Γράφει: η Αναστασία Ηλιοπούλου
– Φιλόλογος -Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Email:[email protected]
Οι χρονιές 2020-2021 χαρακτηρίζονται ως χρονιές απροσδόκητων αλλαγών και συνεχόμενων μεταβολών .Ένας σημαντικός τομέας που έχει επηρεαστεί από αυτές τις αλλαγές που δημιουργούν οι συνεχόμενες καραντίνες ,είναι ο τομέας της εκπαίδευσης. Δυστυχώς, η καραντίνα και το κλείσιμο των σχολείων επιφέρει μεγάλα σκαμπανεβάσματα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης πόσο μάλλον και στον τομέα της ειδικής αγωγής.
Σχεδόν “οφθαλμοφανές” αποτελεί το γεγονός πως η τηλεκπαίδευση δεν βοηθάει τα παιδία με μαθησιακές δυσκολίες και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Το σχολικό περιβάλλον και η καθημερινή πρόοδος είναι πολύ σημαντική για όλα τα παιδιά και ειδικά για τους μαθητές, που αντιμετωπίζουν μαθησιακά προβλήματα.
Η τηλεκπαίδευση δύναται να ωφελήσει λιγότερο ένα παιδί με σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες. Αυτό συμβαίνει διότι, στην πραγματικότητα, για να διδαχθεί ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες σωστά, χρειάζεται κάθε πρόσφορο μέσο που υπάρχει σε μία τάξη, είτε είναι ειδική, είτε σε γενικό σχολείο. Όταν δεν υπάρχει το ειδικό σχολείο, που προσφέρει όλα τα παραπάνω η θέση του παιδιού δυσχεραίνεται ακόμα περισσότερο από την ευάλωτη αυτή κατάσταση που χρήζει ειδικής φροντίδας.
Ακόμα το σχολείο, απασχολεί τα παιδιά αρκετές ώρες, προκειμένου και οι γονείς σωματικά και ψυχολογικά να μπορούν να ξεκουραστούν έτσι ώστε να μπορούν να αφιερωθούν στην στήριξη των παιδιών τους κατά την διάρκεια του διαβάσματος. Το σημαντικότερο όμως ζήτημα, αυτό που μπορεί να επηρεάσει πολύ τα παιδιά και δη τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, είναι ότι χάνουν τη ρουτίνα τους. Η καθημερινότητα και το σταθερό πρόγραμμα μπορούν να βοηθήσουν ένα με παιδί με μαθησιακές δυσκολίες να αντεπεξέλθει και να εξελιχθεί πιο γρήγορα σε αντίθεση με μια συνεχώς μεταβαλλόμενη καθημερινότητα.
Πολλοί μαθητές είχαν όμως και εξωσχολικές δραστηριότητες, ενώ άλλοι έκαναν λογοθεραπεία ή εργοθεραπεία, που χρειάστηκε να σταματήσουν λόγω της καραντίνας. Αυτό που πρέπει να τονισθεί είναι πως η κατακτηθείσα γνώση, αν πάψει να δουλεύεται, παρατηρείται πως χάνεται καθώς χάνεται και η πρόοδος που έχει γίνει. Για να επιστρέψει η πρόοδος αυτή, απαιτείται δουλειά και φυσικά η επιστροφή του ίδιου του μαθητή πίσω στο πρόγραμμα της ειδικής αγωγής.
Όμως, και το σύνολο των υπόλοιπων μαθητών της γενικής εκπαίδευσης αντιμετωπίζουν τα ίδια θέματα με την καραντίνα, καθώς στερούνται την εκτόνωση, αλλά και την επικοινωνία, που είχαν με τους φίλους και συμμαθητές τους.
Ένα σημαντικό ακόμα ζήτημα είναι πως δυστυχώς ,ο γονιός δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον ρόλο του εκπαιδευτικού. Τα παιδιά χρειάζονται το πρόγραμμά τους, το οποίο είχε διαταραχθεί με τις πολλές ώρες μέσα στο σπίτι. Επίσης έχουν χάσει και τον ρόλο του εκπαιδευτικού στην ζωή τους ο οποίος θα τους καθοδηγεί και θα τους συμβουλεύει σωστά για μαθησιακά ζητήματα αλλά και ζητήματα συμπεριφοράς και αγωγής.
Ας μην ξεχνάμε πως ένας εκπαιδευτικός πέρα από άριστος γνώστης του γνωστικού αντικειμένου του αποτελεί σύμβουλος,ψυχολόγος και δεύτερος γονιός.
Συνοψίζοντας, λοιπόν συμπεραίνουμε πως η τηλεκπαίδευση αποτελεί έναν δύσβατο δρόμο ο οποίος για να διασχιστεί χρειάζεται ,επιμονή υπομονή και καμία απόκλιση από τον στόχο. Σημαντικό είναι γονείς και εκπαιδευτικοί να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να κάνουν το καλύτερο για να επέλθει η πρόοδος των μαθητών με τις λιγότερες απώλειες.