Κάτι δικά μου

Τα Πολιτικά* που ποτέ δε θα γράψω

Πάμε σε κάλπες, τρίτη φορά φέτος, και οι εκλογές μας έγιναν συνήθεια.

Δεν είναι έτσι όμως.

Θα έπρεπε να είχαμε καταλάβει ότι οι εκλογές-σε ευνομούμενα δημοκρατικά ευρωπαϊκά κράτη-καθορίζουν την πορεία του κράτους, τις αποφάσεις του Κοινοβουλίου, τις κατευθυντήριες της κυβέρνησης. Άλλο που εδώ άλλα ψηφίζουμε και άλλα γίνονται.

Οι εκλογές έγιναν συνήθεια κι εμείς απαθέστατοι συνεχίζουμε στους μικρο-κοσμους μας, αφού προοπτική δεν υπάρχει, άσε, όσα πάνε κι όσα έρθουν.

Μηδέν ενδιαφέρον για εκλογές. Και σε αυτό δε φταίνε φυσικά οι ψηφοφόροι. Που έτσι κι αλλιώς είχαν ήδη απαξιώσει το πολιτικό σύστημα. Φταίνε και οι κυβερνώντες που έχουν κάνει τις εκλογές σούρτα φέρτα ευκολάκι.

Μετά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που μάλλον τίποτα δεν άλλαξαν στην καθημερινότητά μας, αν όχι να τη χειροτέρεψαν, φυσικά και οι ψηφοφόροι κουράστηκαν, μπούχτησαν, στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν.

Πες ότι παρ’ όλες τις ταλαιπωρίες που υφιστάμεθα από τους πολιτικούς, συνεχίζουμε να θέλουμε να συμμετέχουμε, χάνεται η αμεσότητα, το παιχνίδι «παίζεται» μόνο με όρους αρχηγών αφ’ ης στιγμής υπάρχει η λίστα. Δεν υπάρχει πια το κυνήγι του σταυρού, οι ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν πρόσωπα, οι υποψήφιοι δε βγαίνουν στον αγώνα του πεζοδρομίου και χάνεται ακόμα ένα έρεισμα για συμμετοχή στην κάλπη.

Και από την άλλη: εκτός της αμηχανίας και του γενικού κλίματος αποχής, αυτό που χαρακτηρίζει αυτές τις εκλογές που θα βγάλουν ένα-μάλλον;-οριστικό αποτέλεσμα, έναν συνασπισμό, όπως λέγεται που θα μας κυβερνήσει και θα προχωρήσει το μνημόνιο, είναι η ρευστότητα.

Από τη μία ώρα στην άλλη, από τη μία δημοσκόπηση στην άλλη, ανατρέπονται όλα, ο νικητής, ο κερδισμένος, ο χαμένος, οι συμμαχίες, που σίγουρα κρίνουν αυτήν την αναμέτρηση.

Και ακόμα, το ότι συζητάμε για συμμαχίες σχεδόν καθ’ όλη τη σύντομη προεκλογική περίοδο αποδεικνύει το έλλειμμα του αφηγήματος, της «μεγάλης πολιτικής».

 

*Τα «Πολιτικά» που δε θα γράψω είναι λίγα από τα σχόλια, πυκνά και μπερδεμένα, που δεν έγραψα γιατί πήγαινα να τα αναρτήσω αλλά μετά σκεφτόμουν ότι πια …δεν έχουν πλάκα :/ *

 

κάτι δικά της
γράφει η Αλέκα Σταματιάδη

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ορκίζομαι να πω τι έκανες όταν ορκιζόσουν

Aleka Stamatiadi

Παππού, έτσι ήτανε η Κατοχή;

2015: όλα τούμπα και οι καλές ειδήσεις

Aleka Stamatiadi