Του Χρίστου Γ. Ρώμα
Λίγο πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου το πολιτικό τοπίο εξακολουθεί να είναι θολό και το αποτέλεσμα της αναμέτρησης αβέβαιο. Οι υποψήφιοι όλων των κομμάτων δεν παύουν να βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό με συνθήματα, υποσχέσεις και φτηνή ρητορεία σε σημείο που να ζαλίζουν τους σκεπτόμενους ψηφοφόρους ή και να τους εξοργίζουν. Και τούτο, γιατί αφενός τα συνθήματα δεν αποτελούν τη λύση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας, αλλά και οι υποσχέσεις που ανέξοδα δίνονται δεν είναι κάτι παραπάνω από απλές εκθέσεις ιδεών! Γι’ αυτό και στο σύνολό τους οι Έλληνες – εκτός από τους γνωστούς «κλακαδόρους» και τους υβριστές των αντιπάλων – στέκονται με περίσκεψη, αδιαφορία, απαξίωση, ίσως και αηδία για όσα ακούνε ή βλέπουν.
Ένα πλήθος από αναπάντητα «γιατί» κατακλύζουν την οργισμένη ψυχή και τον νου τους: -Γιατί λένε, η Ελλάδα, αν και ήταν από τις μεσαίες χώρες της Ευρωζώνης, σήμερα βρίσκεται τελευταία και απαξιωμένη; Γιατί δημιουργήσαμε το τεράστιο χρέος, χωρίς να διαθέσουμε τουλάχιστον τα μεγάλα αυτά κεφάλαια του δανεισμού σε υποδομές και έργα ανάπτυξης;
Γιατί καταντήσαμε αναξιοπρεπείς επαίτες (ή και εκβιαστές) την αλληλεγγύης των Ευρωπαίων; Γιατί φτάσαμε την ανεργία στο ύψος ρεκόρ του 27%, με τους νέους μας να αποτελούν την αιχμή του προβλήματος; Γιατί, παρ’ όλο τον τεράστιο δανεισμό, η ποιότητα ζωής των Ελλήνων (σε υγεία, παιδεία, πρόνοια, έρευνα) είναι όσο χαμηλή; Γιατί, τέλος, την περήφανη Ελλάδα – με τον μεγάλο πολιτισμό της, τους νομπελίστες ποιητές της, τους διακεκριμένους επιστήμονες σε όλο τον κόσμο, τους φιλόξενους και πνευματικούς της ανθρώπους – να θέλουν να την «διώξουν» από την Ευρώπη; Αυτό ως γνωστό, ήταν το αποτέλεσμα δημοσκόπησης των πολιτών σε Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία, Αυστρία της τελευταίες αυτές ημέρες. Τα «γιατί» είναι πολύ περισσότερα. Επειδή όμως τα θεωρούμε γνωστά και αυτονόητα περιοριζόμαστε μόνο σε αυτά, για να διατυπώσουμε κάποιες απλές σκέψεις μας ως απάντηση ..
Ως πρώτη αιτία της κακοδαιμονίας θεωρούμε την έλλειψη ενός θεμελιώδους επιστημονικού σχεδιασμού στις δομές του κράτους και τη συναίνεση όλων των κομμάτων στις δομές αυτές. Δομές με διαρθρώσεις σε βάθος χρόνου, με μόνιμα στελέχη στη Δημόσια Διοίκηση, με εφαρμογή της αξιοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, με εκμετάλλευση της παγκόσμιας εμπειρίας, προσαρμοσμένης βέβαια, στην ελληνική πραγματικότητα. Προπάντων, με κόμματα που, κατά την εναλλαγή τους στην εξουσία, θα συνεχίζουν τη βασική αυτή πολιτική με τις όποιες προσαρμογές κατά περίπτωση. Αντί για μια τέτοια πολιτική, έχουμε στην Ελλάδα κυβερνήσεις που επαναπαύονται στις βραχυπρόθεσμες πολιτικές, διαχειρίζονται τα προβλήματα βδομάδα με τη βδομάδα, σέρνουν πίσω τους ένα θίασο σχετικών και άσχετων συμβούλων και αλλάζουν τα σχέδια τους ανάλογα με τις αντιδράσεις του λαού. Και η αντιπολίτευση πάτα απειλεί πως, όταν έλθει στην εξουσία, θα τα αλλάξει όλα. Έτσι, έχουμε ένα διαρκές «χτίσε, γκρέμισε», μια ασυνέχεια ή και οπισθοδρόμηση στην προσπάθεια για πρόοδο και ανάπτυξη.
Μια δεύτερη βασική αιτία θεωρούμε πως είναι ο διογκωμένος κρατισμός. Η τεράστια γραφειοκρατία, το ατελείωτο Δημόσιο, η συρρίκνωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η έλλειψη αξιολόγησης, στοιχεία δηλαδή αντίθετα προς τις αρχές της οικονομίας της αγοράς και της ανοιχτής κοινωνίας. Ο κρατισμός ευνοεί τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, υποθάλπει τη διαφθορά, ενισχύει το πελατειακό σύστημα στην πολιτική, γιγαντώνει της συντεχνίες και αυξάνει τις οικονομικές ανάγκες του δημοσίου. Έτσι, αντί να δανείζεται το κράτος για υποδομές που θα φέρουν έσοδα και νέο πλούτο, δανείζεται για να πληρώνει μόνο μισθούς και συντάξεις.
Κοντά σ’ αυτά έρχεται πλησίστιος και ο κομματικός συνδικαλισμός. Φαινόμενο που ενδημεί μόνο στην Ελλάδα, αφού από τη φύση του ο συνδικαλισμός διεθνώς είναι ακομμάτιστος και ακηδεμόνευτος, προκειμένου να αγωνίζεται με γνώση, περίσκεψη και μέτρο για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Κι εδώ όμως χρειάζεται σύνεση και ευθύνη. Δεν είναι δυνατόν να προβάλλει μια τάξη εργαζομένων παράλογα οικονομικά αιτήματα από μια χώρα που αναγκάζεται να δανείζεται για να καλύψει βασικές ανάγκες. Και όταν τα αιτήματα δεν ικανοποιούνται, να ακολουθούν καταλήψεις δημοσίων οργανισμών, απεργίες στην αποκομιδή των απορριμμάτων, διακοπή της ηλεκτροδότησης της χώρας, κλείσιμο των εθνικών δρόμων και άλλα παρεμφερή. Αυτά τα φαινόμενα δεν συνιστούν πρόοδο αλλά οπισθοδρόμηση, όταν η συνδικαλιστική σκοπιμότητα υπερισχύει του γενικού συμφέροντος. Και η εκάστοτε αντιπολίτευση συχνά εγκρίνει και επιδοκιμάζει τέτοιες ενέργειες!
Οπισθοδρόμηση όμως ή στασιμότητα στην πρόοδο αποτελεί και ο λαϊκισμός, ο οποίος με την προσποιητή, δήθεν παθιασμένη, ρητορική του παραμερίζει υφισταμένους πολιτικούς θεσμούς ή νόμους ή συνθήκες και ιδανικοποιεί αιτήματα του λαού, έστω κι αν αυτά είναι παράλογα. Οι λαϊκιστές ηγέτες αποενοχοποιούν οτιδήποτε προβάλλει ο λαός, τον διαβεβαιώνουν ότι πάντα «φταίνε οι άλλοι» και παρασύρουν της μάζες, κολακεύοντας την ανευθυνότητα, την εσωτερική αδιαφορία και τη νωθρότητα. Και όταν η πρόοδος και η ανάπτυξη γίνονται με αυτή την πολιτική μακρινό όνειρο, η αποτυχία δεν καταλογίζεται ούτε στην κακή πολιτική ούτε στην αδιαφορία του λαού, αλλά στις αντιδράσεις των αγορών, στα διεθνή συμφέροντα, στους καπιταλιστές και σε άλλες τέτοιες ηχηρές δικαιολογίες.
Σε όλες αυτές τις αιτίες, στις οποίες οφείλεται και η σημερινή οικονομική κρίση της πατρίδας μας, θα μπορούσαν να προστεθούν και άλλες πολλές, όπως: η συχνή καταστρατήγηση των νόμων και των θεσμών από τους πολιτικούς για να μπορούν να κάνουν ρουσφέτια, η απόκρυψη της αλήθειας για ψηφοθηρικούς σκοπούς, η οργανωμένη παραπληροφόρηση από τα ΜΜΕ, η εκτεταμένη διαπλοκή και διαφθορά, η φοροδιαφυγή ή φοροκλοπή και άλλα πολλά…
Σήμερα, πάντως, με τις οποίες αδυναμίες και της ταπείνωσης από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, καλούμαστε με νηφάλια σκέψη να ασκήσουμε το κατεξοχήν δημοκρατικό μας δικαίωμα.
Αν η κάλπη αναδείξει νικήτρια την παράταξη που ως τώρα κυβερνά, ας της ευχηθούμε να κάνει λιγότερα λάθη και να ανακουφίσει με την πολιτική της τον ελληνικό λαό που στενάζει.
Αν πάλι η ψήφος του λαού φέρει στην εξουσία τη σημερινή αντιπολίτευση, ας ελπίζουμε πως θα πορευτεί με σύνεση, δεν θα γκρεμίσει ό,τι ως τώρα με θυσίες έχει επιτευχθεί, αλλά θα συνεχίσει τη δημιουργική προσπάθεια με ρεαλισμό, σχέδιο και συνέπεια.