Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
To πνεύμα του καλού έλαμψε, για πρώτη φορά στην αρχαία Ελλάδα, για να γίνει επανάσταση στη Γαλλία και τέλος Συνταγματικές διακηρύξεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Βέβαια δεν τηρούνται αυτά πάντα, ούτε και παντού στον πλανήτη. Όμως στην παγκόσμια συνείδηση, το ύψος της πολιτιστικής στάθμης μιας κοινωνίας, κρίνεται από το σεβασμό αυτής της κοινωνίας προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και στις αντίθετες απόψεις.
Στη Φύση ισχύει ο τυφλός νόμος της δύναμης, η ωμή επιβολή της υπεροχής. Ο άνθρωπος όμως με τον πολιτισμό του, αντιστάθηκε στο νόμο της επιβολής του ισχυροτέρου, με τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που γεννήθηκε στην Ελλάδα. Στη Φύση, «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Στην κοινωνία όποιος έχει δίκιο δεν το χάνει και ας είναι ανίσχυρος. Επίσης ο άξιος επιβραβεύεται όχι ο ισχυρός στα μέσα.
Ο σεβασμός του συνανθρώπου είναι δείκτης της στάθμης πολιτισμού της κάθε κοινωνίας.
Γενικά, ο φανατισμός των πολιτών σε μια κοινωνία, είναι και ένας χαρακτηριστικός δείκτης του μορφωτικού και του πολιτιστικού επιπέδου αυτής της κοινωνίας. Ο κάθε φανατισμός είναι η αρρώστια της ιδέας και φυτρώνει σαν το αγκάθι, στις καρδιές εκείνων που έχουν «ρηχή» γνώση.
Φανατισμένος μπορεί να γίνει κάποιος για την ομάδα του, το κόμμα του, για μια θρησκευτική αίρεση, κτλ. Ο κάθε φανατισμένος συμπεριφέρεται ως άτομο με ψυχολογικά προβλήματα, αφού δεν αντέχει να ακούει αντίθετη άποψη από αυτή, που εκείνος πιστεύει ως σωστή, γι΄ αυτό θυμώνει και μαλώνει. Έτσι παρατηρούμε ότι ο φανατισμένος οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας δε διστάζει να επιτεθεί σε οπαδό αντίπαλης ομάδας, γνωστό ή και …άγνωστο!
Συχνά ακούς τον φανατισμένο να λέει: «εμείς οι Ολυμπιακοί ή εμείς οι Παναθηναϊκοί είμαστε… ενώ οι άλλοι δεν είναι!».
Αυτές οι γενικότητες και ο διαχωρισμός των φανατισμένων σε αντίπαλα στρατόπεδα, δεν είναι ΜΟΝΟ ανόητο, αλλά και επικίνδυνο. Το βλέπουμε αυτό στις συμπλοκές των οπαδών στα γήπεδα. Δεν είναι λοιπόν σωστό, ούτε βέβαια πολιτισμένο, να χωρίζουμε τους συμπολίτες μας ανάλογα με τις κομματικές τους προτιμήσεις. Είναι επίσης εντελώς ανόητο να πιστεύουμε ότι όσοι έχουν την ΙΔΙΑ ιδεολογία με μας είναι καλοί, ενώ οι άλλοι είναι οι κακοί.
Πρέπει κάποτε να μάθουμε να ακούμε και να ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ τις αντίθετες απόψεις από αυτές, που εμείς θεωρούμε σωστές. Δημοκρατικό δεν είναι ΜΟΝΟ, ό, τι έχομε το δικαίωμα να λέμε τη γνώμη μας, αλλά και την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να ακούσουμε και την αντίθετη άποψη.
Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε καλά, ότι και οι άλλοι είναι όπως και ΕΜΕΙΣ.