Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Το έχουν ξεχάσει οι ηλικιωμένοι και δεν το ξέρουν οι νέοι ότι άλλοτε στα Μέγαρα ζούσαμε πιο φτωχικά αλλά περνούσαμε καλύτερα! Αυτό φαίνεται παράλογο, όμως είναι αληθινό. Ήταν οι πολίτες φτωχοί και τα βγάζανε πέρα με λίγα, χωρίς να γκρινιάζουν ούτε να ζητιανεύουν. Εμείς, παιδιά τότε, παίζαμε όλα μαζί στη γειτονιά και ματώναμε τα γόνατά μας στους χωμάτινους δρόμους με ένα πάνινο τόπι, που φτιάχναμε μόνοι μας.
Μετά ιδρωμένα και πεινασμένα, τρώγαμε λαίμαργα ένα ξεροκόμματο με ελιές. Πολλές φορές τρίβαμε τις ελιές πάνω στο ψωμί και το «καρβουνίζαμε» στη φωτιά. Σπάνια ρίχναμε λίγη ζάχαρη με καφέ, ενώ τις περισσότερες φορές βάζαμε λάδι και αλάτι. Στο ψωμί έβαζαν «θρεψίνη» τα πλουσιόπαιδα, ενώ το βούτυρο και το μέλι μόνο στα όνειρά μας. Και όμως, είμαστε χαρούμενα και γελαστά παιδιά.
Με μια ντομάτα κομμένη στα τέσσερα, ένα κρεμμύδι «σκατσαστό», λίγες αχλατσάδες και μια ρέγγα, μια παρέα γλεντούσε μέχρι τα χαράματα τραγουδώντας και πίνοντας κεχριμπαρένια ρετσίνα από το βαρέλι του υπογείου. Τα τραγούδια τους, τα συνόδευε μια κιθάρα ή ένα μπουζούκι ή ένα ακορντεόν. Έτσι απλά, χωρίς μεγάφωνα.
Τότε και οι γιορτές καθόριζαν και την καθημερινότητα. Του Αγίου Δημητρίου, δηλαδή στις 26 Οκτωβρίου, ανοίγανε τα βαρέλια με το καινούργιο κρασί και στα προαύλια των σχολείων, έβγαιναν οι καστανάδες. Του Ευαγγελισμού βγαίνανε τα πρώτα παγωτά. Στις 21 Μαϊου, Κωνσταντίνου και Ελένης, φορούσανε τα καλοκαιρινά ρούχα και οι καστανάδες πουλούσαν καλαμπόκι. Κάθε πράγμα στον καιρό του έλεγε ο λαός τότε και είχε δίκιο. Όχι όπως τώρα που τα κάναμε, όπως ομολογεί ο λαός μας, όλα ίσιωμα. Τα νιάτα θυμούνται το χθες και δεν ξέρουν σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ γα το προχθές που ζήσαμε εμείς οι πιο μεγάλης ηλικίας, γιατί δεν τους τα μάθαμε.
Όπως είναι φυσικό, η νιότη βλέπει τη ζωή με τα ζωηρά χρώματα της Άνοιξης και με ονειροπολήματα, που όμως αλλάζουν την πραγματικότητα. Αντίθετα οι ηλικιωμένοι, αν και έχουν θαμπώσει τα μάτια τους από τον καταρράκτη, βλέπουν την πραγματική εικόνα της ζωής. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν γίνει πολλές οι αντιθέσεις μεταξύ των γενεών και εκδηλώνονται πολλές φορές με συγκρούσεις, ακόμα και μέσα σε κάθε οικογένεια!
Η μετάδοση από γενιά σε γενιά των αξιών και των παραδόσεων, δίνουν σκοπό και ουσία στη ζωή μας. Αυτή όμως η μετάδοση δεν μπορεί να γίνει μόνο με λόγια, γιατί αυτά δεν πιάνουν τόπο. Γίνεται κυρίως, όταν τα λόγια μας συμβαδίζουν με την πραγματικότητα γίνονται δηλαδή ορατά με τον τρόπο που ζούμε. Όχι άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε. Να συμβουλεύουμε τα παιδιά μας τα χρήσιμα και όχι τα ευχάριστα με το παράδειγμά μας.
Σήμερα υποτίθεται ότι διασκεδάζουν πίνοντας διάφορα ποτά, που τους ζαλίζουν, ενώ τους παίρνουν τα αφτιά τα στερεοφωνικά. Έτσι η επικοινωνία μεταξύ τους είναι μικρή και η …ζάλη τους μεγάλη.
Πρέπει να μάθουν οι νέοι ότι για να περάσεις καλά, αρκεί μια καλή συντροφιά και καλή διάθεση. Ούτε τα φαγητά ούτε τα ποτά θα σου φτιάξουν το κέφι.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι δεν φταίει μόνο η οικονομική κρίση, που δεν περνάμε καλά, αλλά προπάντων η ηθική κρίση.
Τώρα που είναι Απόκριες ευκαιρία να «το ρίξουμε και λίγο έξω». Αποκριάτικο φαγητό στα Μέγαρα ήταν το «μπουρέτσι» και γλυκό η γαλόπιτα. Καλή διασκέδαση και χρόνια πολλά.