Γράφει ο Λ. Μπισταράκης
Παιδίατρος
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
Η ζωή εξανθρωπίζεται και διαφοροποιείται απ΄αυτή του ζώου μέσα από την έκθεσή της στη ΓΛΩΣΣΑ και στην ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ. Η δράση της γλώσσας απονεκρώνει τον βιολογικό χαρακτήρα της ζωής, δηλαδή δεν μπορούμε να μείνουμε προσκολλημένοι στον ομφάλιο λώρο, ούτε στο στήθος, ούτε στα κόπρανά μας, ούτε μπορούμε να τα ΄χουμε όλα, ν΄απολαμβάνουμε τα πάντα, να είμαστε τα πάντα. Η γλώσσα ενεργεί ως δομή αποχωρισμού, επιβάλλοντας στη ζωή μια <<απώλεια ζωής>>, ως προϋπόθεση του εξανθρωπισμού της. Αυτή η απώλεια δεν είναι καταδίκη ,θυσία, θεολογική κατάρα, είναι μάλλον μια ελάφρυνση, μια ανακούφιση, ένα καινούργιο άνοιγμα ζωής. Συγκεκριμένα ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ θεμελιώνει τη συμβολική απαγόρευση της αιμομιξίας: αν το ανθρώπινο ον υπάρχει ως ομιλούν, αυτό σημαίνει ότι διαχωρίζεται από την απόλαυση του μητρικού Πράγματος. Από αυτήν την άποψη, ο Νόμος του Λόγου –ο συμβολικός νόμος του ευνουχισμού— εισάγει μια ανταλλαγή που βρίσκεται στη ΡΙΖΑ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ : η παραίτηση από την ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, από το να θέλω τα πάντα, να ΕΙΜΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, να ΞΕΡΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, μου επιτρέπει να έχω ΟΝΟΜΑ, ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΝΑ ΕΓΚΡΑΦΟΜΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΑΝΗΚΩ. (Αυτό λείπει από την σημερινή κοινωνία)
Ο πατέρας είναι αυτός που ξέρει να ενώνει την Επιθυμία με τον Νόμο και καταδεικνύει μέσα από την ενσαρκωμένη μαρτυρία της ύπαρξής του ότι είναι δυνατόν να νοηματοδοτήσει αυτόν τον κόσμο, να ΔΩΣΕΙ ΝΟΗΜΑ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΚΟ.
Η Υπερμοντέρνα εκδοχή του ολοκληρωτισμού, αντίθετα, παραιτήθηκε από κάθε σκέψη Καταγωγής. Η σύγχρονη δυσφορία προέρχεται από την ΔΙΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ , ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗΣ, ΧΩΡΙΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗ. Αυτή η απόλαυση, που τίθεται σε κοινή διάθεση από τη μηχανή λόγου του κεφαλαιοκράτη, καθίσταται μια νέα μορφή Νόμου, η μοναδική μορφή Νόμου. Ο Νόμος που μετράει είναι η απεριόριστη απόλαυση. Είναι το κυνικό ναρκισσιστικό χαρακτηριστικό της εποχής μας. Δημιουργεί μια ατελείωτη διαδοχή αντικειμένων που δεν προσφέρουν καμιά ικανοποίηση, καμιά λύτρωση. Αυτή τη θεωρία υιοθετεί η αριστερά μετά την πτώση της Σοβιετίας και του Μαοϊσμού, δηλαδή υιοθέτησε,ΤΗΝ ΑΚΟΡΕΣΤΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ , ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΕΩΡΕΙ <<ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ>>, τόση ημιμάθεια και βλακεία.
Στην ΥΠΕΡΜΟΝΤΕΡΝΑ ΚΟΛΑΣΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΠΙΠΤΕΙ ΣΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΑΣ. Ετσι εξηγείται η ανυπακοή στις οδηγίες των επιστημόνων για τον covid 19, Η ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ ΚΑΙ ΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ!
Η δυσφορία μέσα στον Πολιτισμό δεν λαμβάνει πλέον τη μορφή της παραίτησης από την ενόρμηση, αλλά το ταραγμένο πρόσωπο των ΒΟΥΛΙΜΙΚΩΝ, των ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΩΝ, των ΑΛΚΟΟΛΙΚΩΝ, των ΦΟΒΙΚΩΝ , των ΑΠΑΘΩΝ και ΑΔΙΑΦΟΡΩΝ ΝΕΩΝ.
Είναι κοινός τόπος το ότι ζούμε στην εποχή της συμβολικής κρίσης της λειτουργίας της γονεϊκής κυριαρχίας . Αυτό ότι όχι μόνο οι πατέρες βρίσκονται σε κρίση, αλλά και ότι ο Νόμος του Λόγου μοιάζει να έχει χάσει τον θεμελιώδη συμβολισμό του. Αν ζούμε την <<εξαέρωση>> του πατέρα, αυτό συμβαίνει γιατί ζούμε και την <<εξαέρωση> του Νόμου του Λόγου. Τα συμπτώματα αυτής της <<εξαέρωσης>> είναι παντού ορατά, σε κοινή θέα: δυσκολία σεβασμού των θεσμών, κατάρρευση της δημόσιας ηθικής, παρακμή του παιδαγωγικού ρόλου, αδυναμία δόμησης δημιουργικών κοινωνικών δομών, θρίαμβος της θανάσιμης απόλαυσης.
Η πολιτική προβάλλει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τόπος που θα έπρεπε να διασφαλίζει τη δημόσια ενσωμάτωση των ατομικών διαφορών με γνώμονα το καλό της Πόλεως, αποδείχτηκε διεφθαρμένη, από την πιο άκριτη επιβεβαίωση των ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ.
Το παιδί έχει υποτάξει την οικογενειακή τάξη στις ναρκισσιστικές απαιτήσεις του και αντί να προσαρμοστεί στους συμβολικούς νόμους και τους χρόνους της οικογένειας, το ΕΙΔΩΛΟ ΠΑΙΔΙ επιβάλλει στην οικογένεια να προσαρμοστεί στον αυθαίρετο νόμο της ιδιοτροπίας του. Η εποχή μας, δίνοντας μονόπλευρη έμφαση στα παγκόσμια δικαιώματα του παιδιού, αντιμετωπίζει με καχυποψία κάθε παιδευτική ενέργεια που αναλαμβάνει την κάθετη ευθύνη της διαμόρφωσής του. Το να τονίζει κανείς την αξία μιας υπεύθυνα παιδαγωγικής πράξης έχει καταντήσει να σημαίνει αυτόματα ότι υιοθετεί το παλαιό πειθαρχικό και αυταρχικό μοντέλο.
Τα σημερινά παιδιά ψάχνουν αυτόν που θα εφαρμόσει τον Νόμο του Λόγου, που θα ανοίξει νέους ορίζοντες. Γιατί ο πατέρας αν και δεν είναι ο κάτοχος του Νόμου, αν και δεν γνωρίζει το έσχατο νόημα της ζωής, δείχνει ωστόσο μέσα από τη ΣΑΡΚΩΜΕΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΉΣ ΤΟΥ ότι είναι δυνατόν να νοηματοδοτήσει αυτόν τον κόσμο, να μεταδώσει την επιθυμία, να μιλήσει για το μέλλον, να πει στο παιδί ότι ακόμα, δεν έχουν συμβεί τα πάντα.
Να καταστήσει το Παιδί αληθινό κληρονόμο, ικανό όχι μόνο να παραλάβει ένα ΝΟΗΜΑ για τον ΚΟΣΜΟ, αλλά και να ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΑΜΗΝ.