[quote]Νίκος Δενδρινός: «Η μαγική λέξη είναι Αγάπη»[/quote]
Ένα βιβλίο αφιερωμένο στα πονεμένα παιδιά όλου του κόσμου, ο «Παρείσακτος», του συγγραφέα, δημοσιογράφου και εκδότη Νίκου Δενδρινού, παρουσιάζεται στις 20 Δεκεμβρίου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Μεγάρων.
Με αφετηρία την προσωπική του ιστορία που ξετυλίγεται στις σελίδες ενός καθαρογραμμένου βιωματικού πονήματος, ο Νίκος Δενδρινός, εκδότης του περιοδικού «Εικόνα της περιοχής μας» και της εφημερίδας των Αγίων Θεοδώρων «Νέας Κρομμυώνας», μιλάει για τη σκληρή εποχή του εμφυλίου, που πολλοί θέλουν να ξεχάσουν, σημαδεύει όμως την σύγχρονη ελληνική ιστορία αλλά και τις ζωές όλων μας.
Μιλήσαμε με το συγγραφέα του βιβλίου «Ο Παρείσακτος» Νίκο Δενδρινό, για όσα πραγματεύεται στο νέο του βιβλίο.
Παρουσιάζετε ένα προσωπικό βιβλίο, ένα κομμάτι αυτοβιογραφίας, με ένα «δύσκολο», σκληρό θέμα, την ενδοοικογενειακή βία, στον καιρό του Εμφυλίου. Το να εκτεθείς, το να μιλήσεις, βοηθάει;
Ναι όντως είναι και δύσκολο και σκληρό θέμα. Ο εμφύλιος πόλεμος άφησε πίσω του μόνο χαμένους και συντρίμμια. Αγιάτρευτες οι πληγές. Η φτώχεια, ο φόβος η ανεργία, το «κυνήγι των μαγισσών», δεν επέτρεπαν στον ταλαιπωρημένο Έλληνα να σηκώσει κεφάλι. Το ζοφερό αυτό κλίμα είχε εξιλαστήρια θύματα τα παιδιά. Ξύλο, παντού, στο σπίτι, στο σχολειό, στους τόπους δουλειάς.
Όταν τα παιδιά αυτά – δηλαδή η δική μου γενιά – έγιναν ενήλικες, προτίμησαν να σιωπήσουν. Δεν μίλησαν όσο θα έπρεπε, δεν μετέφεραν τις πικρές τους εμπειρίες στους επόμενους. Ένα σοβαρό ιστορικό υλικό, δεν αξιοποιήθηκε ποτέ. Με την στάση μας αυτή διαγράψαμε συνειδητά τις ζώσες μνήμες μας και με την δικαιολογία «να μην ζήσουν τα παιδιά μας τα ίδια» δεν τα αφήσαμε να διδαχθούν από τα δικά μας πάθη και λάθη ώστε να δημιουργήσουν ένα κόσμο καλύτερο.
Αποτέλεσμα; Τα σπρώξαμε με τις ευλογίες μας στον υπερκαταναλωτισμό, τον υπερδανεισμό, και τον νεοπλουτισμό που οδήγησε σιγά σιγά στα ολέθρια σημερινά χάλια.
Ενδοοικογενειακή βία, βία τότε και τώρα; Εντοπίζετε διαφορές; Τότε ήταν πιο σκληρά τα πράγματα; Οι συνθήκες, οι άνθρωποι;
Η ενδοοικογενειακή βία τότε είχε σαν αιτία τις δύσκολες καταστάσεις που περιέγραψα πιο πάνω. Την γέννησαν οι τραγικές συνθήκες μιας σκληρής καθημερινότητας, η ανάγκη της επιβίωσης, οι διακρίσεις μεταξύ των πολιτών κ.λ.π.
Σήμερα ο απλός άνθρωπος, ο εργαζόμενος είναι θύμα μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που δουλεύει σαν «κρεατομηχανή» χωρίς συναισθηματισμούς, ισοπεδώνοντας τα πάντα.
Οι αξίες με την κλασσική τους έννοια χάνονται, ο σύγχρονος άνθρωπος ουσιαστικά μορφώνεται λιγότερο, ζει επίπλαστα και αντιγράφει πρότυπα που έχουν θεοποιήσει το τίποτα και μένει άδειος. Το άγχος της επιβίωσης δεν του επιτρέπει να ερωτευτεί, να ονειρευτεί, να ελπίσει και μοιραία οδηγείται σε συμπεριφορές που πολλές φορές εμπεριέχουν μια αχαλίνωτη βία που εκφράζεται ποικιλόμορφα.
Εκτός από την ενδοοικογενειακή βία που είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο, βλέπουμε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας και τη φτώχεια. Εντοπίζεται διαφορές και ομοιότητες τότε και τώρα, την εποχή του Εμφυλίου και το 2015, στην αίσθηση της φτώχειας στην κοινωνία;
Η φτώχεια στη δεκαετία του ’50, είχε απλή και πρωτόγονη μορφή. Μια φέτα ψωμί βρεμένη και πασπαλισμένη με λίγη ζάχαρη γινόταν παντεσπάνι και μας έκανε ευτυχισμένους.
Σήμερα στην εποχή του modeling, των wi – fi και των cabriole ο άνθρωπος έχει άλλη αίσθηση της φτώχειας, δεν είναι ευτυχισμένος με τίποτα, δεν εκτιμά τίποτα, γιατί απλά είναι …. «ξενέρωτος» για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της εποχής.
Είναι πιο εύκολο για τα παιδιά και τους εφήβους σήμερα να βρουν κάποιον να μιλήσουν, κάποιο φορέα, κάποια τηλεφωνική γραμμή, κάποιο φόρουμ στο διαδίκτυο, να απευθυνθούν και να βρουν λύση στο πρόβλημα; Κάτι που δεν υπήρχε στη δική σας ιστορία;
Ναι, σήμερα υπάρχουν όλες αυτές οι δομές που μπορούν να βοηθήσουν και να δώσουν λύσεις, αρκεί να μην κρύβεται μέσα τους -μόνο- το οικονομικό όφελος.
Στην δική μας εποχή, μοναδική μας λύση, ήταν η καλή συμβουλή από κάποιους εμπειρότερους και σοφότερους που πάνω απ’ όλα αγαπούσαν τον άνθρωπο και δεν τον εκμεταλλεύονταν.
Βέβαια η αγυρτεία, είναι διαχρονική και πάντα θέλει προσοχή σε ποιόν θα ανοίξεις την καρδιά σου και θα του δείξεις εμπιστοσύνη.
Μετά από αυτές τις εμπειρίες που καταγράφετε, τι θα συμβουλεύατε τους σημερινούς γονείς που καλούνται σε ένα ρευστό περιβάλλον να μεγαλώσουν παιδιά, που αγωνιούν για το αν είναι «σωστοί γονείς»;
Μία είναι η μαγική λέξη: «ΑΓΑΠΗ», τα παιδιά δεν είναι αντικείμενα για να τα εμπιστευόμαστε δεξιά – αριστερά. Έπειτα κανείς δεν γεννιέται «γονιός». Γίνεται στην πράξη, αρκεί να έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά. Να μαθαίνει από τη ζωή.
Υπάρχουν «σύλλογοι γονέων» που κάνουν εξαιρετική δουλειά και μπορούν να βοηθήσουν.
Τέλος οι γονείς πρέπει να ενδιαφέρονται για το τι κάνει το παιδί τους όταν λείπει από το σπίτι. Να το παρακολουθούν, να ελέγχουν τις παρέες του και ας γίνονται κουραστικοί. Έτσι το παιδί κατά βάθος νοιώθει ασφάλεια και αισθάνεται την αγάπη.
Οι γονείς επίσης, πρέπει να έχουν επαφή και να μιλούν με τους δασκάλους και τους καθηγητές των παιδιών τους. Η φράση «είμαι φίλος με το παιδί μου» είναι λάθος. Ο γονιός είναι γονιός και το παιδί είναι παιδί. ο μεταξύ τους σεβασμός και η επικοινωνία είναι το μεγάλο ζητούμενο.
Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω εσένα Αλέκα προσωπικά, και την «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ».
Επίσης να ευχαριστήσω την Δημοτική Αρχή, την ΔΗΚΕΔΗΜΕ και τον κύριο Σπύρο Κορώση, για την παραχώρηση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, καθώς και όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης, και ιδιαίτερα την φιλόλογο κυρία Εύη Γεωργαντά και τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης.