Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Άλλη είναι η όψη της Φύσης την Άνοιξη και άλλη το Χειμώνα. Οι νέοι ζούνε την Άνοιξη του βίου τους, γι’ αυτό τα βλέπουν όλα «ρόδινα». Οι ηλικιωμένοι έχουν μπει στο Χειμώνα του βίου, όπου οι άνθρωποι προσγειώνονται στην σκληρή πραγματικότητα, χωρίς ψευδαισθήσεις και ονειροπολήματα για το μέλλον. Οι νέοι λοιπόν βλέπουν διαφορετικά τη ζωή και τον κόσμο, ενώ διαφορετικά οι ηλικιωμένοι, που ζούνε με τις αναμνήσεις τους, παρά με την ελπίδα. Άμα ρωτήσετε έναν ηλικιωμένο ή μια ηλικιωμένη γυναίκα, τι κατάλαβε από την ζωή, θα σας απαντήσει, ότι δεν κατάλαβε πότε πέρασαν τα χρόνια! Ήταν μια ζωή όλο υποχρεώσεις, με πολλά βάσανα και λιγοστές χαρές. Όμως με νοσταλγία θυμούνται τα περασμένα χρόνια της «υπομονής που δεν τους θυμήθηκε κανείς». Οι νέοι δε μπορούν βέβαια να το καταλάβουν αυτό. Πως γίνεται δηλαδή να νοσταλγείς τα δύσκολα χρόνια τα γεμάτα υποχρεώσει και βάσανα. Δεν ξέρουν ότι εκείνα τα χρόνια τα «πέτρινα», οι άνθρωποι κάνανε το βογκητό τους τραγούδι και ζούσανε τις απλές χαρές της ζωής, που σήμερα περιφρονούμε. Με μια ντομάτα κομμένη στα τέσσερα, ένα κρεμμύδι «σκατσαστό», λίγες ελιές και με ψωμί σταρένιο, οι αντροπαρέες γλεντούσαν τραγουδώντας και πίνοντας ρετσίνα κεχριμπαρένια από το βαρέλι σαν το χρυσάφι και όχι αυτό που λένε σήμερα εμφιαλωμένο «οίνο λευκό και ξηρό». Άκου λευκό κρασί το κίτρινο! Τι άλλο θα ακούσουμε; Ένας φίλος μου, που τα έχει τα χρονάκια του, μου έλεγε προχθές, ότι χάνει το σήμερα αλλά δεν τον νοιάζει γιατί είναι … κάλπικο! Του ζήτησα να μου το κάνει «λιανά» και μου εξήγησε, ότι τώρα δεν παρακολουθεί ούτε ειδήσεις, γιατί δεν τον ενδιαφέρουν τα γεγονότα, που είναι σκηνοθετημένα και ψεύτικα. «Προτιμώ να ζω με τις αναμνήσεις μου, που τις κρατώ ζωντανές και είναι αληθινές». Μου είπε. Στεναχωρήθηκα γιατί οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, όταν νυχτώνει μένουνε μόνοι με τη μοναξιά τους και τις αναμνήσεις τους. Ζούνε στο χθες, αφού το σήμερα δεν το καταλαβαίνουν και όλα τους φαίνονται παράξενα και ανάποδα. Όσα νόμιζαν αιώνια, άλλαξαν και έγιναν αλλιώτικα τώρα. Ο κόσμος άλλαξε προς το χειρότερο και οι περισσότεροι μένουν αδιάφοροι στον ανθρώπινο πόνο. Βέβαια είναι πολλές οι ανέσεις και μεγάλη είναι η πρόοδος η τεχνολογική. Δηλαδή μπορούμε με τα κινητά τηλέφωνα να επικοινωνούμε από την μια άκρη της Γης έως την άλλη, αλλά δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τον … διπλανό μας. Δεν εμπιστευόμαστε κανένα. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας «σαν πρόβατα», για να ζήσουν σε μια κοινωνία λύκων!
Έτσι λοιπόν οι ηλικιωμένοι φίλοι μας κλείνονται στα σπίτια τους και ζούνε μόνοι με τις αναμνήσεις τους. Είναι καλό αυτό; Φυσικά και όχι , γιατί η μοναξιά είναι σκληρή σαν ατσάλι και κατάπικρη αλλά είναι πιο καλή από μια ΚΑΚΗ ΠΑΡΕΑ.