Γράφει ο Στέλιος Γκίνης[clear]
Χωρίς τη γνώση του χθες, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το σήμερα και είναι αδύνατον να προβλέψουμε το αύριο. Βέβαια κανείς δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει η επόμενη μέρα, όμως προσπαθούμε να αποφύγουμε να κάνουμε τα ΙΔΙΑ λάθη, που κάναμε εχθές.
Με άλλα λόγια, το παρελθόν είναι ο δάσκαλος του μέλλοντος. Ο μόχθος, ο πόνος και η σοφία των προηγούμενων γενεών πάνε χαμένα, εάν αδιαφορήσουμε για την πείρα του παρελθόντος, δηλαδή την Ιστορία μας, αφού αυτό δεν ισχύει ΜΟΝΟ για τα άτομα, αλλά και για τους λαούς. Η αγωνία του Μεγαρικού λαού για το αύριο ήταν ανέκαθεν μεγάλη και δικαιολογημένη, γιατί ήταν συχνές οι επιδρομές των βαρβάρων. Αναζητούσαν λοιπόν με αγωνία ένα ανοιχτό «παράθυρο» με θέα προς το μέλλον και τραγουδούσαν με παράπονο:
«Άστρα δε με λυπόσαστε
Σύννεφα δε με κλαίτε
Κι αυτό που είναι να συμβεί
Γιατί δε μου το λέτε;»
Πίστευαν τότε οι παππούδες μας, ότι «παράθυρο» στο μέλλον ήταν τα όνειρα και οι πιο παλιοί, τα διάφορα «σημεία», όπως το πέταγμα και το κράξιμο των πουλιών.
Για παράδειγμα, άμα άκουγαν τη νύχτα μια κουκουβάγια πάνω στα κεραμίδια κάποιου γείτονα, ήταν κακό σημάδι και μήνυμα θανάτου!
Πίστευαν επίσης στη χειρομαντεία, δηλαδή στις πληροφορίες για τη μοίρα τους, που «διάβαζε» ο χειρομάντης στις γραμμές, που είχαν οι παλάμες τους.
Οι γυναίκες για να μάθουν το ριζικό τους, κυρίως οι ανύπαντρες, έριχναν τα λεγόμενα «ριζικά» ανήμερα του Αη-Γιαννιού, που άνοιγαν τον κλήδονα με τα ριζικά λέγοντας:
«Ανοίγουμε τον κλήδονα με του Αη-Γιαννιού τη χάρη και όποια έχει ριζικό, να έρθει να το πάρει». Ένα αγόρι που είχε μάνα και πατέρα στη ζωή το σκέπαζαν με σεντόνι μαζί και το κιούπι, που είχε μέσα τα «ριζικά» των κοριτσιών. Τα ριζικά ήταν σημαδεμένα μικροαντικείμενα, ένα για κάθε κοπέλα, όπως ένα μπουκέτο λουλούδια με χρωματιστή κορδέλα, ή ένα δαχτυλίδι, ή άλλο σημάδι χαρακτηριστικό κάθε κοπέλας. Μία γυναίκα διάβαζε ένα ερωτικό τετράστιχο και συγχρόνως το αγόρι έβγαζε από το κιούπι ένα από τα ριζικά. Αυτό που διάβασε η γυναίκα ήταν το τυχερό της κοπέλας που είχε το ριζικό αυτό. Στο κιούπι, δηλαδή σε ένα μεγάλο πήλινο δοχείο, έβαζαν εκτός από τα ριζικά και το λεγόμενο αμίλητο νερό, που το κουβαλούσαν τα κορίτσια χωρίς να μιλούν από την γειτονική βρύση ή πηγή την Παραμονή του Αη – Γιαννιού. Δεν έπρεπε δηλαδή να μιλήσουν μεταξύ τους τα κορίτσια ούτε με άλλους κατά την μεταφορά του νερού, γι’ αυτό το έλεγαν αμίλητο νερό. Όλη την νύχτα άφηναν στην αυλή ξεσκέπαστο το κιούπι με τα ριζικά και το αμίλητο νερό. Πριν το ξημέρωμα το σκέπαζαν και το έβαζαν μέσα στο σπίτι.
Παράθυρο ανοιχτό με θέα προς το μέλλον, πίστευαν ότι ήταν και η πλάτη ψημένου αρνιού ή κατσικιού. Διάβαζαν δηλαδή στο τριγωνικό κόκκαλο της σπάλας του ψημένου αρνιού τα μελλούμενα. Οι αγωνιστές του ’21 πίστευαν πολύ σε αυτή τη μέθοδο. Η ιστορία αναφέρει προβλέψεις με τη σπάλα για τη ζωή της Μαντώς Μαυρογένους και του Κολοκοτρώνη η άλλη περίπτωση.
Οι γυναίκες πίστευαν στις καφετζούδες και στις χαρτορίχτρες, που ήταν περιπλανώμενες τσιγγάνες κυρίως.
Αστρολόγοι, ευτυχώς τότε, δεν υπήρχαν ούτε στα Μέγαρα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη υπήρχαν τον… Μεσαίωνα.
Στην εποχή μας, τώρα εδώ και λίγες δεκαετίες, άρχισαν τα περιοδικά τα λαϊκά να δημοσιεύουν αστρολογικές προβλέψεις και σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να πιστεύει στις γενικές και αόριστες… μπουρδολογίες! Οι ημερομηνίες όμως, για παράδειγμα, των ζωδίων είναι λάθος. Οι σωστές είναι οι ημερομηνίες των προηγούμενων ζωδίων. Όταν λένε οι αστρολόγοι ότι ο Ήλιος είναι στο ζώδιο του Λέοντος, στην πραγματικότητα είναι στο προηγούμενο ζώδιο του Καρκίνου, κτλ.
Είναι λοιπόν τουλάχιστον αφέλεια να πιστεύεις ότι οι πλανήτες που κινούνται συνεχώς και αλλάζουν θέσεις στον ουρανό (γι’ αυτό λέγονται και πλανήτες) θα επηρεάσουν τα συναισθήματα της… καλής σας ή του καλού σας!