…κι όλα τα ίδια μένουν
Οι γιορτές δε μου άρεσαν και ποτέ-μάλλον. Επειδή, δεν «δίνουν» κάτι παρά ένα διάλειμμα.
Από την καθημερινότητα, τις δουλειές, η ρουτίνα ντύνεται με γιρλάντες και φωτάκια και επικρατεί ένας γενικότερος πανικός, λες και μετά χάνεις την ευκαιρία για «γιορτές».
Η πρωτοχρονιά προκαλεί σε πολλούς αυτό το-πως το λέει το facebook-«ανασκόπηση».
«Απολογισμός».
Τι έκανες, τι θέλεις να κάνεις, να σκεφτείς τα λάθη, όσα έγιναν, να βάλεις στόχους για την νέα χρονιά-τα κλασικά-γυμναστήρια, κιλά, δουλειές…
Είναι ένα μικρό κουτάκι στην Ιστορία σου, στην Ιστορία όλων μας, που το κλείνει ένα ημερολόγιο με έναν αριθμό.
Δεν τα πάω καλά με την Ιστορία δυστυχώς, γιατί λένε ότι η Ιστορία διδάσκει.
Μαθαίνεις από τα λάθη σου.
Σαν βάρος μου φαίνεται κι έτσι αγνοώ το χρόνο που έρχεται και ακουμπάει πάνω σου σαν σακί με αλεύρι που αν το ανοίξεις σε ασπρίζει.
Το τέλος λοιπόν ενός χρόνου σε κάνει να σταθείς και να κοιτάξεις για λίγο πίσω σου, για όσο αντέξεις αυτόν τον ίλιγγο του παρελθόντος χρόνου.
Πολλοί βλέπουν φίλους, παρέες, σχέσεις να φεύγουν, ανθρώπους να χάνονται, χρόνια να περνούν και τόποι να φεύγουν.
Αρκετά μελαγχολικό.
…αυτά τα μωβορόζ θα έγραφα λοιπόν στα «δικά μου» που έχω αμελήσει κιόλα τελευταία, αλλά, να που αλλάζουν τα πράγματα κι έχουν κι άλλα χρώματα, με το φευγιό του 2014 να μας θυμίζουν το κλασικό κι όμως ισχύον «όταν κάνεις σχέδια, άλλος γελάει».
Γιατί;
Γιατί δεν μπορώ να «σταθώ» όπως έγραψα παραπάνω και να χαζέψω την ηλίθια αυτή ανασκόπηση στο facebook, λες κι είμαι η επικαιρότητα του CNN ας πούμε, όταν όλα αλλάζουν.
Και όχι μόνο αλλάζουν γιατί αυτό είναι αναπόφευκτο και πάντα γίνεται.
Αλλά είναι και μια αγωνία που μυρίζει ο αέρας.
Και είναι και αυτό το γρήγορο που μας έδωσε η τεχνολογία. Που γίνονται όλα τόσο γρήγορα, τόσα πολλά, που δεν προλαβαίνεις να «σταθείς».
Τα πάντα πια μπαίνουν σε ένα καζάνι που βράζει και ανακατεύεται κάθε στιγμή. Φωνές ακούγονται μαζί, ώστε σπάνια βγάζεις άκρη, συμπεράσματα κι αλήθειες.
Αυτό είναι κάτι που μου άφησε η χρονιά που πέρασε στη «δουλειά» της επικοινωνίας.
Η ταχύτητα κοστίζει σε αλήθεια.
Με φόβο μάλλον λοιπόν φεύγει το 2014.
Φόβο και ελπίδα; Φόβο σκέτο;
Η αγωνία είναι τόσο παγκόσμια όσο και για την χώρα μας.
Απλουστεύοντας αυτό που λένε όλοι: «Ο Τσίπρας θα τα διαλύσει όλα;»
«οι εκλογές θα φέρουν αλλαγές»
«θα έχουμε δραχμές»;
Τι θα γίνει λοιπόν;
Εμείς με την Κατερίνα που ακούσαμε και τους Αστρολόγους είπαν σταθερή κυβέρνηση δε βγαίνει με Κρόνο στον Τοξότη.
Κι αν η κυβέρνηση δεν είναι σταθερή, τι με νοιάζει εμένα;
Μπορεί και καθόλου.
Άλλωστε, στο χέρι μας είναι το κλειδί της κάθε πόρτας και ως γνωστόν δυο πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα.
Αυτό είναι κάτι που σίγουρα που έμαθε η «Ιστορία».
Κι επειδή θυμήθηκα πόρτες κλείνω τη χρονιά που έφερε και τα «δικά μου» και την νέα μας ιστοσελίδα(“feeling proud”) με τα παράθυρα του αγαπημένου μου Καβάφη που επετείους του γιορτάσαμε τη χρονιά που έφυγε, αλλά πάντα τόσο καίριος.
Τα Παράθυρα (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
Καλή χρονιά 🙂
κάτι δικά της γράφει η Αλέκα Σταματιάδη
[clear]
