Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Η Φύση δίνει χρησιμότητα, όπου δε δίνει ομορφιά. Προνοεί δηλαδή για ΟΛΑ και κανένα φυτό ή δέντρο δεν έχει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ό, τι πρέπει. Επικρατεί ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ σε όλα τα έμβια όντα της Φύσης.
Κάθε άνθος και μπουμπούκι είναι κι από ένας ναός της ομορφιάς. Το άρωμα του τριαντάφυλλου, το χάδι του μπάτη της θάλασσας, το φιλί του Ήλιου, το χαμόγελο της αυγής με το κελάηδισμα του αηδονιού, μπαίνουν στην ψυχή μας, όπως καμιά τέχνη!
Η Φύση δεν είναι μόνο το λίκνο της ζωής, η σεβάσμια μητέρα και τροφός, αλλά και η δασκάλα μας.
Στην καλλιέργεια της γης και μάλιστα των ελαιόδεντρων, βασίστηκε ο ελληνικός πολιτισμός. Και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Το λάδι, δεν το χρησιμοποιούσαν ΜΟΝΟ ως συστατικό της διατροφής τους οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά ως φάρμακο και ως πηγή ενέργειας, δηλαδή το χρησιμοποιούσαν και ως καύσιμο φωτιστικό στα λυχνάρια τους.
Οι άνθρωποι μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει να μοιράσουν ΔΙΚΑΙΑ τα κομμάτια της γης μεταξύ τους, ώστε ΟΛΟΙ να έχουν αγροτεμάχια αρκετά για να τους θρέψουν. Έτσι άλλοι έχουν πολλά, άλλοι λίγα και άλλοι κανένα. Αυτοί που είχαν πολλά χωράφια και τα καλλιεργούσαν, είχαν πάντα το φόβο ότι θα τους κλέψουν το εισόδημα, γι΄αυτό πλήρωναν φύλακες έμπιστους, κυρίως για τα αμπέλια τους. Ο κάθε φύλακας των σταφυλιών, έφτιαχνε ένα υπερυψωμένο παρατηρητήριο , που το έλεγαν «δραγασιά», για να επιτηρεί το αμπέλι, για να μην κλέψουν τα σταφύλια. Από τη λέξη «δραγασιά», είπανε τους φύλακες αυτούς δραγάτες κι αργότερα στο μεσαίωνα αγροφύλακες.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, συνεχίστηκε αυτό το καθεστώς. Όλοι οι τσιφλικάδες είχανε δραγάτες για τα δικά τους κτήματα, τους «μπιστικούς», δηλαδή έμπιστους εργάτες . Μετά την επανάσταση του 1821 και ένα χρόνο μετά την ενηλικίωση του βασιλιά Όθωνα, με το βασιλικό διάταγμα, στις 31 Δεκεμβρίου του 1836, παραχωρήθηκε το δικαίωμα διορισμού των αγροφυλάκων στους Δημάρχους.
Το Διάταγμα είχε τίτλο «περί προφυλάξεως των δεντροφυτειών». Οι Δήμοι όμως δεν μπορούσαν εύκολα να εφαρμόσουν το Β.Δ. αυτό, λόγω οικονομικής αδυναμίας και λόγω της πατροπαράδοτης συνήθειας να διορίζουν τους δραγάτες οι ιδιοκτήτες των κτημάτων και μάλιστα της εμπιστοσύνης τους.
Έτσι, είκοσι χρόνια μετά, δηλαδή το 1856 με τον νόμο ΤΞ’, οι ιδιοκτήτες των αγροκτημάτων ανέλαβαν να εκλέγουν αυτοί τους αγροφύλακες. Το 1907 με τον νόμο ΓΣΗΙ’ «περί αγροφυλακής», τους αγροφύλακες σε κάθε Δήμο τους εκλέγουν οι ιδιοκτήτες των κτημάτων και πάλι όπως παλιά , όμως με μυστική ψηφοφορία και πρέπει να τους εγκρίνει το Ειρηνοδικείο. Το 1924 έγιναν κάποιες τροποποιήσεις.
Από το 1954, με τον νόμο 171, υπάγονται οι αγροφύλακες στο Υπουργείο Εσωτερικών και Δημοσίας Τάξεως , αλλά τελικά καταργήθηκαν οι αγροφύλακες. Πριν από λίγα χρόνια, η κυβέρνηση της ΝΔ προσπάθησε να τους επαναφέρει ως… αστυνόμους περιβάλλοντος, για να τους καταργήσει και πάλι η επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σχεδιάζει να τους επαναφέρει με τον τίτλο «αστυνόμοι της… Φύσης»!
Στα Μέγαρα οι αγροφύλακες ήσαν έντιμοι και φτωχοί συμπολίτες, που γνώριζαν το Μεγαρικό κάμπο σπιθαμή προς σπιθαμή. Προστάτευαν τα κτήματα των Μεγαριτών, από τους βλάχους, που με τα κοπάδια των γιδοπροβάτων τους, προκαλούσαν ζημιές στις καλλιέργειες.
Ολημερίς στα χωράφια οι δραγάτες με όλους τους καιρούς, ήταν επόμενο οι στρατιωτικές στολές τους να είναι σκονισμένες και τσαλακωμένες, αλλά οι συμπολίτες τους εκτιμούσαν για τις υπηρεσίες τους και όχι για την εμφάνισή τους.