Η ζωή της Παναγίας Δέσποινας μέσα από ποιήματα γραμμένα από την εκπαιδευτικό Αιμιλία Καραγιώργου-Καλλιά
Ιωακείμ και Άννα, η Γέννησις και τα Εισόδια της Θεοτόκου
Κάποτε πολύ παλιά, στης Ναζαρέτ την πόλη
ζούσε ζευγάρι ταπεινό, που υποτιμούσαν όλοι.
Βλέπετε, τα χρόνια αυτά, για όλους η ατεκνία,
αποτελούσε μίασμα κι ήτανε αμαρτία.
Τα χρόνια πάνω τους πολλά και είχαν πια γεράσει
μα μια λαχτάρα άσβηστη ποτέ δεν είχε πάψει.
Ο άτεκνος Ιωακείμ και η καλή η Άννα
ένα παιδί ζητούσανε κι αυτή να γίνει μάνα!
Η πίστη μέσα της πολλή, πολλή κι η προσευχή της
στον Κύριο τον Πάνσοφο έδινε την ψυχή της.
Στα γόνατα στεκότανε και Τον παρακαλούσε
ν’ αξιωθεί ένα παιδί, αυτό μόνο ζητούσε!
Τα χρόνια τους περάσανε, γέρασε το ζευγάρι
μέσα τους, όμως, φώλιαζε ακοίμητη η θεία χάρη.
Στιγμή δε σταματήσανε στον Κύριο ν’ αναμένουν
με υπομονή και προσευχές να στέκουν, να επιμένουν.
Και ο Θεός εμίλησε, που όλα τα φροντίζει
κι ευθύς το θαύμα γίνεται, σε όποιον, σ’ Αυτόν ελπίζει.
Αυτό που ο γέρος Ιωακείμ και η Άννα Του ζητούσαν,
τους χάρισε – ω του θαύματος – αυτό που το ποθούσαν!
Για μας όλα απίθανα δείχνουν στα εβδομήντα χρόνια
μα η σοφία του Θεού άσβηστη θα ‘ ναι αιώνια!
Και στου Σεπτέμβρη τις οκτώ, ευλογημένη μέρα
η γηραλέα η Άννα εγίνηκε μητέρα!
Μαρία την κόρη ονόμασαν και στον Θεό Την τάζουν
τρία χρόνια Την κράτησαν και στον ναό Την βάζουν.
Κι ο σεβαστός Ιωακείμ, απ’ την καρδιά μιλάει
κι απ΄τις πολλές τις προσευχές, ακόμα αυτό ζητάει:
«Θεέ μου, δεν έχω τίποτα, έχω μονάχα ένα!
Αυτό που η Αγιότης σου εχάρισε σ’ εμένα!
Σε σένα δίνω την ψυχή, σε σένα και το παιδί μου
στα χέρια σου να βρίσκεται αιώνια προτροπή μου!»
—————————————————————–
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
Μες στον ναό ολόλαμπρη στέκεται η Παναγία
κάνει σταυρό και προσευχή από μικρή είναι Αγία.
Η κόρη αυτή είναι εκλεκτή το θαύμα για να φέρει
και ο Θεός αρχάγγελο κοντά Της, Της πηγαίνει.
Της δίνει κρίνο και ευχή, την είδηση τη θεία
κι έτσι όπως χάθηκε μεμιάς έλαμψε η εκκλησία.
Κι η Παναγία απορεί, κοιτάζει και σαστίζει
Κάνει σταυρό και ευχαριστεί, σωπαίνει και δακρύζει…
Η Παναγία στη γέννηση του Ιησού Χριστού
Νύχτα μεγάλη, ευλογημένη,
ξημερώνει φως μες στην καρδιά
γεννιέται η αγάπη σ’ όλο τον κόσμο
απ’ Άγιο Σώμα που τη γεννά.
Το θείο βρέφος λάμπει στη νύχτα,
λάμπει γαλήνια κι η Παναγιά
γύρω τους Άγγελοι ψάλλουνε ύμνους
σκορπούν ευλογία και θεία χαρά!
Το μήνυμα που ‘ρθε απ’ Αρχαγγέλου στόμα,
τώρα κρατάει και φιλάει γλυκά
Δούλη Θεού, ταπεινή, ευλογημένη,
Θεοτόκος Παρθένα, του κόσμου Κυρά.
Μάνα Θεού, του Υιού και Θεού σου
μέσα απ’ τα σπλάγχνα σου βγαίνει η ζωή.
Τ’ άσπιλο σώμα σου, Πάναγνε Μήτηρ,
γεννά ευλογημένο τη θεία εντολή!
Αυτό που Σας μοιάζει Υιού και Μητέρας
σε λέξεις δεν μπαίνει, σε λόγους δε χωρά
κι οι δυο αγκαλιασμένοι στην ταπεινή φάτνη,
το δείχνει τ’ αστέρι που λάμπει ψηλά!
Η Παναγιά στη Σταύρωση του Χριστού
Σείονται όλα τα βουνά, στον ουρανό σκοτάδι
τρέμει, τραντάζει όλη η γη, η μέρα είναι βράδυ.
Σταυρό φορτώσαν στο Χριστό, με ακολουθία ένα λόχο
και Τον διατάζουν ν’ ανεβεί στου Γολγοθά το λόφο.
Πονά, λυγίζει ο Χριστός και στέκεται στο γόνα
και Τόνε σπρώχνουν οι άνομοι να συνεχίσει ακόμα.
Περνά απ’ της πόλης τα στενά κι οι άνθρωποι φωνάζουν
άλλοι λυπούνται για Αυτόν, άλλοι πολλοί Τον κράζουν.
Μία γυναίκα δύστυχη πλησίασε κοντά Του
βγάζει μαντήλι καθαρό, σκουπίζει τα δάκρυά Του.
Το θαύμα αμέσως έγινε, φάνηκε η δύναμή Του
και στο μαντήλι έμεινε η άγια η μορφή Του!
Στον Γολγοθά σαν έφτασαν, ζητούν να Τον σταυρώσουν.
Άλλος καρφώνει τα καρφιά, άλλος σφιχτά Τον δένει
κι άλλος φαρμάκι στην καρδιά Του στάζει και Του λέει:
«Εσύ, που είπες σε εμάς για την θεϊκή τιμή Σου,
για δείξε μας και εδωνά την τόση δύναμή Σου;»
Και ο Χριστός παρακαλεί, στον ουρανό κοιτάει
και μόνο συγχώρεση γι’ αυτούς, από ψηλά ζητάει.
Κι η Παναγιά ελύγισε, θρηνεί για τον Υιό της
παρακαλάει δυνατά απ’ τον πολύ καημό της.
Δεξιά Την κρατά η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάνα
και από την άλλη Την βαστά η Μάρθα ν’ ακουμπήσει.
Και σαν πλησιάζουν στον Σταυρό λιποθυμά μπροστά Του
κι οι τρεις Τη συνεφέρουνε για να Του μιλήσει.
«Γιατί, παιδί μου λατρευτό, μονάκριβε Υιέ μου;
Γιατί σε βλέπω στο σταυρό στο αίμα βουτηγμένο
και είναι το Άγιο σώμα σου στη λόγχη τρυπημένο;
Αυτά τα θεία σου μαλλιά μ’ αγκάθια είναι μπλεγμένα
κι όπως σου βάζουν τα καρφιά διπλά πονούν εμένα!»
Κι ο Κύριος Την κοίταξε γλυκά και Της μιλάει
κρεμάμενος απ’ τον σταυρό αυτό μόνο ζητάει.
Απαρηγόρητος κοντά στέκεται ο Ιωάννης,
ο αγαπητός του μαθητής και κάνει να τους μιλήσει:
«Μανούλα μου, αυτός εδώ θα ‘ναι τώρα ο Υιός σου,
να σε προσέχει, να σ’ αγαπά, να είναι στο πλευρό σου.
Κι εσύ, Ιωάννη, φύλα Τη, σα μάνα φύλαγέ Τη
στάσου κοντά Της σαν Υιός, για πάντα πρόσεχέ Την…»
Η Κοίμησις της Θεοτόκου
Από τα πέρατα της γης ήρθαν οι Αποστόλοι
στην Κοίμηση της Παναγιάς, να ‘ ναι κοντά Της όλοι.
Ύμνους πολλούς και προσευχές λένε στην Παναγία
ψάλλουν μαζί με στρατιές Αγγέλων, υμνωδία!
Γύρω Της όλοι στέκουνε απ’ το φέρετρο το θείο
πώς να χωρέσει όμως εκεί αυτό το μεγαλείο;
Πώς να κλειστεί η Αγιότης Της, αυτή η μεγάλη Χάρη
αυτή την Άγια τη μορφή ποιος τάφος να την πάρει;
Στη Γεσθημανή πηγαίνουνε και πριν καλά να φτάσουν
κάποιοι κακούργοι άτιμοι πάνε να Την προφτάσουν.
Και σαν πλησιάζουν αρκετά κάνουν να το χτυπήσουν
το θείο αυτό το φέρετρο με της Παναγιάς το άγιο σώμα
οι άνομοι σαν τα σκυλιά δεν πίστεψαν ακόμα!
Κι η θεία δύναμη εκεί τους κόβει αυτά τα χέρια
που τόλμησαν και έκαναν την Παναγιά ν’ αγγίξουν
κι η γη εσίστηκε μεμιάς κι έκανε ως και τα βουνά
να κλάψουν κι απ’ τον πολύ τον πόνο να βουήξουν!
Ανοίξτε πόρτες του ουρανού κι αυτές του Παραδείσου
Κύριε, η Μητέρα Σου έρχεται στην αυλή Σου!
Απλώστε ρόδα αμάραντα και γιασεμιά και κρίνα
να περπατήσουν πάνω τους τ’ Άγια τα πόδια εκείνα!
Απλώστε μύρο κι ευωδιές από βασιλικό και δυόσμο
η Πλατυτέρα των Ουρανών έφυγε από τον κόσμο!
Φωτίστε αστέρια όλο το φως μπροστά στον δρόμο εκείνο
γι’ Αυτήν που ο ίδιος ο Θεός διάλεξε μ’ έναν κρίνο!
Λυγίστε λούλουδα του αγρού, υποκλιθείτε δένδρα
στο διάβα Της να γύρετε που είναι Θεού καθέδρα!
Κι εσείς Αγγέλοι του ουρανού σταθείτε από κοντά Της
ψάλτε Της ύμνους άχραντους με εγκώμια μελωδία
για να περάσει η Δέσποινα, η Άσπιλη η Κόρη
η Άμωμη, η Πάναγνη, η Ευβίοτη Παρθένα!
Σαν έθαψαν οι Απόστολοι το Άγιο σώμα εκείνο
γύρω Της όλοι έμειναν δεν έφυγε κανένας
κι απ’ τους μαθητές του Ιησού έλειπε μόνο ένας!
Τρεις μέρες μετά απ’ την ταφή τρέχει κι ο Θωμάς κοντά τους
κι όλοι μαζί υμνούσανε και αφήναν τα δάκρυά τους.
«Ανοίξτε τον Άγιο τάφο Της κι εγώ να προσκυνήσω,
να υποκλιθώ στη Χάρη Της, γι’ Αυτήν να γονατίσω!»
Κι οι Απόστολοι υπάκουσαν και άνοιξαν τον τάφο
και μείναν όλοι ασάλευτοι, κοιτούσαν και απορούσαν!
Κι όλοι μαζί γονάτισαν μπροστά στον άδειο τάφο
και άρχισαν να ψάλλουνε το «Χαίρε» στην Παρθένα!
Κι η Παναγιά από ψηλά μαζί με τον Υιό Της,
Αυτόν που έχει για παιδί, Αυτόν και για Θεό Της
τα χέρια ανοίγει διάπλατα απ’ τον ουράνιο θόλο
για ν’ αγκαλιάσει στοργικά σαν μάνα τον κόσμο όλο!
Κοντά μας πάντα βρίσκεται, για μας παρακαλάει
για μας βοήθεια, δύναμη απ’ τον Χριστό ζητάει.
Για μας αιώνια ζωή και της ψυχής τη χάρη
Αυτή ζητάει με προσευχή, απ’ τον Υιό Της πάλι.
Φυλάει μια θέση για όλους μας κοντά Της να σταθούμε
κι εμείς, γλυκιά μας Παναγιά, όπως στη γη έτσι κι αιώνια,
Εσένα θα υμνούμε!