Αναδημοσίευση άρθρου (πρώτη δημοσίευση 29-12-1991)
του εκλιπόντος Αλκιβιάδη Ι. Μπεναρδή
εις μνήμην του
Το άρθρο αναφέρεται την τότε τεράστια καταστροφή του Όρους Πατέρα, αλλά δεν επέχει καθόλου από τις σημερινές καταστάσεις που ζούμε.
«Αλλά τι, λοιπόν; Κανείς από τους Μεγαρείς δεν ύμνησε τον Πατέρα; Και κανείς δεν θα το τραγουδήση το υπέροχο αυτό βουνό; Αλλ’ όχι, δεν πάει άλλο. Είναι αγνωμοσύνη, είναι ξεπεσμός. Κάθε φορά που αντικρύζω αυτό το βουνό, από τον δρόμο του Αλεποχωρίου, ή από τον δρόμο του Χανίου (Τριποδίσκου), ή από τον δρόμο για τους Κουρμουλούς, συλλογίζομαι με θλίψη, πως τόσους επιστήμονες, τόσους καλλιτέχνες, αλλά και τόσους άλλους ανθρώπους έβγαλε ανά τους αιώνες αυτή η πανάρχαια πόλις των Μεγάρων, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να υμνήση τον Πατέρα.
Όταν, λοιπόν, αντικρύζω τις επιβλητικές πλαγιές του, άλλοτε γκρίζες, άλλοτε πρασινογάλανες, ή τις περήφανες κορφές του, τις γαλανές, αναλογίζομαι το μέγεθος της αδικίας, της αγνωμοσύνης μας. Σε κάθε περιοχή οι υμνητές, ποιητές, τραγουδοποιοί, συγγραφείς, ζωγράφοι χιλιοϋμνούν τα βουνά τους. Οι Μεγαρείς, γιατί όχι τα δικά τους;
Επιβλητική η Κορώνα, γοητευτική η Αητοφωλιά, παραμυθένιοι οι Κρύφτες, μάρτυρας στους αιώνες της υπάρξεως μιας αρχαίας πολιτείας στα πόδια του, το Κορομήλι. Κι ακόμη η ήρεμη μορφή των Καρατζάδων, η γοητευτική γεωλογική «παραξενιά» του Καντηλιού… Από τότε που τα αθλιέστερα περιτρίμματα της κοινωνίας, οι βάρβαροι κι ανόσιοι και τιποτένιοι εγκληματίες του ‘καψαν τα αιωνόβια δένδρα του, τους μαγευτικούς θάμνους του, απ’ άκρου εις άκρον, «αγωνίζεται» να ξανανοιώση το μυθικό βουνό, που ποτέ δεν συνάντησε τέτοια βαρβαρότητα στο διάβα των χιλιετιών, σαν αυτή που συνάντησε στις μέρες σου, στις μέρες μου.
Δασωμένο ολόκληρο, καθώς ήταν πριν, «φιλτράριζε» τον αέρα που ερχόταν στα Μέγαρα, συντελώντας έτσι κι αυτό στην δημιουργία του καλλίτερου κλίματος, της Αττικής, που έχει με την σειρά της το καλλίτερο κλίμα της υφηλίου. Και, παραλλήλως, έκοβε με το σώμα του το βουνό, ο Πατέρας, την μανία του ανέμου, και τον έστελνε στους Μεγαρείς αρωματισμένο με την ευωδιά του έλατου, του πεύκου, και του σκοίνου, και του ρεικιού, και της κουμαριάς, και του θυμαριού. Κι οι άνθρωποι, για το ευχαριστώ, το κατέκαψαν το βουνό των Ντοσκούρων (Διοσκούρων) και των Σιθνίδων νυμφών.
Κανείς σας, αγνώμονες, δεν ύμνησε τον Πατέρα σας, τον Πατέρα μας. Γι’ αυτό και το κάνω σήμερα εγώ. Για να ξεπλύνω, εν μέρει, την εντροπή αυτή των Μεγάρων».