γράφει η Αλέκα Σταματιάδη
«Ντενεκέδες είμαστε τώρα» έτσι είπε ο κυριούλης 70+, μετά το ιστορικό παραλήρημα με αφορμή την εθνική επέτειο.
Και κάθε φορά στην εθνική επέτειο «θυμόμαστε» και κάνουμε «ιστορικές αναδρομές» και λέμε τι ωραία που τα ‘καναν οι προγόνοι μας και οι Έλληνες ήρωες και άλλα ωραία μεγάλα και ιστορικά. Με επίλογο του «πού φτάσαμε τώρα» και οι σημερινοί τι κάνουν.
Αυτή η ελληνική μας κοινωνία τελεί συνεχώς υπό καθεστώς κρίσης.
Για σκέψου τις εκθέσεις δημοτικού-αν γράφουν πια, γυμνασίου και λυκείου. Όλες πάντα θέλει η δασκάλα να ξεκινούν με το «μέσα σε αυτό το κρίσιμο περιβάλλον»… «στον καιρό της κρίσης»… «η κοινωνία μας, τα ήθη μας (και άλλα) περνούν κρίση»
Πάντα περνάμε μια «κρίση». Τελούμε υπό καθεστώς κρίσης, είτε γιατί αναπολούμε, νοσταλγούμε ένα εξιδανικευμένο/εξυψωμένο παρελθόν, είτε γιατί ψάχνουμε έναν σωτήρα, έναν από μηχανής θεό που θα μας σώσει από την κρίση, που ποτέ αυτός δεν έρχεται και μένουμε εμείς να μαλώνουμε ψάχνοντας-μόνο-τις αιτίες της κρίσης.
Κι έτσι φτάνουμε εν έτει 2015, με την Ελλάδα σε κανονική οικονομική κρίση, να λέμε πόσο ήρωες ήταν οι πρόγονοί μας και πόσο σκατά τα έχουμε κάνει εμείς, πόσο άχρηστοι είμαστε που δε χορέψαμε ένα χορό του Ζαλόγγου στις Βρυξέλλες πριν μας πετάξουν έξω από την Ε.Ε. ή γιατί δεν πήγε κανένας Έλληνας πρωθυπουργός με κανόνια στο Γιουρογκρούπ…
Τέλος πάντων, κι επειδή πολλά από ιστορία δεν ξέρω-ας είναι καλά οι πανελλήνιες-δεν μπορώ να πω ότι είμαστε «ντενέκεδες» οι σημερινοί Έλληνες.
Πάντα και παντού, σε όλες τις κοινωνίες, υπάρχουν και τα «παράσιτα» όπως υπάρχουν και στη φύση. Αυτοί που εκμεταλλεύονται τους υπόλοιπους, τους συνανθρώπους τους, το δημόσιο για να τη βγάζουν καθαρή κάνοντας «ζωάρες».
Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Των ανθρώπων που αγωνιζόμαστε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί αυτός ο «αγώνας» μου κοστίζει να κοιμάμαι 4-5 ώρες τη μέρα) να μορφωθούμε, να δουλέψουμε, να κάνουμε κάτι παρά τις εκατοντάδες αντιξοότητες σε μια Ελλάδα ρημαδιό πλέον. Προσπαθώ να δουλέψω κι αυτό θεωρείται πολυτέλεια και ντρέπομαι και στενοχωριέμαι όταν κάποιος συνομήλικός μου προσπαθεί -στ’ άλήθεια-να βρει δουλειά και όλοι ζητούν προϋπηρεσία και όλοι εκμεταλλεύονται τη «μαθητεία». Προσπαθώ ταυτόχρονα να σπουδάσω σε ένα πανεπιστήμιο που δεν έχει καν καθαριότητα αλλά με φοβερούς καθηγητές, που δικαιώνουν τον αγώνα μας να συνεχίζουμε να στηρίζουμε το ελληνικό πανεπιστήμιο. Παρά τα κόμματα, παρά τις καταλήψεις, παρά την «αίγλη» που δίνουν οι σπουδές στο εξωτερικό.
Και ξέρεις τι πιστεύω; Ότι πληρώνουμε ότι -οι προηγούμενοι και εμείς και φοβάμαι και οι επόμενοι- ψηφίζαμε λάθος. Αποφασίζαμε λάθος με κριτήριο ποιος θα μας βολέψει κάπου, ποιον ξέρουμε, και δουλεύαμε λάθος, με κριτήριο τον λιγότερο κόπο.
Ποτέ με σχέδιο, ποτέ με σύστημα, ποτέ με οργάνωση, που ζηλεύω εγώ και αρκετοί της γενιάς μου πλέον, από άλλους λαούς. Σχεδόν πάντα με “πελάτες” και “δίκτυα”, με “κάποιο γνωστό κάπου να σε χώσει” χωρίς αξιοκρατία, κι “ας μην έχεις ρε παιδί μου το λόουερ, τι πειράζει”…
Πολλοί παλεύουμε με τους δαίμονες του παρελθόντος και του δικού μας και του ελληνικού “παράδοξου”. Να το αλλάξουμε.
Παλεύουμε τουλάχιστον να επιβιώσουμε σε μια Ελλάδα που κάθε μέρα μας διώχνει. Με ένα “αξιακό” σύστημα που ίσως πια καταντά “βίντατζ”. Με νέους φόρους σε όσα δίνουμε και με νέες μειώσεις σε όσα παίρνουμε.
Είμαστε κι εμείς πιστεύω αγωνιστές. Μόνο που δεν είμαστε μπαρουτοκαπνισμένοι ούτε φοράμε εντυπωσιακές στολές.