…όλα τελειώσανε που λέει και το λαϊκό άσμα.
Είναι μια βαρετή Δευτέρα, φοβάμαι, δεν έχω τρομερά νέα να γράψω αυτές τις ημέρες.
Ε, κάτι χειροτονίες, κάτι εκκλησιαστικά σκέφτομαι δεν αφορούν εμάς «την νεολαία» που λέμε οι «νεολαίοι» ετών 53.
Και βαριέμαι λοιπόν.
Και σαν να περιμένω κάτι να γίνει κι έλα που δε γίνεται.
Σ΄ αυτήν την πόλη, καθώς λεν’ περιμέναμε τις εκλογές. Αν με ρωτήσεις, προσωπικά, γιατί, θα σου πω για την αδρεναλίνη. Δηλαδή ανεξαρτήτως αν μ’ αρέσει, όλο το θέμα είναι ο «εκλογικός παλμός».
Για να μην αφεθώ μιλώντας για τις εκλογές όπως είναι μες στο κεφάλι μου, πέρασαν κι αυτές, και περιμέναμε την νέα Αρχή.
Καλωσορίσατε.
Και ήδη βαρεθήκαμε στα πρώτα συμβούλια. Δε βλέπω μια «τομή», μια «αλλαγή».
Και παρότι και στους προηγούμενους-παντού σε όλες τις κλίμακες-προκατόχους, δηλαδή τις προηγούμενες κυβερνήσεις χωρών, κ.α. σπάνια υπήρξε η Μεγάλη Αλλαγή που όλοι ευαγγελίζονται προεκλογικά, κρίμα που οι καιροί μας το θέλουν.
Έχουμε κουραστεί όλοι από τα ίδια και τα ίδια. Και όπως λέγατε και στο μπαλκόνι «οι πολίτες θέλουν την αλλαγή».
Μα δεν τη βλέπω. Τουλάχιστον τώρα.
Να περιμένω;
Πείτε μου κι εσείς τι να περιμένω-γενικότερα, και σιγά μην περιμένω από κράτος ή άλλο κρατικό φορέα, λέγε με δήμο. Αφού λεφτά γιοκ. Ολοένα και περισσότερο λέμε για την αλλαγή από την κοινωνία, ή στρεφόμαστε σε «εθελοντές» να κάνουν τα καθήκοντα της όποιας «πολιτείας». Οπότε κράτος τέρμα, δεν περιμένουμε λεωφορείο αλλά παίρνουμε τα πόδια μας και είτε τρέχουμε είτε τα βάζουμε πάνω στο τραπεζάκι της καφετέριας και περιμένουμε…
Εσείς τι περιμένετε;
Ό, τι και να’ναι μην αργήσει.
Υ.Γ. Ψάχνοντας για κανά πεντάλεπτο για φωτογραφία βάζω μία από τους μαθητικούς αγώνες πριν τον ημιμαραθώνιο αφού όλοι σήμερα γι’ αυτό λέμε.
Τα παιδιά αυτά δεν περίμεναν, έτρεξαν.
κάτι δικά της γράφει η Αλέκα Σταματιάδη