«Νεκροί και τραυματίαι στο κέντρο των Αθηνών»… έγραφε το πρωτοσελιδο από το «Βήμα» της 17ης Νοεμβρίου 1973: «Νεκροί και τραυματίαι στο κέντρο των Αθηνών – Τεθωρακισμένα κατήλθαν στην πόλη».
Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και σπουδαστές που κλιμακώθηκε σε αντιχουντική εξέγερση, καταλήγοντας σε αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, ύστερα από μια σειρά γεγονότων αρχής γενομένης με την είσοδο άρματος μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου.
Η λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού μέσα στο Πολυτεχνείο έπαιξε βασικό ρόλο στην εξέλιξη των κινητοποιήσεων. Το ραδιόφωνο ως ένα κοινωνικό δίκτυο της εποχής, κατάφερε να ενημερώσει τους πολίτες για όσα συνέβαιναν μέσα σε αυτό.
Στα ηχητικά ντοκουμέντα του Πολυτεχνείου, με εκφωνητες τους φοιτήτες τότε Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης , αναφέρεται η έλευση Μεγαριτών με τα τρακτέρ για να βοηθήσουν στον αγώνα των φοιτητών.
Οι δύο συνταγματάρχες, ο Παπαδόπουλος στην καρέκλα του πρωθυπουργού και ο Μακαρέζος στην καρέκλα του υπουργού Συντονισμού -μαζί με τον τοτε υφυπουργό τους Ι. Ροδινό – Ορλάνδο είχαν αναλάβει να διαχειρισθούν ένα μεγαλεπήβολο για την εποχή του επενδυτικό σχέδιο με την κωδική ονομασία Ωμέγα που είχε προτείνει ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Την άνοιξη του επομένου έτους, ο μεγάλος ανταγωνιστής του Ωνάση, ο Σταύρος Νιάρχος, προτείνει ένα πακέτο επενδύσεων των οποίων η αξία φθάνει σε 500 εκατ. δολάρια. Οι δύο εφοπλιστές δίνουν σκληρή μάχη αυξάνοντας τις αρχικές προσφορές τους και αξιοποιώντας ταυτόχρονα τα ερείσματά τους στον στενό πυρήνα της χουντικής κυβέρνησης. Από τη σύγκρουση των δύο εφοπλιστών την άνοιξη του 1970 κερδισμένος βγαίνει ο Σταύρος Νιάρχος, ο οποίος παίρνει τα 2/3 των μετοχών του διυλιστηρίου του Ασπροπύργου, στο οποίο το κράτος κρατά το υπόλοιπο ποσοστό των μετοχών. Μετά από αυτήν την εξέλιξη η άδεια για το τρίτο διυλιστήριο μένει ορφανή και αρκετοί επίδοξοι μνηστήρες καραδοκούν να την αποσπάσουν από τα χέρια της χούντας για λογαριασμό τους.
Το 1972 η κυβέρνηση Παπαδόπουλου αποφασίζει να στείλει τον Στρατή Ανδρεάδη να φτιάξει το νέο διυλιστήριο στην περιοχή της Πάχης Μεγάρων, δίπλα σχεδόν από το πολιτικό αεροδρόμιο Παχης (Βασιλικα – Λακκα Καλογηρου) σε μια περιοχή κατάφυτη από ελαιώνες, που είχε επιλεγεί από την εποχή του σχεδίου Ωμέγα.
Ο Ανδρεάδης αποδέχεται την πρόκληση και στέλνει τις μπουλντόζες να διαμορφώσουν τον χώρο για την κατασκευή της μεγάλης βιομηχανικής μονάδας δίχως καμιά αποζημίωση στους ιδιόκτητες γης, δηλαδή καταπατώντας την. Ξαφνικά εκείνον τον δραματικό Νοέμβρη του 73 και ενώ επιτροπή κατοίκων από τα Μέγαρα είναι στην Αθήνα, στο Συμβούλιο της Επικρατείας απαιτώντας να εκδικαστεί η υπόθεσή τους, οι μπουλντόζες της ΣΤΡΑΝ (της εταιρίας που τότε ίδρυσε ο Ανδρεάδης) μπαίνουν μέσα στον ελαιώνα των Μεγάρων ξεριζώνοντας υπεραιωνοβια ελαιόδεντρα και φιστικιές δεν δίστασαν δε να γκρεμίσουν κτηνοτροφικές και πτηνοτροφικές μονάδες της περιοχής ενώ οι ιδιοκτήτες ήταν παρόντες.
Οι φιλήσυχοι Μεγαρείς, που είναι οι ιδιοκτήτες της γης, ξεσηκώνονται, οι μπουλντόζες το σκάνε και η χούντα του Παπαδόπουλου σηκώνει τα χέρια ψηλά με αποτέλεσμα τη ματαίωση της πολυδιαφημισμένης επένδυσης του Ανδρεάδη.
Μετά από πολλά επεισόδια οι Μεγαρείς δεν διστάζουν να κατέβουν ακόμη και στο Πολυτεχνείο.
Όλα τα παραπάνω υπάρχουν μαγνητοσκοπημένα εδώ, παράνομα τότε λόγω Χούντας από τους σκηνοθέτες Γ. Τσεμπεροπουλο και Σ. Μανιάτη.
έχουν γίνει τραγούδια που ακούμε εδώ το πρώτο σε στίχους Φώντα Λάδη και μουσική του αξέχαστου Μάνου Λοιζου και ερμηνευμένο από τον Γ. Νταλάρα
και το δεύτερο τραγούδι ερμηνευμένο από τον Θωμά Μπακαλακο σε στίχους και μουσική δίκη του.