Σήμερα, Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014, οι γονείς όλης της Ελλάδας ζουν κι αυτοί το δράμα τους.
Οι δάσκαλοι έχουν εκλογές, τα σχολεία κλειστά και οι μαθητές ελεύθεροι καθηκόντων…
Εχθές είχαμε στη μικρή μας πόλη κατάληψη-πάλι δηλαδή σχολεία κλειστά- με συνέπεια ακατάσχετη ανεξάντλητη συνεχή λογοδιάρροια.
Συμβαίνουν αυτά με τις καταλήψεις στην Ελλάδα. Τα ζήσαμε και στις αθηναϊκές ακαδημαϊκές αίθουσες.
Το θέμα είναι η ουσία και το αποτέλεσμα. Ναι, να αγωνισθούν οι μαθητές, και οι καθηγητές, όμως να γίνεται και διάλογος για τα αιτήματά τους, να αποκτήσουν ισχύ τα λεγόμενά τους.
Αλλιώς είναι μόνο «να χάσουν μάθημα» όπως αρκετοί μαθητές είπαν από μόνοι τους.
Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά, του γιατί σήμερα ειδικά, όπως συμβαίνει από τότε που πήγαινα εγώ σχολείο, τα σχολεία είναι κλειστά, γιατί έχουν οι δάσκαλοι εκλογές.
Εγώ όταν ψηφίζω, γιατί να μην πάρω μια-δυο μέρες άδεια μεσοβδομαδιάτικο;
Και να είναι Κυριακή και να τρέχω σαν τρελή;-οκ, αυτό είναι επαγγελματική διαστροφή. Αλλά, οι του Δημοσίου έχουν άλλα προνόμια ε; Μάλλον τα κατέκτησαν με «κινητοποιήσεις», κάτι σαν τις καταλήψεις;
Μετά λέμε γιατί οι Γερμανοί μας λένε τεμπέληδες, η τρόικα όλο απαιτήσεις κλπ.
«Ουδείς αμφισβητεί το δικαίωμα των εργαζομένων να κάνουν τις συνελεύσεις τους, να εκλέγουν τους εκπροσώπους τους, αλλά σεβόμενοι και τα δικαιώματα των πολιτών».
«Ιδιαίτερα για τους εκπαιδευτικούς όμως, η τακτική αυτή έχει ακόμα μεγαλύτερες επιπτώσεις, γιατί δίνει ένα παράδειγμα ασυνέπειας και μειωμένης ευθύνης και στους μαθητές τους. Γιατί απορούμε μετά που κάθε χρόνο τέτοια περίοδο φουντώνουν ξαφνικά οι καταλήψεις, για ήσσονος σημασίας λόγους, όταν το ίδιο το υπουργείο Παιδείας, οι ίδιοι οι διδάσκοντες με ευκολία κλείνουν τα σχολεία;» γράφεται σήμερα.
Ακόμα, σκέφτομαι ότι γιατί να μην είναι ανοιχτά τα σχολεία, όχι απαραίτητα για μάθημα, αλλά για να γίνει ο διάλογος, όχι μόνο για αυτά τα αιτήματα των μαθητών(λένε κατά της «τράπεζας θεμάτων», του νέου συστήματος εξετάσεων και της υποχρηματοδότησης των σχολείων) αλλά για να γίνουν «ανοιχτά» τα σχολεία, ως ένα «ανοιχτό» κύτταρο στην κοινωνία.
Και όχι σαν ένα μαυσωλείο μπαγιάτικων βιβλίων και ιδεών.
Τελικά, αφελώς θα ρωτήσω: γιατί αγωνιζόμαστε να μείνουν τα μαγαζιά ανοιχτά και τα σχολεία κλειστά;
κάτι δικά της γράφει η Αλέκα Σταματιάδη
