Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Κάθε κοινωνία έχει ορισμένα πρότυπα και άγραφους νόμους. Τα μέλη κάθε κοινωνίας αποδέχονται κάποια πρότυπα, πατροπαράδοτα τα λένε, για να ρυθμίζουν τον τρόπο της ζωής τους σύμφωνα με αυτά. Η μεγαρική κοινωνία, σε παλαιότερες εποχές, υπήρξε κλειστή και αυστηρή. Ο κοινωνικός έλεγχος ήταν ασφυκτικός κι αληθινός βραχνάς, γι’ αυτό σε κάθε πράξη τους οι μεγαρίτες και οι μεγαρίτισσες εκείνης της εποχής, αναρωτιόντουσαν: «τι θα πει ο κόσμος; Μήπως μου βγει το όνομα;».
Αλίμονο σε εκείνον, προπάντων σε εκείνη, που θα τολμούσε να αγνοήσει την κοινωνία και να κάνει κάτι διαφορετικό από τα πατροπαράδοτα! Απομονωνόταν κοινωνικά σε χρόνο μηδέν.
Η επίδραση αυτού του αυστηρού κοινωνικού ελέγχου στους Μεγαρίτες και στις Μεγαρίτισσες ήταν μεγάλη, γιατί αναγκάζονταν σε αυτοσυγκράτηση και σε αυτοπειθαρχία. Οι οικογένειες είχαν συνοχή. Όχι όπως τώραμε τις… συμβιώσεις.
Υπήρξαν όμως και θύματα αυτού του αυστηρού κοινωνικού ελέγχου. Τα άτομα, δηλαδή, τα πολύ ευαίσθητα και τα ανασφαλή, δεν άντεχαν τον ασφυκτικό, σκληρό και καμιά φορά άδικο κοινωνικό έλεγχο. Όμως θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι γεννηθήκαμε άνθρωποι και εφόσον έξω από την κοινωνία δεν μπορούμε να βιώσουμε, θα πρέπει να δεχόμαστε τον κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή την κριτική των συνανθρώπων μας. Όμως κάτι είναι πιο σημαντικό! Να φροντίσουμε να τα έχουμε καλά με τη συνείδησή μας και τότε στα περισσότερα, δε θα ερχόμαστε σε σύγκρουση με την κοινή την υγιή κοινωνική συνείδηση. Όπως έλεγε και ο Ισοκράτης: «Να σέβεσαι τον εαυτό σου και τότε κανέναν άλλο δε θα ντρέπεσαι».
Τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει. Η μεγαρική κοινωνία είναι ΑΝΕΚΤΙΚΗ και αδιάφορη. Έχει φτάσει στο παρά πέντε να γίνει αχαλίνωτη!
Άτομα με αποκλίνουσα συμπεριφορά σε περιθωριακές ομάδες, τα χαρακτηρίζει η κοινωνία μας τώρα, ως… ιδιόρρυθμα κι ακόμα χειρότερα, κάνει πως δεν τα βλέπει ή αδιαφορεί.
Η ανεργία των νέων μας λόγω και της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, έχει χειροτερεύσει την κατάσταση της κοινωνίας, γιατί «ανεργία μήτηρ πάσης κακίας». Τι να πεις σε ένα παλικάρι με προσόντα και όρεξη για δουλειά, που είναι άνεργο και περιμένει από τους γονείς του χαρτζιλίκι;
Πώς να παρηγορήσεις μια κοπέλα άνεργη, που δεν μπορεί να παντρευτεί τον καλό της, γιατί είναι άνεργος κι αυτός;
Η κοινωνία μας λοιπόν είναι στο παραπέντε να γίνει αχαλίνωτη, με μηδέν αναστολές! Δηλαδή να ανέχεται την κάθε είδους παρεκτροπή και παρανομία. Μερικοί ανόητοι υποστηρίζουν ότι έτσι είναι η… Δημοκρατία! Όμως Δημοκρατία δεν είναι να κάνει ο καθένας ό, τι θέλει, αλλά αυτό που πρέπει.
Έχει κανόνες και νόμους η Δημοκρατία, που οι πολίτες πρέπει να σέβονται, αλλιώς είναι οχλοκρατία δεν είναι Δημοκρατία.
Η κοινωνία μας, ευτυχώς τώρα με την κρίση, απέδειξε ότι η αλληλεγγύη υπάρχει και δε χάθηκε μαζί με τις άλλες αξίες. Είναι και αυτό μια παρηγοριά και μια ελπίδα, ότι τα παιδιά μας θα ευτυχήσουν σε μια κοινωνία «όρθια» με αξιοπρέπεια. Πρέπει να γίνουμε παραδοσιακοί, γιατί αυτό θα πει προοδευτικός πολίτης, δηλαδή να πατάμε γερά στις αξίες για να προχωρούμε στο μέλλον με σιγουριά.