Ο Συνεργατισμός είναι ο πλέον διαδεδομένος θεσμός της κοινωνικής οικονομίας. Πάνω από 800 εκατομμύρια σ’ όλο τον κόσμο είναι τα συνεταιρισμένα μέλη. Στην διάρκεια των 150 χρόνων ζωής του συνεταιριστικού κινήματος και με την ευθύνη της Διεθνούς Συνεταιριστικής Ένωσης ( ICA ), διαμορφώθηκαν οι αρχές του συνεργατισμού πάνω στις οποίες λειτουργούν οι συνεταιρισμοί σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτός ο θεσμός υπακούει τους δικούς του κανόνες και αρχές και έχει τους δικούς του στόχους.
Και αυτό γιατί η ιδεολογία του συνεργατισμού είναι μία χωρίς δόγματα και εσωτερικές αντιπολιτεύσεις. Η μόνη αντιπολίτευση του συνεργατισμού είναι το ελεύθερο κεφάλαιο, οι κομματικές παρεμβάσεις όταν έχουν σκοπό την εκμετάλλευση τους και την υποταγή τους, καθώς και η ιδιοτέλεια όταν αυτή είναι ο μοναδικός σκοπός των εμπλεκομένων στα πράγματα των συνεταιρισμών.
Στη χώρα μας, δυστυχώς την τελευταία 20ετία, άλλαξαν 7 νόμοι έχοντας σχεδόν ο καθένας διαφορετική φιλοσοφία και υποκρύπτοντας ο καθένας διαφορετικούς στόχους. Με αυτό τον τρόπο οι συνεταιριστές απέκτησαν τον τίτλο του κομματικού αγωνιστή, με ισχυρές προσβάσεις και θέσεις στα κόμματα, εκπαραθυρώνοντας ταυτόχρονα την συνεταιριστική ιδεολογία από τους Συνεταιρισμούς. Έτσι προτάσσοντας το κομματικό συμφέρον, το οποίο πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε προσωπικό, εκμεταλλεύτηκαν όχι μόνο την σχετική άγνοια των κομματικών επιτελείων περί του συνεργατισμού αλλά και την επιθυμία των κομμάτων να ελέγχουν τους συνεταιρισμούς. Το μόνο που δεν επιχείρησαν ακόμη οι κυβερνήσεις, που όμως δεν αποκλείεται να συμβεί στο μέλλον, είναι ο διορισμός των διοικήσεων των συνεταιρισμών.
Τα παραπάνω αποτελούν ένα μικρό δείγμα από την πληθώρα των επεμβάσεων και παρεμβάσεων που πραγματοποιήθηκαν από τους εκάστοτε κυβερνώντες και τα κόμματα στα συνεταιριστικά πράγματα. Μετά από αυτά τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς εκτός από την απαξίωση και την κατάρρευση των Συνεταιριστικών οργανώσεων;
Έτσι δυστυχώς στη χώρα μας ο συνεταιρισμός από μοχλός ανάπτυξης μετατράπηκε σε κοινωνικό ναρκοπέδιο, σε φυτώριο λαϊκιστών, σε πεδίο κομματικών αντιθέσεων και συμφερόντων καθώς και σε μεγάλη απειλή για την εθνική οικονομία, όταν οι εκάστοτε κυβερνώντες χωρίς τη διασφάλιση της υγιούς λειτουργίας των συνεταιρισμών, χάριζαν αφειδώς χρήματα. Χρήματα τα οποία στην ουσία υποκλέπτονται από τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Επιτέλους πρέπει ν’ αντιληφθούν άπαντες ότι ο συνεργατισμός έχει τις δικές του αρχές και συγκεκριμένους στόχους που δεν επηρεάζονται από τις ιδεολογικές θέσεις και αρχές των πολιτικών σχηματισμών και των κομμάτων. Πρέπει όλοι ν’ αντιληφθούν ότι ο συνεταιρισμός, όταν λειτουργεί σωστά, αποτελεί τον άξονα ισόρροπης ανάπτυξης της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.
Ο υγιής συνεταιρισμός αποτελεί το αμορτισέρ που αποσβένει τους κραδασμούς που προέρχονται είτε από την κρατική αναλγησία, είτε από την απληστία του ιδιωτικού κεφαλαίου, είτε τέλος από τις διεθνείς πολιτικο-οικονομικές συγκυρίες. Πρέπει ν’ αντιληφθούν άπαντες ότι ο συνεργατισμός αντλεί την ισχύ του από την ένωση και την εσωτερική του συνοχή. Η διάσπαση που καλλιεργήθηκε έντονα τα τελευταία 20-30 χρόνια με σκοπό κομματικά και προσωπικά οφέλη οδηγεί τους συνεταιρισμούς στην διάλυση. Όσοι δε παραμένουν υγιείς υπάρχει κίνδυνος να νοσήσουν και αυτοί, αφού δυστυχώς η υγεία δεν είναι μεταδοτική αλλά μόνο το νόσημα.
Οι παραγωγοί γενικότερα πρέπει να καταλάβουν ότι οι συνεταιρισμοί και μέσα από αυτούς, οι ομάδες παραγωγών είναι άλλη μία ανοιχτή και εθελοντική, συλλογική διαδικασία, η οποία συσπειρώνει ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ και ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΑ αδύναμους παραγωγούς και ταυτόχρονα μια μορφή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ η οποία στοχεύει στην πρόοδο και στην ευημερία των παραγωγών αυτών, μέσα από την ενότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ τους.
Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι οι συνεταιρισμοί δεν είναι συνδικαλιστική οργάνωση και συνεπώς δεν γίνεται λόγος για συνδικαλιστικό κίνημα. Αντιθέτως οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί είναι κατά βάση ένα κίνημα κοινωνικής επιχειρηματικότητας το οποίο προάγει και οργανώνει μια κοινότητα συμφερόντων που βασίζεται στην ανάγκη προστασίας και ανάπτυξης των μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών.
Σε μία χώρα όπου το κόστος παραγωγής των αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων είναι μεγαλύτερο από τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ( ακριβότερο πετρέλαιο, ρεύμα, λιπάσματα, φάρμακα, ζωοτροφές κλπ ), καθώς επίσης και ο μικρός κατά κεφαλήν κλήρος ( 50 στρέμματα περίπου ανά γεωργό ), έννοιες όπως ενότητα, αλληλεγγύη και συσπείρωση αποκτούν νόημα και είναι η μόνη λύση για την βελτίωση της αγροτικής παραγωγής αλλά κυρίως για την ισχυροποίηση της ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΙΚΗΣ ισχύος των αγροτών στις άγριες συνθήκες μιας άναρχης και ανταγωνιστικής αγοράς.
Η ανάπτυξη των αγροτικών συλλογικών οργανώσεων αποτελεί σήμερα όσο ποτέ κρίσιμο παράγοντα για την μεταρρύθμιση του αγροτικού τομέα, την αξιοποίηση καίριου συγκριτικού πλεονεκτήματος και την μετατροπή της ελληνικής γεωργοκτηνοτροφίας σε κλειδί για την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση και το θαρραλέο «άνοιγμα» των συλλογικών οργανώσεων προς τις παγκοσμιοποιημένες και πολύ ανταγωνιστικές αγορές.