Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Χρόνο με το χρόνο, αντιγράφουμε πιστά κάθε ασχήμια της Αθήνας! Έτσι, έχουμε κι εδώ πολλούς μετανάστες, μποτιλιαρίσματα αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης, αύξηση εγκληματικότητας, όπως και στην πρωτεύουσα και πάει λέγοντας.
Τώρα λοιπόν στην Αθήνα δεν υπάρχουν γειτονιές, αφού οι άνθρωποι δε γνωρίζονται μεταξύ τους και δεν επικοινωνούν. Το ίδιο θα συμβεί σε λίγα χρόνια και στα Μέγαρα. Αυτό άρχισε να φαίνεται στις γειτονιές του κέντρου της πόλης μας.
Άλλοτε, που τα σπίτια ήταν χαμηλά και στις δροσερές νύχτες του καλοκαιριού «σκάλωνε» το φεγγάρι στης γαζίας το κλωνάρι και στη γλάστρα μοσχοβολούσαν τα βασιλικά, οι γειτονιές των Μεγάρων ήταν όλο ζωντάνια. Έξω δηλαδή από τις αυλόπορτες, οι γείτονες συζητούσαν φιλικά, ενώ οι γέροντες καθισμένοι στα «πουριά» έλεγαν τα δικά τους και ανακάτευαν τις αναμνήσεις τους.
Άλλοτε στην παλιά μας γειτονιά, ξέραμε τα βάσανα και τις χαρές των γειτόνων και τους συμπαραστεκόμαστε. Σε λίγα χρόνια, ούτε καλημέρα δε θα λέμε και θα αποφεύγει ο ένας τον άλλον!
Πρέπει να θυμηθούμε οι μεγάλοι, να τα πούμε για να τα μάθουν οι νέοι, πώς ήταν τότε οι γειτονιές οι παλιές των Μεγάρων. Ο Θεός και ο γείτονας έλεγαν και είχαν δίκιο, γιατί ο γείτονας έτρεχε πρώτος, όταν ο διπλανός είχε ανάγκη βοήθειας. Οι άνθρωποι ήσαν τότε φτωχοί, αλλά όχι κλέφτες. Τώρα συχνά συμβαίνει το αντίθετο. Να μην είναι δηλαδή φτωχοί, αλλά να είναι κλέφτες.
Τότε δεν υπήρχαν κλειδαριές ασφαλείας και οι πόρτες έμεναν ξεκλείδωτες! Εκείνα τα χρόνια οι συμπολίτες πίστευαν στις αξίες της ζωής κα στους άξιους. Τότε, στης νύχτας τη σιγαλιά, άκουγες το τριζόνι, που σε νανούριζε και όχι όπως τώρα τα μηχανάκια, που σου ταράζουν τον ύπνο και τα νεύρα.
Ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν και οι καιροί, όπως και το κλίμα, αφού οι άνθρωποι καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον σε παγκόσμια κλίμακα.
Σε όλους βέβαια αρέσουν οι αλλαγές, όμως όχι προς το χειρότερο, αλλά προς το καλύτερο.
Κάθε παλιό, δεν είναι για πέταμα, όπως νομίζουν πολλοί, ούτε για γκρέμισμα. Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να γκρεμίσουμε τον… Παρθενώνα, όλα τα παλιά και αρχαία μνημεία και να πετάξουμε τα παλιά έργα τέχνης, τις λεγόμενες αντίκες.
Η έλλειψη επικοινωνίας είναι το μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας μας. Κλεισμένοι οι συμπολίτες μας μέσα στα σπίτια τους μπροστά στην τηλεόραση και ψυχοπλακώνονται. Οι ειδήσεις τους μαυρίζουν την ψυχή και αναρωτιούνται πώς θα τα βγάλουν πέρα και τι θα τους ξημερώσει.
Οι δουλειές δεν πάνε καλά και η ανεργία στα ύψη! Άλλοτε όλοι δούλευαν στα Μέγαρα και ελάχιστοι καθόντουσαν, ενώ σήμερα συμβαίνει το αντίθετο. Αγρότες και πτηνοτρόφοι ήσαν οι περισσότεροι. Και οι πιο φτωχοί είχαν ένα μικρό κομμάτι γης να καλλιεργήσουν. Άμα έλειπε κι αυτό, τότε πήγαιναν εργάτες που ήταν περιζήτητοι. Όταν «ρίχνανε» τις ελιές, ερχόντουσαν εργάτες Έλληνες από άλλα χωριά, που τους έλεγαν … «κογκολέζους»!
Τώρα έχουμε… πραγματικούς κογκολέζους στη γειτονιά μας, όλο το χρόνο. Και μη χειρότερα!