Γράφει ο Λουκάς Μπισταράκης,
Παιδίατρος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
Το φυσιολογικό παιδί, αν έχει αρκετή πίστη στους γονείς του, δοκιμάζει τις δυνάμεις του να διαλύσει, να αναστατώσει, να εκφοβίσει, να σπαταλήσει να ιδιοποιηθεί. Ό,τι οδηγεί τους ενήλικες στα δικαστήρια και στη φυλακή, είναι φυσιολογικό κατά τη νηπιακή και πρώιμη παιδική ηλικία, στη σχέση του παιδιού με τους γονείς του. ΑΝ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΛΎΣΕΙ, ΤΟΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΖΕΙ. Πρώτα όμως πρέπει να δοκιμάσει το περιβάλλον του, ιδιαίτερα αν αμφιβάλλει για ΤΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. Επειδή ,στα πρώτα χρόνια της ζωής του, το παιδί έχει ανάγκη από ένα σταθερό πλαίσιο, μέσα στο οποίο να νιώθει ελεύθερο, να μπορεί να παίζει, να ζωγραφίζει, να νιώθει ξέγνοιαστο. ΕΤΣΙ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΕ <<ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ>> ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ, ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΕΙ.
Γιατί όμως;
Επειδή οι πρώιμες φάσεις της συναισθηματικής εξέλιξης κυριαρχούνται από συγκρούσεις και ρήξεις. Η σχέση του παιδιού με την εξωτερική πραγματικότητα δεν έχει παγιωθεί και η προσωπικότητά του δεν έχει ολοκληρωθεί και το μικρό παιδί δεν έχει μάθει ν΄αντιμετωπίζει τα ένστικτά του. Μπορεί ν΄αντιμετωπίσει τα ένστικτά του μόνον εάν ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΖΕΙ Σ΄ ΕΝΑ ΚΥΚΛΟ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗΣ,ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗ ΕΝΟΧΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΝΙΩΘΕΙ ΦΟΒΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΟΔΟΥΣ ΣΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗ.
Τι συμβαίνει αν η οικογένεια αποτύχει, στο ν΄αποκτήσει το παιδί την αντίληψη της σταθερότητας στη συναισθητική του φύση. Πιστεύετε ότι το παιδί νιώθει ελεύθερο και απολαμβάνει ευτυχισμένο απολαμβάνει τη ζωή του. Αυτό δεν είναι αληθές, βρίσκοντας το πλαίσιο της ζωής του διαλυμένο δεν νιώθει ελεύθερο, γίνεται ανήσυχο και αν απομένουν μέσα του ακόμα κάποιες ελπίδες θ΄αναζητήσει το σταθερό οικογενειακό πλαίσιο ,που του έλειψε, έξω από το οικογενειακό του περιβάλλον. Το αναζητά στους παππούδες του, στους θείους του, στους οικογενειακούς φίλους , ή στο σχολείο του. Αναζητάει μιαν εξωτερική σταθερότητα χωρίς την οποία μπορεί να τρελαθεί. Αυτή η εξωτερική σταθερότητα ,αν του είχε παρασχεθεί στον κατάλληλο χρόνο θα είχε αναπτυχθεί μέσα στο παιδί και έτσι θα περνούσε στα πρώτα χρόνια της ζωής του ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ.
Συχνά το παιδί , βρίσκει στο σχολείο αυτό που του στέρησε η οικογένειά του. Σε περιπτώσεις σοβαρής εγκληματικής συμπεριφοράς αυτό που ζητάει επίμονα το παιδί είναι ένας πατέρας αυστηρός και δυνατός και υπό την επιρροή ενός τέτοιου πατέρα , μπορεί το παιδί να επανακτήσει τις αρχαϊκές παρορμήσεις αγάπης και την επιθυμία επανόρθωσης, το αίσθημα ενοχής .
Στα σχολεία μας απουσιάζει η αντίστοιχη στην ιατρική διάγνωση, ώστε να ξεχωρίζει τα ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ Σ΄ΕΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ, ΑΠ΄ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΣΧΛΕΙΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ, ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΟ ΣΤΑΘΕΡΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ ΠΟΥ ΣΤΕΡΗΘΗΚΑΝ.
Η επίκαιρη εγκληματικότητα έφερε στα κανάλια, το πρόβλημα και αποκάλυψε την ανικανότητα των εκπαιδευτικών ν΄αντιμετωπίσουν, αυτό το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, που δημιούργησε ο πολιτισμός μας ,δηλαδή ο τρόπος ζωής, τον οποίο θεμελιώσαμε στην κατανάλωση.