Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Κανείς δε μένει στο απυρόβλητο της κριτικής των συνανθρώπων μας. Και δεν μπορεί να μείνει, αφού οι άλλοι και μάτια και αφτιά, αλλά και κρίση, έχουν.
Στα Μέγαρα σε παλαιότερες εποχές o κοινωνικός έλεγχος ήταν ασφυχτικός και αληθινός βραχνάς. Αλίμονο σε εκείνον που θα αγνοούσε ή θα προκαλούσε τα «λόγια του κόσμου». Απομονωνόταν και ξέπεφτε στα μάτια των συμπολιτών. Τότε ο μπεκρής, ο μπερμπάντης, ο χασικλής, η περπάσα, η σουρτούκα και ακουσμένη για την κοινωνία των Μεγάρων εκείνης της παλιάς εποχής, ήταν πρόσωπα αποσυνάγωγα και περιθωριακά.
Σήμερα αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν υπάρχουν. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η κοινωνία μας είναι περισσότερο ανεκτική και δυστυχώς πιο… αδιάφορη!
Καμία κοινωνία και σε καμιά εποχή δεν υπήρξε τέλεια, ούτε ιδανική και υπό οποιοδήποτε πολιτειακό καθεστώς. Είναι φυσικό αυτό, αφού κάθε ανθρώπινο δημιούργημα είναι ατελές, ευπαθές και αβέβαιο.
Υπάρχουν εποχές, ιδιαίτερα άσχημες, ρημαγμένες, όπως αυτή που ζούμε τώρα, που πότε μας γεμίζουν πίκρα και πότε με ντροπή, γιατί λεηλατούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η οικονομική κρίση κάποτε θα περάσει και μακάρι το γρηγορότερο. Την ηθική κρίση όμως φαίνεται ότι δύσκολα θα την ξεπεράσουμε, γιατί στην αρχή είναι γλυκιά η αμαρτία και οι συνέπειες είναι πικρές πολύ, αλλά αργούν να φανούν. Η κοπελίτσα η δεκαπεντάχρονη, που οι γονείς της την αφήνουν ελεύθερη χωρίς περιορισμούς, περνάει ωραία τώρα, αλλά κινδυνεύει να πέσει θύμα διαφόρων εμπόρων ναρκωτικών και άλλων ασυνείδητων.
Το ίδιο ισχύει και για τα νεαρά αγόρια.
Στις προηγούμενες δεκαετίες, οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις στους εφήβους, δεν ήταν τιμωρία, αλλά μέτρα προστασίας τους από τους κινδύνους.
Η κοινωνία μας έχει τώρα πολλά στραβά κι ανάποδα.
Όλοι μας εύκολα τα επισημαίνουμε και ευκολότερα αποδίδουμε ευθύνες γι’ αυτά. Περιμένουμε όμως από κάποιους «άλλους», που τους θεωρούμε υπεύθυνους για την αδιαφορία τους, να εξεγερθούν και να διορθώσουν τα άσχημα της κοινωνίας!
Γίναμε, όλοι οι ηλικιωμένοι, εισαγγελείς και δεινοί κατήγοροι όλων εκείνων των «άλλων», που σιωπούν και ανέχονται την παρακμή, που έχουν συνθηκολογήσει.
Αυτοί οι «άλλοι», που κατηγορούμε, είναι ΟΛΟΙ οι άλλοι εκτός βέβαια από… εμάς! Εμείς, οι «αθώοι» τι μπορούμε να κάνουμε; Οι υπεύθυνοι βρίσκονται ψηλά και κατέχουν την εξουσία. Είμαστε εγκλωβισμένοι, άβουλοι, μοιραίοι και παγιδευμένοι στα καθημερινά μας προβλήματα επιβίωσης. Αυτή είναι η δικαιολογία μας.
Δε φτάνει όμως να μοιρολογούμε και να γκρινιάζουμε για την παρακμή της κοινωνίας μας.
Η ευθύνη μας είναι δεδομένη από την ίδια την Δημοκρατία και την Ηθική. Καθένας μας ευθύνεται όχι μόνο για όσα κάνει, αλλά και για όσα παραλείπει να πράξει. Το καλό για να περπατήσει στη Γη χρειάζεται και τη δική μας βοήθεια.
Όπως έλεγε και ο Δημοσθένης, στις κρίσιμες περιστάσεις του κοινωνικού βίου, οι σώφρονες άνθρωποι δεν αλληλοκατηγορούνται για την αναζήτηση ευθυνών, αλλά ασχολούνται για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κοινωνίας, που δεν χωρούν αναβολή δυστυχώς.