Του Χρίστου Γ. Ρώμα
Για την κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου ελέχθησαν πάρα πολλά, θετικά και αρνητικά. Μέσω των τηλεοπτικών δικτύων, των ραδιοφωνικών σταθμών, αλλά και των εφημερίδων, δεν έμεινε καμία πτυχή του θέματος ασχολίαστη. Οι περισσότερες απόψεις ήταν, όπως αναμενόταν βέβαια, σύμφωνες με την απόφαση της κυβερνήσεως. Η κηδεία του βασιλιά έπρεπε να είναι ιδιωτική. Το καθεστώς της βασιλείας έχει πλέον παρέλθει, και οτιδήποτε θετικό λέγεται για το καθεστώς αυτό είναι διχαστικό για τους Έλληνες. Ιδιαίτερα, μάλιστα, στις μέρες μας, που περιμένουμε βουλευτικές εκλογές, αντίθετη απόφαση της κυβερνήσεως θα της στοίχιζε σε ψήφους. Γι’ αυτό και τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως πλειοδότησαν σε αρνητικά σχόλια, όχι μόνο για τον προκείμενο νεκρό, αλλά για όλους τους βασιλείς του ελληνικού κράτους! Και η υπόθεση πήρε το δρόμο της. Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος κηδεύτηκε ως ιδιώτης.
Επειδή ως σκεπτόμενος Έλληνας πολίτης δεν θέλω να ακολουθώ αβασάνιστα τις γνώμες και τις αποφάσεις των άλλων, θα καταθέσω κι εγώ κάποιες απλές σκέψεις, τώρα που η υπόθεση έχει ήδη λήξει και το θέμα έχει περάσει στην ιστορία. Κατ’ αρχάς δηλώνω προκαταβολικά ότι δεν είμαι οπαδός της βασιλείας. Αντίθετα, θεωρώ ως το πλέον λειτουργικό πολίτευμα την Προεδρική Δημοκρατία, όπως είναι το πολίτευμα της Γαλλίας. Όμως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η βασιλεία στην Ελλάδα συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία και την ιστορική εξέλιξη του Νέου Ελληνικού Κράτους. Μετά τη Βαυαροκρατία, επικράτησε με τη μία ή την άλλη μορφή η βασιλεία. Υπήρξαν, βέβαια, πολιτειακές περιπέτειες με εκθρονίσεις, εξορίες των βασιλέων, δικτατορίες, διχασμούς, επιστροφές από την εξορία και πολλά άλλα πολιτικά και πολιτειακά γεγονότα που στοίχισαν στη χώρα μας. Ωστόσο, όλα αυτά συνιστούν ιστορικά στοιχεία που συνδέονται με την πορεία και την δημιουργική εξέλιξη του ελληνικού κράτους επί ενάμιση περίπου αιώνα, όσο διήρκεσε το πολίτευμα της βασιλείας. Και, φυσικά, δεν ήταν τα πάντα αρνητικά! Στα θετικά της βασιλείας προσγράφουν οι ιστορικοί, μεταξύ των άλλων, την πολιτική σταθερότητα κατά την ταραγμένη περίοδο του 19ου και το πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Εξάλλου, και σε ποιο κράτος δεν έχουν γίνει λάθη και δεν έχουν υπάρξει γεγονότα με καταχρήσεις, υπερβάσεις εξουσιών, κλπ, όπως στην Ισπανία, αλλά και την Αγγλία.
Προχωρώ σε μια δεύτερη επισήμανση. Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος ήταν Έλληνας. Γεννήθηκε στην Ελλάδα, βαπτίστηκε με το ορθόδοξο δόγμα, μορφώθηκε μαζί με Έλληνες συμμαθητές και αργότερα συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο, υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό, παντρεύτηκε ως ορθόδοξος πιστός και γαλούχησε τα παιδιά του με την ελληνική γλώσσα, την ορθόδοξη θρησκεία και τις ελληνικές παραδόσεις. Ο ίδιος, μάλιστα, διακρίθηκε και ως Έλληνας Ολυμπιονίκης.
Την περίοδο της Δικτατορίας απέφυγε αρχικά να συγκρουσθεί με τους συνταγματάρχες, για να μην υπάρξει εμφύλιος και χυθεί αίμα, όπως εξήγησε ο ίδιος αργότερα. Έτσι, όρκισε την κυβέρνησή του και θέλησε αδέξια μετά από κάποιους μήνες να τους ανατρέψει. Ύστερα από την αποτυχία του έφυγε στο εξωτερικό και δραστηριοποιήθηκε σε επιχειρήσεις. Με το δημοψήφισμα, που οργάνωσε κατά τρόπο άψογο ο Καραμανλής, καταργήθηκε οριστικά η βασιλεία και το πολίτευμα της Ελλάδας κατέστη Προεδρευομένη Δημοκρατία. Ωστόσο, από τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος φάνηκε καθαρά ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού είχε ταχθεί με το πολίτευμα της βασιλείας.
Σήμερα, με το γεγονός της κηδείας του τέως βασιλιά έχει έλθει στην επικαιρότητα όλο το παρελθόν του-και οι επικριτές του, αλλά και οι αρνητές της βασιλείας, αναφέρονται με λεπτομέρειες στα «εγκληματικά» λάθη του Κωνσταντίνου και εξαπολύουν ακόμη και ύβρεις. Μεταξύ αυτών είναι και οι εκπρόσωποι του κομμουνιστικού κόμματος, οι οποίοι κάνουν λόγο για τα «εγκλήματα της βασιλείας, η οποία ως θεσμός είναι σκουπίδια». Μιλάει, λοιπόν, το κόμμα, που τα εγκλήματά του έχουν γεμίσει τόμους ολόκληρους, ενώ χαρακτηρίζει «σκουπίδια» τον πολιτειακό θεσμό της βασιλείας, τον οποίον διατηρούν τα πλέον προηγμένα κράτη της Ευρώπης (Αγγλία, Ισπανία, Ολλανδία, Σουηδία, Δανία…), όταν το ίδιο αυτό κόμμα αρνείται τον θεσμό της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και προπαγανδίζει τη Δικτατορία του προλεταριάτου.
Ας είναι. Το νόημα των σκέψεων, που ανέπτυξα ως τώρα, δι’ ολίγων, είναι απλό: ο πολιτειακός θεσμός της βασιλείας έχει εκλείψει προ πολλού στη χώρα μας και έχει αντικατασταθεί, με τη θέληση του ελληνικού λαού, με τον θεσμό της Προεδρευομένης Δημοκρατίας, ωστόσο, η βασιλεία έχει περάσει στις δέλτους της ιστορίας του Νεοτέρου Ελληνισμού. Και ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος, με τα όποια σημαντικά λάθη του, κλείνει την τελευταία σελίδα αυτής της ιστορίας. Η δημοκρατία, λοιπόν, που αποτελεί την πεμπτουσία αυτής της ιστορικής εξέλιξης, όφειλε να σφραγίσει αυτή τη σελίδα με μια επίσημη πράξη αναγνώρισης της βασιλικής συνδρομής στη ανοδική πορεία της Ελλάδας κατά του δύο τελευταίους αιώνες.