γράφει ο Ανδρέας Μενιδιάτης
Επιτ. δικηγόρος
Η εικόνα της θαυμάσιας διαδρομής από τη θέση Χάνι μέχρι τη Μονή του Αϊ Γιάννη Μακρυνού, αποτυπώθηκε στη μνήμη μου όταν ήμουν επτά ετών, στο κασόνι φορτηγού αυτοκινήτου, πηγαίνοντας στη βάπτιση εξαδέλφου μου. Δρόμος χωμάτινος, στενός με επικίνδυνες στροφές και με σημεία στην άκρη χαράδρας, αλλά, στον ίσκιο πεύκων πυκνού πανέμορφου πευκοδάσους. Θυμάμαι τη μάνα μου που με προέτρεπε από το φόβο της να φωνάζω εγώ «καλή σκάλα», ενώ τα άλλα παιδιά φώναζαν «κακή σκάλα», περνώντας από την ομώνυμη θέση. Έκτοτε ο δρόμος φάρδυνε, ασφαλτοστρώθηκε, τέθηκαν μπάρες στα επικίνδυνα σημεία και έγινε ασφαλής και στο δάσος αναγέρθηκαν διάσπαρτες εξοχικές, αλλά και μόνιμες κατοικίες. Τη θαυμάσια αυτή εικόνα δεν την βαρέθηκα, δεν τη «χόρτασα», παρά το γεγονός ότι τη διάβηκα 4 – 5 φορές με τα πόδια όταν ήμουν νέος και εκατοντάδες φορές με το αυτοκίνητό μου, από το έτος 1975 συνεχώς, κάθε Κυριακή και Χριστιανική εορτή, μέχρι πρόσφατα που έκλεισε η Μονή για τους προσκυνητές λόγω του «κορωνοϊού», γιατί εκκλησιάζομαι στη Μονή.
Αυτή η εικόνα δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον. Το δάσος έγινε «κρανίου τόπος». Το έκαψε η μεγάλη πυρκαγιά που ξεκίνησε στο Σχίνο «από καύση υλικών σε ελαιώνα», όπως δήλωσε ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας Νίκος Χαρδαλιάς και ενώ οι άνεμοι ήδη έφταναν στα 7-8 μποφόρ.
Η φωτιά έσβησε και φούντωσε η οργή και η επίρριψη ευθυνών στο κράτος γενικώς και από τους κομματικούς της (εκάστοτε) αντιπολίτευσης, στην κυβέρνηση, που δεν διανοίγει δρόμους και αντιπυρικές ζώνες στα δάση, από δε τους υποψιασμένους και πονηρεμένους, που πάντα χυμάνε να εντοπίσουν ό,τι «κρύβεται από πίσω», που στην προκείμενη περίπτωση ανακάλυψαν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, για να γίνει στον «Ελατιά» ορυχείο εξόρυξης βωξίτη (!!!).
Κανένα όμως δεν άκουσα να λέει ή να γράψει στα κοινωνικά δίκτυα, ότι αιτία είναι η ανθρώπινη αμέλεια και για να είμαι πιο σαφής, η εγκληματική βλακεία εκείνου που βάλθηκε να κάψει τα σκουπίδια ή τα ξερόχορτα του χωραφιού του σε συνθήκες που το «ατύχημα» έδειχνε πάρα πολύ πιθανό.
Εκατοντάδες φωτιές, μικρές και μεγάλες, οφείλονται κάθε καλοκαίρι στην ανθρώπινη αμέλεια. Ας θυμηθούμε πως τρία χρόνια πριν, η «κόλαση» στο Μάτι , λέγεται ότι ξεκίνησε από ξερά κλαδιά που επιχείρησε να κάψει κάτοικος σε ξέφωτο στο Νταού Πεντέλης. Και τότε έπνεαν στην Αττική θυελλώδεις δυτικοί άνεμοι. Και η φωτιά που κατέκαψε την Πάρνηθα, το 2007, είχε ξεκινήσει από κατοικημένη περιοχή (Δερβενοχώρια) – σύμφωνα με φήμη της εποχής, «από μια γιαγιά που έβαλε να ψήσει πίτα»…
Σκοπός μου δεν είναι να «θάψω» ή να υποτιμήσω τις ευθύνες όλων των άλλων (αρχών, πολιτικής ηγεσίας κ.ά.) στη διαχείριση των καταστροφών. Ζούμε, όμως, σε μια χώρα όπου λόγω των κλιματικών συνθηκών οι πυρκαγιές είναι για πολλούς λόγους αναπόφευκτες. Θεωρώ λοιπόν ότι θα ήταν χρήσιμο να ασχολούμαστε πιο σοβαρά με την πρόληψη. Όχι μόνο σε τεχνικό επίπεδο, όχι μόνο στα δάση και στις ρεματιές, αλλά και στο μυαλό των ανθρώπων. Των πολιτών. Θα μου πείτε ότι χρειάζεται εκπαίδευση για το λογικό και το αυτονόητο; Δυστυχώς ναι. Και εκπαίδευση, και ενημέρωση. Διαρκής και έντονη. Όπως γίνεται με τα εμβόλια. Ώστε να γίνει «κτήμα», να «χωνέψουν» την επικινδυνότητα οι πολλοί και να γίνει πολύ πιο δύσκολο το εγχείρημα του ανάματος της φωτιάς για όσους θέλουν ακόμη να κάνουν του κεφαλιού τους. Για να φτιάξουμε νοοτροπία που τουλάχιστον θα προλαβαίνει τη βλακεία και θα αποκλείει, όσο είναι εφικτό, εκείνους που παρουσιάζουν αντικοινωνική συμπεριφορά, να κάνουν δηλαδή το «δικό τους», «τη δουλειά τους», αυτό που έχουν προγραμματίσει, και δεν τους καίγεται καρφί για τους άλλους.