Ένα πράγμα που μου αρέσει, όταν έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους, είναι να προσπαθώ να καταλάβω τα συναισθήματά τους. Δεν το κάνω συνειδητά, ωστόσο έχει αυτοματοποιηθεί σαν διαδικασία μέσα μου με το πέρασμα του χρόνου. Λόγω της ενασχόλησής μου με τα κοινά, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, μου δόθηκε η ευκαιρία να καταλήξω στο ποιο είναι αυτό το συναίσθημα που καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, όταν αυτή αναφέρεται στους πολιτικούς. Ο θυμός.
Κάνοντας μία μικρή έρευνα σε άρθρα και μελέτες καταξιωμένων ψυχολόγων/κοινωνιολόγων,διαπίστωσα πως ένα από τα κυριότερα, αν όχι το κυριότερο, συστατικά του θυμού είναι το αίσθημα της αδικίας.Η αμέσως επόμενη σκέψη μου ήταν το πώς δημιουργείται το αίσθημα αυτό. Η απάντηση είναι απλή. Από τη διαχρονική ύπαρξη του καρκινώματος της προόδου. Του ρουσφετιού. Του ορισμού της αναξιοκρατίας. Υπάρχει δηλαδή άνιση μεταχείριση των πολιτών, όταν αυτοί παραβαίνουν τους νόμους του κράτους. Για να γίνω πιο σαφής θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα. Αν δύο άτομα, υπό τις ίδιες συνθήκες, παρκάρουν παράνομα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τους αφαιρέσουν τις πινακίδες (νόμος του κράτους). Σε μία πρώτη περίπτωση, το άτομο θα μείνει χωρίς αυτοκίνητο για όσο ορίζει ο Κ.Ο.Κ., ενώ σε μία δεύτερη περίπτωση, ο πολίτης θα απευθυνθεί σε κάποιο λειτουργό του πελατειακού κράτους (βουλευτή, πολιτευτή κλπ.) και θα πάρει τις πινακίδες του πίσω. Άρα, με τα ίδια δεδομένα έχουμε διαφορετική έκβαση.
Αυτή η κατάσταση εμφανώς έχει περάσει στην καθημερινότητά μας και έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας. Το ίδιο συμβαίνει με τις μεταθέσεις στρατιωτών. Το ίδιο συμβαίνει με τις προμήθειες και με τα έργα στον δημόσιο τομέα. Το ίδιο συμβαίνει και με την πλήρωση θέσεων στο δημόσιο κ.ο.κ. Το τρομακτικό είναι πως αρκετο ίαπό αυτούς που ο λαός επέλεξε να αποτελούν τη νομοθετική εξουσία, όπως αυτή απορρέει από το Σύνταγμα(βουλευτές), είναι αυτοί που είτε παραβαίνουν τους νόμους, είτε παροτρύνουν δημόσιους λειτουργούς να τους παραβούν. Ουσιαστικά, εκφυλίζοντας τους όρους πολιτικός και βουλευτής. Αυτό επιφέρει ως αποτέλεσμα το να μένουν υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι εκτός πολιτικού γίγνεσθαι, καθώς αντιλαμβάνονται τη δυσκολία εκλεξιμότητας με δεδομένα τα μέχρι τώρα κριτήρια που έθετε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Δυστυχώς, αυτό έχει ως αποτέλεσμα την οπισθοδρόμηση και όχι την πρόοδο της χώρας.
Είναι πασιφανές πως το τρομακτικό αυτό πρόβλημα έχει τρεις συνιστώσες. Η πρώτη είναι ο πολίτης που αρνείται να επωμιστεί τις συνέπειες των πράξεων του. Σε αυτόν οφείλει το κράτος και η κοινωνία να δημιουργήσουν την παιδεία πως μακροπρόθεσμα η παραβίαση των κανόνων και η άρνηση των αποτελεσμάτων αυτής είναι εις βάρος του ίδιου του πολίτη. Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό βέβαια είναι να θεωρείται ως αυτονόητο πως όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον νόμο και στις συνέπειες αυτού. Η δεύτερη συνιστώσα είναι ο υποτιθέμενος “πολιτικός” που εκμεταλλεύεται την ισχύουσα κατάσταση για να ανέλθει στην εξουσία,αψηφώντας το συνολικό καλό και προτάσσοντας κοντόφθαλμα συμφέροντα. Σε αυτό σημαντικό μερίδιο ευθύνης φέρουν και τα κόμματα εξουσίας, τα οποία εθελοτυφλώντας, επιλέγουν για τα ψηφοδέλτιά τους καιάτομα που έχουν κατά συρροήβλάψει το ελληνικό δημόσιο και κατ’ επέκταση το κοινό καλό. Τρίτη συνιστώσα είναι το ίδιο το κράτος που εμμένει να μην θωρακίζεται έναντι ιδιοτελών συμφερόντων, που κατά καιρούς έχουν διάφοροι λειτουργοί του.
Αντιλαμβανόμενος πως όλα τα παραπάνω έχουν κλονίσει ιδιαίτερα ιδανικά και αξίες αιώνων, όπως αξιοκρατία, ισονομία, ισοπολιτεία, ελευθερία έκφρασης κ.α., επιμένω να παραμένω πιστός, καθώς θεωρώ πως ο ευτελισμός των παραπάνω ευθύνεται για την κατάσταση, την οποία βιώνουμε σήμερα. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για αυτά, εκπροσωπώντας το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας οι βασικές αρχές και θέσεις, εκφράζουν την προσπάθειά μου να σταματήσει η αρρωστημένη αυτή κατάσταση να αποτελεί τον κανόνα αλλά μία κατάπτυστη εξαίρεση.
Ευάγγελος Γ. Λιάκος
Μηχανολόγος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
Υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην περιφέρεια Αττικης