Η Ομάδα του Δημοτικού Θεάτρου Μεγάρων συντελεστής σε φιλόδοξη κινηματογραφική παραγωγή
[quote]«Τα Μέγαρα είναι κρυφός πολιτιστικός θησαυρός»[/quote]
Μια πολύ ποιοτική, φιλόδοξη με ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική άποψη ταινία γυρίζεται αυτόν τον καιρό στην πόλη μας, με σκηνικό τους δρόμους των Μεγάρων και συμμετέχοντες μέλη της ομάδας του Δημοτικού Θεάτρου Μεγάρων.
Η ταινία “Τέλης Στεφανής” σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Καφαντάρη γυρίζεται τον τελευταίο καιρό στην πόλη μας, αφού οι ιστορικές γειτονιές των Μεγάρων προσφέρουν το ιδανικό σκηνικό για τις ανάγκες της κινηματογραφικής ταινίας, στην οποία συντελούν σημαντικά μέλη της ομάδας του Δημοτικού Θεάτρου Μεγάρων και η σκηνοθέτιδα Ευγενία Σάλτα.
Γυρίσματα έχουν γίνει στην πλατεία Σκουλούδη, στον Άγιο Νικόλαο, στο στενάκι της οδού Κρήνης και στον Άγιο Θανάση. Τι είναι όμως αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο που δίνει η πόλη μας για την τέχνη του κινηματογράφου;
Μιλήσαμε με τον συμπολίτη μας Τάσο Πανταζή, εκ μέρους της ομάδας του Δημοτικού Θεάτρου Μεγάρων και στη συνέχεια με τον σκηνοθέτη Μιχάλη Καφαντάρη, για να μας πουν «ποιος είναι τελικά ο Τέλης Στεφανής»…
Ο Τάσος Πανταζής μας περιέγραψε με πόσο ενθουσιασμό και παράλληλα επαγγελματισμό συμμετέχουν τα μέλη της ομάδας του δημοτικού θεάτρου Μεγάρων στα γυρίσματα. «Τα Μέγαρα είναι ένα τεράστιο στούντιο, ένα χόλυγουντ, λένε οι συντελεστές της ταινίας. Υπάρχουν πολλές παλιές γειτονιές, φοβερές εναλλαγές τοπίων για γυρίσματα της ιστορίας. Ο «Τέλης Στεφανής» είναι δέκα ιστορίες διαφορετικές συνδεδεμένες μεταξύ τους που δείχνουν τι γίνεται πίσω από μεγάλες σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου.
Συμμετέχουμε από Δημοτική Θεατρική ομάδα Μεγάρων υπό την καθοδήγηση της Ευγενίας Σάλτα, οι: Θωμάς Κουβάς, Τάσος Πανταζής, Μαρία Καραντώνη, Αθηνά Σπίνου, Μαρία Τιγάνη, Βασιλική Κάρκα, Φαίη Ρήγα, Μαρισία Σπίνου, Νάγια Σπέγγου, Κώστας Δρούγκας. Και ευχαριστούμε για την υποστήριξη τον Πρόεδρο της ΔΗΚΕΔΗΜΕ Σπύρο Κορώση.
Και ακόμα μέλη ομάδων του Λαυρίου, της Κύθνου και ηθοποιοί επαγγελματίες.
Εγώ έχω το ρόλο του φίλου του Βαμβακάρη, στρατοφύλακα Ιταλό του 1947, μας είπε ο Τάσος Πανταζής.
Η παραγωγή δείχνει πολύ ενδιαφέρονται σημεία για την Ελλάδα του τότε και του τώρα και η επίσημη πρεμιέρα θα γίνει το Σεπτέμβριο του 2018 και στο φεστιβάλ Βερολίνου τον Οκτώβριο του 2018».
Εκτός από μέλη του δημοτικού θεάτρου και τη σκηνοθέτιδα Ευγενία Σάλτα, στην παραγωγή της ταινίας έχουν συμβάλει πρόθυμα και συμπολίτες μας όπως ο Τάσος και ο Δημήτρης Οικονόμου που παραχώρησαν δωρεάν παλιά αυτοκίνητα και δίκυκλα για τις ανάγκες των γυρισμάτων, και ο Δημήτρης και την Μάχη Παπαδόπουλου.
Σκηνοθέτης Μιχάλης Καφαντάρης: «Όσο θα παράγεται πολιτισμός στα Μέγαρα, οι επόμενες γενιές θα βρουν μια καλύτερη πόλη για να ζήσουν»
Για την ταινία μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Μιχάλη Καφαντάρη. «Ο τίτλος καταρχήν είναι κλεμμένος από ατάκα που ακούγεται σε μια ταινία του ελληνικού κινηματογράφου του ’60 με τίτλο «Όταν λείπει η γάτα» σε σκηνοθεσία Σακελλάριου. Το θέμα της έχει να κάνει φυσικά με τον ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο όχι μόνο ως αναφορά στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αλλά και πως αυτός επηρέαζε την καθημερινότητα των ανθρώπων που δούλευαν σ’ αυτόν αλλά και του απλού κοινού.
Στόχος είναι να περάσουν στη μιάμιση ώρα που θα διαρκεί η ταινία και με διάφορους τρόπους όλα τα στυλ που διαμόρφωσαν το ελληνικό σινεμά εκείνη την εποχή. Ο “Τελης Στεφανης” γυρίζεται ασπρόμαυρος με την ίδια περίπου τεχνικη απο πλευράς φωτισμού αλλά και ήχου καθώς οι φωνές των ηθοποιών ( ερασιτεχνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία) θα ντουμπλαριστούν στο μοντάζ μόλις τελειώσουν τα γυρίσματα, από επαγγελματίες ηθοποιούς. Το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας ειναι ένα μεγάλο στοίχημα για όλους μας
Πώς επιλέξατε την περιοχή μας; Πώς σας έχουν φανεί τα γυρίσματα εδώ;
Με την ευρύτερη περιοχή των Μεγάρων και αυτού του κομματιού της Αττικής με συνδέει από τα πρώτα χρονιά της ζωής μου μια παράξενη σχέση. Η διαδρομή από τον παλιό δρόμο Αθηνών-Κορίνθου υπήρξε το πρώτο καταγεγραμμένο ταξίδι στη μνήμη μου γύρω στα 4, μπορεί και νωρίτερα. Η προ-ιστορία είναι αρκετά κινηματογραφική. Ο παππούς μου κατά τη διάρκεια του πολέμου υπηρετούσε σε αντιτορπιλικό που βούλιαξαν οι Γερμανοί ανοιχτά της Σαλαμίνας. Βρέθηκε λοιπόν στο νερό και χρειάστηκε να κολυμπήσει με τραύμα στο πόδι για πολλές ώρες μέχρι να βγει στην ακτη. Μου έχει πει πως αυτό που τον έσωσε ήταν ένας λόφος με το μικρό κάστρο εξω απο την Πάχη που έβαλε σημάδι για να μη χάσει τον προσανατολισμό του.
Μετά τον πόλεμο το είχε κάτι σαν τάμα στη γη των Μεγάρων που τον έσωσε και αγόρασε ένα χτηματάκι σε εκείνον τον λόφο. Κάθε καλοκαίρι έμενα για λίγες εβδομάδες και οι εικόνες που έχω ακόμα χαραγμένες -σχεδόν με καθόρισαν ως ενηλικο- από εκείνα τα καλοκαιριά ήταν και οι πρώτες που αναζήτησα όταν κατάλαβα οτι η Αθήνα του 2017 εχει πλέον καταστραφεί σε τέτοιο μεγάλο βαθμό ώστε είναι σχεδον αδυνατο να εξασφαλίσεις χωρις μπατζετ εξωτερικά πλάνα, απαραίτητα σε μια ολοκληρωμενη ταινια «εποχής».
Από αυτή την άποψη στα Μέγαρα ανακαλυψα κυριολεκτικα έναν θησαυρο. Δεν είναι όμως μοναχα αυτό. Υπαρχει και κάτι πιο ουσιαστικο και αν θελεις πιο σημαντικο για κάποιον που γυριζει μια ταινια με τον «αγριο» τροπο μαλιστα που γυριζεται ο «Τελης Στεφανης».
Δεν είναι εύκολη υποθεση σε μια κατεστραμενη από κάθε αποψη πολη όπως η Αθηνα να προσπαθεις να στησεις πλανο εποχης χωρις μπατζετ. Η πραγματικοτητα γυρω σου είναι ισοπεδωτικη. Αμαξια ετοιμα να σε ποδοπατησουν, γκραφιταδες που σου εχουν καταστρεψει το ντεκορ λιγες μονο ωρες πριν.
Είδαμε τους ανθρώπους εδώ στα Μέγαρα όχι μονο να μας υποδέχονται με σεβασμο στους δρομους της πόλης τους, αλλά να ανοίγουν ακόμα και τα σπίτια τους όπως το ζευγος Παπαδοπουλου και η οικογένεια Οικονόμου, για να προετοιμαστούμε και η πρόσφορα φυσικά συνεχίζεται.
Σ’ αυτό το σημείο θέλω να πω ότι οι μικρές κοινωνίες μέχρι στιγμής έχουν αγκαλιάσει υποδειγματικα την ταινια, όπως για παραδειγμα το νησί της Κυθνου πριν λιγους μηνες οπου οι κατοικοι του χωριου Δρυοπιδα συμμετειχαν ακομα και σαν ηθοποιοι στις σκηνες.
Θα είναι εξαιρετικα σπουδαιο αν το ιδιο συμβει και στα Μεγαρα που απ οτι ολα δειχνουν θα γυριστει ενα μεγαλο μερος των σκηνων που εχουν απομεινει οποτε και ενα ολοκληρο κομματι της ταινιας θα τους ανηκει δικαιωματικα και για παντα. Και δεν μιλαω μονο συναισθηματικα. Θα το εχουν κερδισει με το σπαθι τους
Πώς είναι η συνεργασία με συμπολίτες μας ερασιτέχνες ηθοποιούς;
Με την Ευγενία Σάλτα την σκηνοθέτιδα της δημοτικής θεατρικής ομάδας των Μεγάρων ήρθα σε επαφή το φθινόπωρο όπως έκανα και με αντίστοιχες ερασιτεχνικές ομάδες αλλά και θεατρικές σχόλες. Η ανταπόκριση από την πλευρά της ήταν άμεση, αλλά και προσεκτική κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Η Ευγενία ρώτησε να μάθει τα πάντα για το σενάριο, την παράγωγη, το ύφος, την εικόνα και υστέρα συζήτησε με τα παιδιά της ομάδας για την ταινία. Ως αποτέλεσμα του συντονισμού που επιμελήθηκε, στο πρώτο γύρισμα που κάναμε με την ομάδα στην Πάχη, είχαμε μπροστά από την κάμερα μια πανέτοιμη ομάδα που γνώριζε πολύ καλά πως θα κινηθεί.
Ιδιαίτερη επίσης βοήθεια, προσφέρει μαζί με την Ευγενία, σε διάφορα θέματα που αφορούν τις τοποθεσίες και γενικότερα το στήσιμο των γυρισμάτων και ο Τάσος Πανταζής.
Ποια είναι η άποψή σας για το ερασιτεχνικό θέατρο στην πόλη μας; Πιστεύετε ότι υπάρχει μέλλον για το ερασιτεχνικό θέατρο;
Να διευκρινίσω κατ’ αρχήν ότι σαν θεατής δεν πιστεύω απολυτά στον διαχωρισμό «επαγγελματικού» και «ερασιτεχνικού» θεάτρου. Έχει τύχει να συναντήσω απίστευτους ερασιτεχνισμούς από επαγγελματίες ηθοποιούς και ταυτόχρονα απολυτό επαγγελματισμό από ερασιτεχνικές ομάδες. Όχι μονάχα το θέατρο αλλά όλες οι τέχνες λειτουργούν με τον τρόπο που ο ίδιος ορίζεις. Δεν είναι μονό θέμα μπάτζετ ο επαγγελματισμός.
Για παράδειγμα η ταινία που αυτή τη στιγμή γυρίζουμε δεν έχει μπάτζετ αλλά δουλεύουμε πάνω σε αυτή για να κριθεί στο αποτέλεσμα όπως οποιαδήποτε άλλη ταινία που στοχεύει να προβληθεί στο πανί. Το θέμα είναι λοιπόν που στοχεύεις και εμείς στοχεύουμε ψηλά, αλλιώς θα είχαμε εδώ και καιρό τελειώσει την προσπάθεια.
Τώρα όσον αφόρα την δημοτική ομάδα των Μεγάρων έχοντας υπόψη μου, δουλειές που έχουν ήδη ανεβάσει αλλά και έχοντας βρεθεί σε πρόβες του έργου που ετοιμάζουν αυτή τη στιγμή, έχω να πω πάλι ως θεατής που αγαπά το θέατρο πως πρόκειται για μια ομάδα καταρχήν αυτόνομη αφού είναι σε θέση να επιμεληθεί πέρα από το κείμενο και τους ρόλους που αυτό επιβάλει, τα σκηνικά και τα κουστούμια της. Αυτό είναι σημαντικό για οποιοδήποτε είδος ομάδας. Και μιλάμε για σκηνικά και κουστούμια που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν επαγγελματικές δουλειές.
Κάτι άλλο όμως πολύ σημαντικό όχι μόνο για τα παιδιά της θεατρικής ομάδας αλλά γενικότερα για την πόλη των Μεγάρων είναι η ύπαρξη του Στρατουδάκειου πολιτιστικού κέντρου. Περιοχές εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων μέσα στην Αθηνά, (που υποτίθεται ότι έτσι όπως διαμορφωθήκαν τα πράγματα στην νεοελληνική πραγματικότητα αποτελεί το κέντρο των αποφάσεων σχεδόν για όλα, άρα και για τον πολιτισμό) και όμως δεν διαθέτουν ούτε μια απλή αποθήκη να λειτουργήσει σαν πολιτιστικό κέντρο. Τις συνέπειες της αντιλαμβάνεσαι πλέον άμεσα στην Αθήνα, τη στιγμή ε που θα προσπαθήσεις να γυρίσεις μια ταινία, για να γυρίσουμε πάλι σε αυτό που ανέφερα στην αρχή και θα αναληφθείς ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στη γειτονιά σου. Από την άλλη μια μικρή πόλη εκτός Αθήνας που μαζί με άλλες αφέθηκε στο έλεος της τύχης από την επίσημη Πολιτεία αυτή τη στιγμή διαθέτει μια βάση πολιτισμού.
Το πόσο πολύτιμη λοιπόν είναι αυτή η βάση ίσως οι σημερινοί κάτοικοι των Μεγάρων να μην το αντιλαμβάνονται πλήρως. Η καθημερινότητα έχει γινει ισοπεδωτικη για ολους πλεον και συχνα είναι δύσκολο να βρεις τη διαθεση να αντιληφθεις κατι περα από τα προβλήματα σου. Είναι όμως σιγουρο πως οι επομενες γενιές οσο θα παραγεται πολιτισμος στα Μεγαρα θα βρουν όταν ερθει η ωρα, μια καλυτερη πολη για να ζήσουν
φωτογραφίες: Θάνος Ασημακόπουλος