στη φωτογραφία από το χθεσινοβραδινό αφιέρωμα οι μπροστινές καρέκλες ήταν ψιλοάδειες-αυτές είναι οι καλές! Εκεί να κάθεστε!
Ωραία πράγματα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στα «πολιτιστικά δρώμενα» της μικρής μας πόλης.
Κι όμως, με πρωτοβουλίες από ομάδες πολιτών, που ασχολούνται ερασιτεχνικά, «ψάχνονται» με μόνο κέρδος την δική τους απόλαυση που απλόχερα μας τη χαρίζουν, έχουμε βρεθεί στο Στρατουδάκειο Πολιτιστικό Κέντρο, σε ωραίες βραδιές, ποιοτικές, που προσελκύουν κι αρκετό κόσμο.
Ο κόσμος γεμίζει τις καρέκλες στο Στρατουδάκειο.
Κι όμως οι καρέκλες σπάνε.
Και άλλοι γελούν, μα άλλοι πονούν.
Κρα, κρα, κρα, ακούσαμε αρκετές φορές στην πλατεία του πολιτιστικού κέντρου την Δευτέρα στο αξιόλογο αφιέρωμα στο ρεμπέτικο από τη λέσχη ανάγνωσης της δημοτικής βιβλιοθήκης και «σκάει» ο άνθρωπος χτυπώντας, πολύ ή λίγο, αναστάτωση και ανησυχία, εν μέσω μιας καταγεμάτης αίθουσας από κόσμο. Άσε που τόση ζέστη με τόσο κόσμο, ήταν –χμ-προσπαθώντας υποφερτή η ατμόσφαιρα.
Και τρέμω στην ιδέα ότι αν καθίσω καμιά μέρα στην πλαστική καρέκλα, στα καλά μου τα ρούχα και τακούνια θα βρεθώ στο πάτωμα αν όχι ανάποδα. Πάμε και συχνά στο στρατουδάκειο για δουλειά.
Στο σοβαρό του θέματος πάντως, είναι τραγελαφικό στο –υποτίθεται-καλύτερο χώρο για πολιτιστικά, θέατρα, συναυλίες, ομιλίες, κ.ά. να υπάρχουν πλαστικές καρέκλες που με την αλλαγή των θερμοκρασιών και του καιρού, και με τη θέρμανση στο φουλ, διαστέλλο-συστέλλονται με αποτέλεσμα να σπάνε όταν κάτσει κάποιος, ακόμα κι αν δεν το τρώει το φαί του.
Εκτός από το ατύχημα και τον πόνο του ίδιου του θεατή, ας μην ξεχνάμε ότι είναι και αναστάτωση και για τους εκάστοτε πρωταγωνιστές της κάθε εκδήλωσης και τους υπόλοιπους θεατές. Σπάει μια καρέκλα, φεύγουν και οι τρεις-τέσσερις τριγύρω να βοηθήσουν, από φόβο…
Η μελέτη για τη διαμόρφωση του Στρατουδάκειου σε κανονικό θέατρο κάποια στιγμή είχε συζητηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο, ήταν ασύμφορη μάλλον και δεν την αποφάσισαν. Αν όχι μια ολοκληρωμένη ακριβή διαμόρφωση, θα μπορούσε με μέσα του δήμου-όσα υπάρχουν να γίνει μια πιο φιλόξενη αίθουσα, χωρίς κίνδυνο ατυχημάτων, με ΝΕΡΟ για τους θεατές έστω.
Και παρεμπιπτόντως, το Στρατουδάκειο αποδείχθηκε μικρό για το πολύ καλό αφιέρωμα στο ρεμπέτικο της Λέσχης Ανάγνωσης. Για σκεφτείτε το να το ξανακάνετε… θα φέρουμε καρεκλάκι από το σπίτι.
κάτι δικά της
γράφει η Αλέκα Σταματιάδη
