“Φοβάμαι λίγο”
“Μη φοβάσαι, είμαστε όλοι εδώ”
—
Όσο μεγαλώνουμε ωριμάζουμε, μετράμε τις σχέσεις, τις ζυγίζουμε αλλιώς. Σπάνια κανουμε καινούριες φιλίες. Γνωριμίες κάνουμε. Αν όμως τύχει και κάνουμε είναι γερές σαν βράχος. Συνήθως κλείνουμε το στόμα και ανοίγουμε τ αυτιά μας. Απολαμβάνουμε την αξία της φιλίας, της συντροφιάς, της συζήτησης. Αυτό ήσουν κι εσύ για μας. Η αξία του να προσφέρεις με αυταπάρνηση. Και να χαρίζεις γέλιο απλόχερα. Γέλιο, αυτό το γέλιο σου… – – Σε άκουσα να λες στην τελευταία εκείνη την κουβέντα μας, εκείνη τη νύχτα, “Καληνύχτα μαμά…” και ήταν σα να μας καληνύχτησες όλους μας. Και ύστερα απευθυνόμενος σε μένα, “Κουράστηκα, θα τα κλείσω όλα και θα ξεκουραστώ…” Και το ‘κανες. Και ξεκουράστηκες.
Έκλεισες το τηλέφωνο και άνοιξες πανιά, αφήνοντας πίσω σε μας τις καλύτερες αναμνήσεις.
Απρίλιος ’21,
Αγγελική