(φωτογραφία αρχείου της Ε)
Γνώρισα τον Αριστείδη πριν από πενήντα και περισσότερα χρόνια. Από την εποχή της μεταπολίτευσης και την ίδρυση της Τοπικής Οργάνωσης Μεγάρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η πρώτη εικόνα όμως που είχα για αυτόν ήταν πολύ παλιότερα. Όταν πήγαινα στην πέμπτη δημοτικού, στο τέταρτο σχολείο, εκεί που είναι η δημαρχία σήμερα, και ο Αριστείδης περνούσε φορώντας το πηλίκιο του μαθητή του γυμνασίου, για να πάει στο γυμνάσιο. Τότε οι μαθητές του γυμνασίου δεν ήταν πολλοί, καθώς έπρεπε να δώσεις εξετάσεις για να περάσεις από την βασική εκπαίδευση και το δημοτικό στη μέση εκπαίδευση και το γυμνάσιο.
Και βέβαια πολύ δυσκολότερες ήταν οι εξετάσεις, το ονομαζόμενο τότε ακαδημαϊκό, για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Όταν πήγα στο γυμνάσιο, ο Αριστείδης ήταν ήδη φοιτητής, δηλαδή ένας από τους λίγους που είχαν πετύχει στο πανεπιστήμιο και σπούδαζαν.
Βρεθήκαμε μετά την μεταπολίτευση, στην οργάνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη πόλη μας να αγωνιζόμαστε δίπλα δίπλα για τους ίδιους στόχους.
Στην αρχή ήταν για εμένα ένα μέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά στην πορεία και μέσα από την κοινή προσπάθεια έγινε ένας πραγματικός φίλος. Ένας φίλος που δεν περιμέναμε τις κομματικές συναντήσεις για να βρεθούμε και να κουβεντιάσουμε. Και βέβαια οι συζητήσεις μας δεν είχαν πια μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά.
Τον Οκτώβρη του 1994, ήταν η πρώτη φορά που είχαμε τη δυνατότητα να εκλέξουμε νομάρχη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο νομάρχης διοριζόταν από την κυβέρνηση και ήταν ο εκφραστής της κυβερνητικής εξουσίας στο επίπεδο του νομού.
Ο νόμος είχε ψηφιστεί λίγους μήνες νωρίτερα και θα εφαρμοζόταν για πρώτη φορά. Τότε η Νομαρχιακή Επιτροπή Δυτικής Αττικής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποφάσισε να << κατεβάσει>> για υποψήφιο νομάρχη τον Περικλή Παπαπέτρου, μέχρι εκείνη τη στιγμή δήμαρχο Ελευσίνας.
Εδώ πρέπει να θυμίσω πως για τη δυτική Αττική αυτές οι εκλογές είχαν ακόμα μια << καινοτομία>>. Ήταν η πρώτη φορά που η Δυτική Αττική θα ήταν στα γεωγραφικά όρια που είναι σήμερα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ονομαζόμενη Δυτική Αττική ανήκαν το Περιστέρι, το Αιγάλεω, το Χαϊδάρι και όλοι οι δήμοι της σημερινής δυτικής Αθήνας.
Αυτό πολιτικά σήμαινε πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη Δυτική Αττική, βρισκόταν σε ένα << τοπίο>> άγνωστο και πως το νικηφόρο αποτέλεσμα εξαρτάτο όχι μόνο από τον επικεφαλής αλλά και από τα στελέχη που θα ήταν μαζί του και που θα έπρεπε να έχουν μεγάλη εκλογιμότητα.
Ένα από αυτά τα στελέχη ήταν ο Αριστείδης, ο οποίος και εξελέγη πρώτος σε ψήφους. Έκτοτε όσες φορές ο Αριστείδης ήταν υποψήφιος είτε σαν νομαρχιακός σύμβουλος είτε σαν νομάρχης, η υποψήφιότητά του συνοδευόταν από επιτυχία.
Ο Παπαπέτρου όρισε τον Αριστείδη αντινομάρχη αμέσως με την ανάληψη των καθηκόντων του, αρχές του 1995, θέση την οποία ο Αριστείδης είχε μέχρι και το τέλος του 2002, όταν και επερατώθηκε η δεύτερη θητεία του νομάρχη. Η νομοθεσία δεν επέτρεπε και τρίτη υποψηφιότητα νομάρχη για το ίδιο πρόσωπο, οπότε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έπρεπε να υποστηρίξει νέο υποψήφιο.
Αυτά τα οκτώ χρόνια της παρουσίας του Αριστείδη στη θέση του αντινομάρχη, του είχαν δώσει τη δυνατότητα να αποδείξει όχι μόνο την εκλογιμότητά του, που είχε διαπιστωθεί στις δύο προηγούμενες υποψηφιότητες, αλλά να σχεδιάσει, οργανώσει και πραγματοποιήσει μια σειρά από έργα, που τον έκαναν το πρόσωπο με αδιαφιλονίκητη νικηφόρα προοπτική στις εκλογές του 2002.
Ήμουνα αυτίκοος μάρτυς της επιχειρηματολογίας του Κώστα Λαλιώτη τότε υπέρ του Αριστείδη. Να σημειώσω πως οι εκλογές για το δεύτερο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης έγιναν τότε σε πολιτικό κλίμα αρνητικό για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., όπως κατέγραφαν οι δημοσκοπίσεις και όπως αποδείχθηκε 16 μήνες αργότερα τον Μάρτιο του 2004.
Ο Αριστείδης κέρδισε με την πρώτη Κυριακή. Έμεινε στη θέση του νομάρχη για 8 χρόνια, μέχρι το τέλος του 2010, αφού επανεξελέγη στις εκλογές του 2006.
Έχω γράψει πιο παλιά, πως όποιος ασχολείται με τα κοινά, πρέπει να αφήνει έργο. Το έργο και όχι η επανεκλογή είναι αυτό που καταξιώνει την όλη προσπάθεια. Μια επανεκλογή μπορεί να στηριχτεί σε μικρές προσωπικές εξυπηρετήσεις. Το έργο όμως είναι αυτό που καταξιώνει την ενασχόληση με τα κοινά. Άφησε εργο ο Αριστείδης;
Θα απαντήσω μέσα από ερωτήσεις:
Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το γεγονός πως δεν υπήρξαν μεγάλες καταστροφικές φωτιές σε όλη του τη θητεία; Μήπως ήταν αποτέλεσμα της πρόβλεψης και της οργάνωσης που είχε η νομαρχία όταν ήταν νομάρχης ο Αριστείδης; Μην θεωρηθεί πως τότε δεν υπήρχαν μεγάλες και καταστροφικές πυρκαγές. Να θυμίσω τη μεγάλη φωτιά το καλοκαίρι του 2007, που ξεκίνησε από ένα χωριό της Αρκαδίας και έσβησε στην παραλία της Ηλείας καίγοντας σχεδόν 70 ανθρώπους.
Και κάτι άλλο που αφορά αποκλειστικά έργο του Αριστείδη.
Θα γινόταν η διαπλάτυνση του δρόμου από τα Μέγαρα στο Αλεποχώρι, αν δεν ήταν ο Αριστείδης; Γιατί το έργο σταμάτησε για ένα μεγάλο διάστημα, όταν ο Αριστείδης έφυγε από τη νομαρχία και η Δυτική Αττική έγινε «ετερόφωτη» νομαρχία της Περιφέρειας Αττικής εξαρτώμενη από τις πολιτικές ισορροπίες στο σύνολο του παλιού νομού Ατικής;
Το ίδιο ερώτημα υπάρχει και για την παλιά Εθνική Οδό, από την Μάνδρα μέχρι το Κριεκούκι; Θα φτιαχνόταν ποτέ αυτός ο δρόμος, όπως είναι σήμερα, αν δεν το είχε βασικό του στόχο ο Αριστείδης;
Φίλε μου Αριστείδη, σύντροφέ μου
Είναι πολύ δύσκολες οι στιγμές. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να μην βρισκόμαστε τόσο πολύ και τόσο συχνά, όπως παλιότερα, αλλά είχαμε μια ολόκληρη πορεία μαζί. Από το 1974. Πάνω από πενήντα χρόνια. Προσπαθήσαμε μαζί, παλαίψαμε μαζί, αγωνιστήκαμε μαζί. Πρώτα πρώτα να βάλουμε το λιθαράκι μας για να γίνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα Παπανδρέου κυβερνώσα δύναμη. Να βγάλουμε στα Μέγαρα δήμαρχο με τις δικές μας αντιλήψεις για την τοπική αυτοδιοίκηση. Μετά να βγάλουμε νομάρχη από το δικό μας πολιτικό μετερίζι και μετά νομάρχη Μεγαρίτη. Και ο Μεγαρίτης νομάρχης ήσουνα εσύ. Τόσα χρόνια βήμα βήμα. Ποτέ μακριά από το δημοκρατικό μας πιστεύω.
Πώς να μπουν όλα σε ένα χαρτί; Ποιές λέξεις μπορούν να αποδόσουν ακριβώς όλα αυτά; Πώς να χαιρετίσεις έναν άθρωπο, όταν σε συνδέουν τόσα μαζί του; Φοβάμαι πως δεν μπορώ να βρω λόγια αποχαιρετισμού που να ταιριάζουν σε ένα φίλο, σε ένα γνήσιο δημοκράτη;
Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Σπύρος Κέντρος