Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Η παιδεία κάθε ανθρώπου, δηλαδή η «κουλτούρα» του, όπως τη λέμε, μας πληροφορεί πόσο εξευγενισμένος είναι ο χαρακτήρας του.
Κάνουν μεγάλο λάθος όσοι νομίζουν ότι η παιδεία και η εκπαίδευση είναι το ίδιο. Εκπαίδευση είναι η «μετάδοση» γνώσεων, ενώ παιδεία είναι το «καταστάλαγμα» αυτών και άλλων γνώσεων.
Με άλλα λόγια, η εκπαίδευση κάθε ανθρώπου δεν αρχίζει από τα σχολεία, αλλά από τη γέννησή του και τελειώνει με το θάνατό του.
Τα περισσότερα, τα μαθαίνουμε όχι στο σχολείο, αλλά μέσα στην οικογένεια και στην κοινωνία, δηλαδή στο σχολείο της ζωής.
Τα παλιά τα χρόνια, στη χώρα μας και σε περιόδους σκλαβιάς, τα περισσότερα παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο. Τα βασικά όμως τα μάθαιναν από τα μεγαλύτερα αδέλφια τους και από τους γονείς τους. Όχι βέβαια μαθηματικές εξισώσεις, αλλά μάθαιναν συμπεριφορές και δεξιότητες χρήσιμες για το βίο τους. Οδηγός τους ήταν η παράδοση και το στήριγμά τους, για να αντέξουν σε όλες τις δυσκολίες της ζωής. Τα πατροπαράδοτα ήταν λοιπόν οι βαθιές τους ρίζες και οι γερές, γι’ αυτό άντεχαν και δεν μπορούσε να τους ξεριζώσει ο άνεμος της διαφθοράς.
Η εκπαίδευση υπήρξε ανέκαθεν ο σημαντικότερος παράγοντας πολιτισμού, δεδομένου ότι μεταβιβάζει σε κάθε γενιά την πείρα, τη γνώση και τη μνήμη των προηγούμενων γενεών. Η κάθε νέα γενιά δηλαδή δεν ξεκινάει από το μηδέν και από την αρχή τον αγώνα της, αλλά από εκεί που είχε προχωρήσει η προηγούμενη γενιά. Ακριβώς όπως και με τη σκυτάλη, που περνάει από τον έναν αθλητή στον επόμενο.
Ο Αριστοτέλης, πολύ σωστά, πίστευε ότι για να μάθεις κάτι θα πρέπει αυτό να σε ενδιαφέρει. Και πράγματι άμα σε ενδιαφέρει και σου αρέσουν π.χ. τα αυτοκίνητα, ρωτάς, διαβάζεις, ψάχνεις και μαθαίνεις πολλά για τα αυτοκίνητα.
Αντίθετα, άμα σε αναγκάσουν να μάθεις, δηλαδή με το ζόρι, κάτι που δεν σε ενδιαφέρει, τότε δε θα το μάθεις καλά και γρήγορα θα το ξεχάσεις.
Με την οργανωμένη και τη συστηματική εκπαίδευση, προσπαθεί το κράτος μας, πολλές δεκαετίες να διαμορφώσει σωστούς πολίτες, γι’ αυτό ΣΥΝΕΧΩΣ κάνει… μεταρρυθμίσεις. Σε ΟΛΑ τα πολιτισμένα κράτη υπάρχουν σχεδόν όμοια εκπαιδευτικά συστήματα με μικρές, ασήμαντες διαφορές. Εμείς παίρνουμε ένα τέτοιο σύστημα εκπαιδευτικό και το αλλάζουμε, για να το προσαρμόσουμε στην… ελληνική πραγματικότητα, δηλαδή «του βγάζουμε τα μάτια», που λέει και ο λαός μας. Κάθε λίγο και λιγάκι ο κάθε υπουργός παιδείας κάνει και μια μεταρρύθμιση! Έτσι η κακή εκπαίδευση, φέρνει την κακή παιδεία.
Πολλές φορές, μέσα από τα σχολικά βιβλία, βρίσκουν την ευκαιρία «κάποιοι» να περάσουν μηνύματα στα παιδιά, ανάλογα με την ιδεοληψία τους και δε διστάζουν να παρουσιάσουν τα ιστορικά γεγονότα… παραποιημένα. Έτσι για παράδειγμα ο διωγμός των Ελλήνων στη Μ. Ασία, έγινε… συνωστισμός! Και μη χειρότερα.
Τότε λοιπόν, που οδηγός μας ήταν η παράδοση, οι ξένοι μας θαύμαζαν. Έλεγαν ότι οι Έλληνες υπερασπίζονται την πατρίδα τους με τόση αυταπάρνηση, γι’ αυτό δεν πρέπει να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες ,αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες. Ταύτιζαν δηλαδή τον ήρωα με τον Έλληνα.