Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Για να σε σέβονται, πρέπει και εσύ να σέβεσαι τους άλλους. Για να σε αγαπάνε, πρέπει και εσύ να τους αγαπάς. Μονόδρομος δεν υπάρχει σε αυτά. Αυτή είναι η αρχή της ανταπόδοσης, που πρέπει να ισχύει και στις σχέσεις πολίτη και κράτους.
Με άλλα λόγια, για να πάρω και να έχω αυτό το δικαίωμα από το κράτος, θα πρέπει να δώσω αυτό που μου αναλογεί, δηλαδή το φόρο.
Το κράτος όμως θα πρέπει να λειτουργεί όπως ακριβώς μια εταιρία, με καταστατικό το Σύνταγμα. Συνέταιροι πρέπει να είναι ΟΛΟΙ οι πολίτες, χωρίς προνόμια και χωρίς αποκλεισμούς. Και έτσι λοιπόν, όπως η συμμετοχή σε μια εταιρία δίνει μέρισμα στους συνεταίρους, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και σε ένα κράτος δικαίου, που οι κυβερνήσεις θα μοιράζουν με δίκαιο τρόπο στους πολίτες τα κέρδη. Να αυξάνονται δηλαδή οι μισθοί και οι συντάξεις, ενώ να μειώνονται και οι φόροι.
Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες, στην πατρίδα μας τα κόμματα δεν μας βλέπουν σαν πολίτες ενός κράτους Δικαίου, αλλά σαν… ψηφοφόρους! Προσπαθούν δηλαδή να μας κολακεύσουν και να μας ξεγελάσουν για να τους ψηφίζουμε. Από την άλλη μεριά, οι πολίτες οργανώνονται σε συντεχνίες και πιέζουν τις κυβερνήσεις να τους ικανοποιήσουν διάφορα αιτήματα, κυρίως οικονομικά.
Όμως, εάν οι περισσότεροι καταφέρουν να πάρουν περισσότερα από όσα δικαιούνται με πιέσεις και με απεργίες, τότε το κράτος αυτό θα χρεοκοπήσει. Η ιστορία το έχει επιβεβαιώσει κατ’ επανάληψη αυτό, σε όλο τον πλανήτη.
Ο κάθε πολίτης δεν έχει μόνο δικαιώματα, αξιώσεις και απαιτήσεις. Έχει και υποχρεώσεις με τη συμμετοχή του, κατά το μέτρον των δυνατοτήτων του, στην παραγωγή του κοινωνικού προϊόντος.
Όμως στην πατρίδα μας καλλιεργείται η αντίληψη σε διάφορες κοινωνικές ομάδες και συντεχνίες, ότι θα πρέπει να διεκδικήσουν περισσότερα δικαιώματα, κυρίως οικονομικά, σε βάρος φυσικά άλλων ομάδων πολιτών, ενώ η πίτα δεν έχει μεγαλώσει. Συνήθως οι κυβερνήσεις υποχωρούν σε αυτές τις απαιτήσεις και δίνουν σε αυτές τις συντεχνίες των ψηφοφόρων ένα μεγάλο κομμάτι από την πίτα των εσόδων του κράτους. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Δεν περισσεύει για τους άλλους πολίτες μέρισμα, γι’ αυτό το κράτος καταφεύγει στο δανεισμό με όρους «μνημονιακούς», που τώρα τελευταία ΟΛΟΙ έχουμε νιώσει στην τσέπη μας.
Με λίγα λόγια, αυτό που λείπει από την πατρίδα μας, είναι το νοικοκύρεμα.
«Άμα αγοράζεις περιττά πράγματα, θα σου λείψουν σύντομα αυτά που έχεις ανάγκη» έλεγαν οι πρόγονοί μας και είχαν δίκιο. Η σπατάλη γενικά επικρατεί στο κράτος σε όλα τα επίπεδα. Οι κλοπές και η κακή διαχείριση είναι το άλλο κακό. Τα θέλουμε ΟΛΑ έτοιμα, από το φαγητό μέχρι τις… ιδέες! Δεν παράγει η πατρίδα μας, ούτε… καρφίτσες! Όμως αυτή η ευλογημένη χώρα, λόγω ποικιλίας κλιμάτων, μπορεί να παράγει σχεδόν τα πάντα. Είναι κρίμα που τα κόμματα δε συμφωνούν σε μια ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική να ανοίξουν οι δουλειές και οι βιομηχανίες. Στο ΜΟΝΟ που συμφωνούν τα κόμματα είναι ότι πρέπει να … διαφωνούν σε ΟΛΑ! Ακόμη και στα εθνικά. Δεν είναι άδικο; Το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου δεν είναι σωστό, γιατί άλλοι έφαγαν ψίχουλα, ενώ άλλοι το καταπέτασμα!