Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Ο ελληνικός λαός είναι συναισθηματικός. Έτσι ήταν πάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίπτωση του Δαίδαλου και του γιου του, Ίκαρου. Όλοι τιμούμε οι Έλληνες τον Ίκαρο, που έκανε λάθος κινήσεις, γι’ αυτό έπεσε και πνίγηκε, ενώ τον Δαίδαλο, που εμπνεύστηκε, που έφτιαξε το σύστημα με τα φτερά και τελικά πέταξε με επιτυχία, τον αγνοούμε! Έτσι έχομε Σχολή Ικάρων και Ικάριον πέλαγος. Στην εποχή μας κάτι περίεργο έγινε με ένα θύμα εγκλήματος στις φυλακές των Τρικάλων το 1927.
Το θύμα, που λεγόταν Σακαφλιάς, χωρίς να έχει κάνει κάτι το ηρωικό ή αγωνιστικό, έγινε θρύλος από ένα τραγούδι το 1938 του Τσιτσάνη. Μετέτρεψε το θύμα, ο Τσιτσάνης, σε λαϊκό ήρωα. Τα δύο στενά των Τρικάλων ήταν μια κακόφημη συνοικία και οι φυλακές. Όταν έγινε το φονικό, ο Τσιτσάνης ήταν παιδί δώδεκα χρονών. Και όμως, ο θρύλος του Σακαφλιά, αν και είχαν περάσει τα χρόνια, υπήρχε ακόμα και έτσι γράφτηκε το τραγούδι: «Στα Τρίκαλα, στα δυο στενά, σκοτώσανε το Σακαφλιά. Δυο μαχαιριές του δώσανε και κάτω τον ξαπλώσανε, κτλ». Το τραγούδι αυτό έγινε επιτυχία, αλλά τότε ΟΛΟΙ οι Έλληνες αναρωτιόντουσαν. Ποιος επιτέλους είναι αυτός ο ήρωας ή ο αγωνιστής, που του άξιζε να γίνει τραγούδι. Μέχρι σήμερα, αν και ασχολήθηκαν πολλοί ερευνητές, δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα. Και έχουν ασχοληθεί πάρα πολλοί. Οι περισσότεροι λένε ότι ήταν φονικό για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ ανθρώπων του υποκόσμου.
Ένα ακατανόητο μυστήριο εξέπεμπε το ρεμπέτικο τραγούδι του Τσιτσάνη, που έκανε θρύλο έναν άνθρωπο, χωρίς να γνωρίζουμε γι’ αυτόν αν έχει κάνει κάτι το ηρωικό!
Σε πείσμα λοιπόν της ιστορίας, ο Σακαφλιάς επιβίωσε ως λαϊκός ήρωας!
Υπάρχουν όμως και οι πραγματικοί ήρωες, που ευτυχώς θαυμάζουμε και τιμούμε. Είναι για παράδειγμα αυτοί που θυσίασαν τη ζωή τους για τους άλλους ή για την πατρίδα.
Υπάρχουν σήμερα και λόγω της οικονομικής κρίσης, χήρες μάνες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αγώνα, θυσία και με αξιοπρέπεια. Υπάρχουν και άλλοι ήρωες και ηρωίδες που κάθε μέρα έχουν να φροντίσουν ένα μέλος της οικογένειάς τους, που είναι άτομο με ειδικές ανάγκες. Και αυτή η φροντίδα είναι μια πράξη θυσίας και ηρωισμού καθημερινή και μακροχρόνια και όπως λέει ο ποιητής:
«Υπάρχουν κάποια δράματα
Με σφραγισμένα χείλη
Που παραμένουν άγνωστα
Δεν τα ‘γραψαν οι Αισχύλοι».
Αυτοί οι αφανείς ήρωες και ηρωίδες, αξίζουν θαυμασμού και συμπαράστασης.