Ο χρόνος είναι σχετικός και έχει γίνει ακόμα πιο περίεργο το πέρασμα του, με την έλλειψη φυσικής παρουσίας που επιβάλλει η πανδημία.
Ο χρόνος λένε είναι γιατρός, αλλά πόσες πληγές μπορεί να γιατρέψει.
Μόνη παρηγοριά σε αυτό όσα έχουν κάνει και έχουν αφήσει πίσω τους, εκείνοι που φεύγουν νωρίς.
Ο Μάριος Ρεντίφης, μας άφησε πολύ ξαφνικά, πριν ένα χρόνο ακριβώς, στα 33 του χρόνια. Μια ημέρα της άνοιξης συννέφιασε απότομα, αφήνοντας μας φίλους και συνεργάτες σοκαρισμένους και συγκλονισμένους να αναρωτιόμαστε γιατί τόσο νωρίς.
Οι λέξεις-που τόσο αγαπούσε και χρησιμοποιούσε στην καθημερινότητά του για να περιγράψει τα πάντα-δεν μπορούν να χωρέσουν την απώλεια και όσα νιώθουμε με την απουσία του Μάριου.
Η ζωή είναι πολύ μικρή και την παίρνουμε αψήφιστα. Περνάμε τις ώρες μας σε γκρίνιες, λόγια ανούσια και πράγματα που θα μπορούσαμε να αφήναμε για περισσότερο ουσιαστικά. Ο Μάριος έκανε πολλά και δημιουργικά στη ζωή του κι έτσι άφησε πίσω του πολλά να θυμόμαστε.
Άφησε πίσω του κάτι πολύ διδακτικό για όλους μας: Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χωράει κακίες.
Τις φωτογραφίες, τα κείμενα του, η καλλιτεχνική του ματιά, όσα έφτιαχνε και δημιουργούσε, αλλά και τα αστεία του, οι φιλικές κουβέντες, ένας καλός λόγος, η θετική του καλοκάγαθη προδιάθεση απέναντι σε όλα… Τα γέλια που κάναμε και τα αστεία που λέγαμε, οι κοινές ιδέες και όλα όσα μοιραζόμασταν, όλες τις ώρες που περάσαμε στη δουλειά μας.
Όλα αυτά μας λείπουν και ξέρουμε ότι είναι αναντικατάστατα.
Μάριε, λείπεις και θα λείπεις πάντα.
Aπό όλους εμάς στην Ε.