Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Όταν βλέπω τα σκόρπια και τα μαραμένα φύλλα των δέντρων να τα παίρνει ο αέρας, μελαγχολώ, γιατί μου θυμίζουν τα όνειρα που πήγανε χαμένα.
Οι βαριές συννεφιές και οι ανατριχίλες από το κρύο, πάλι με μελαγχολούν, γιατί μου θυμίζουν το… πετρέλαιο θέρμανσης. Οι αναμνήσεις δεν είναι όλες καλές, αφού η ζωή είναι δύσκολη, είναι μικρή, αλλά και άπονη, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι. Όμως για να γίνει η ζωή κάπως καλύτερη, πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει και όχι ό, τι μας αρέσει αγνοώντας τους άλλους γύρω μας. Η ζωή είναι ένα ταξίδι με όχημα την ελπίδα και προορισμό τα όνειρά μας. Οι φίλοι και οι άλλοι δίπλα μας είναι συνταξιδιώτες, που κάνουν το ταξίδι αυτό ευχάριστο ή πιο δύσκολο, αναλόγως με τη συμπεριφορά τους και τη δική μας αντίδραση.
Οι αληθινές φιλίες και οι αγνές, αναπτύσσονται στα χρόνια της αθωότητας και της νιότης μας, που ξεθωριάζουν με το πέρασμα των χρόνων, αλλά δε σβήνουν ποτέ.
Πριν από λίγες μέρες, ένας φίλος από τα παλιά, μου έφερε ένα «λεύκωμα», που είχα γράψει κι εγώ κάποτε σε αυτό. Για όσους το έχουν ξεχάσει και για όσους κι όσες δεν το ξέρουν, «λεύκωμα» τότε λέγαμε ένα τετράδιο, με φύλλα χωρίς γραμμές και αυτός ή αυτή που το κατείχε, λεγόταν «κτήτωρ». Το έδιναν σε γνωστούς και φίλους, αγόρια και κορίτσια, για να γράψουν την άποψή τους σε λίγες γραμμές, με ψευδώνυμο και για διάφορα θέματα, απαντώντας σε ερωτήσεις γραμμένες με ωραία, καλλιγραφικά γράμματα. Η τελευταία σελίδα του λευκώματος έγραφε: «Βγάλτε τις μάσκες» και εμείς αποκαλύπταμε το πραγματικό μας όνομα που αντιστοιχούσε στο ψευδώνυμο. Στο λεύκωμα, που μου έφερε ο φίλος, είχα υπογράψει, ως «μαύρος πειρατής», επηρεασμένος τότε από κινηματογραφική ταινία εκείνης της εποχής. Ένας συμμαθητής μου κοντός και αδύνατος, είχε υπογράψει στο λεύκωμα αυτό, ως … Ταρζάν! Προφανώς και αυτός επηρεασμένος από τον ήρωα της ζούγκλας.
Στην ερώτηση του λευκώματος «τι εστί έρως;» μια φίλη με το ψευδώνυμο «Ανεμώνα» έγραψε τη γνωστή φράση του Β. Ουγκό «ασπασμός των αγγέλων προς τ’ άστρα είναι ο έρως!».
Συνέχισα λοιπόν να ξεφυλλίζω το λεύκωμα με συγκίνηση, γιατί ζωντάνεψαν μέσα μου τα μαθητικά χρόνια τα αξέχαστα. Άλλοτε δακρύζοντας και άλλοτε χαμογελώντας, όπως με αυτό που έγραψε μια φίλη με το ψευδώνυμο «Μικρή φελάχα», στην ερώτηση «τι εστί φιλί;». Έγραψε η καλή φίλη, με ωραία καλλιγραφικά γράμματα, «το φιλί είναι δύο χιλιάδες, γιατί πραγματοποιείται με την ένωση χείλια με χείλια». Δηλαδή, έγραψε ανορθόγραφα τα χίλια με τα χείλια!
Στο ίδιο λεύκωμα είχαν υπογράψει, ως Δάμων και Φιντίας, δυο αχώριστοι τότε αδελφικοί φίλοι.
Σήμερα οι δύο αυτοί φίλοι έχουν κόψει την καλημέρα! Έχουν μαλώσει εδώ και χρόνια για μια «μπασία» ενός οικοπέδου, εκτός σχεδίου πόλεως! Είναι ευκαιρία σκέφτηκα να τους συμφιλιώσω με αφορμή αυτό το λεύκωμα. Θα τους το πάω και όταν το διαβάσουν, τότε θα θυμηθούν πόσο καλοί φίλοι ήσαν κάποτε.
Τώρα βέβαια θα περιμένετε να γράψω, ότι συμφιλιώθηκαν, αφού συγκινήθηκαν και θυμήθηκαν τα παλιά ωραία χρόνια. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι, γιατί η ζωή τους έκανε σκληρόκαρδους, καθόλου ρομαντικούς και είναι κρίμα και για τους δύο.