Τα ΟΧΙ που κατά καιρούς έχει υποστηρίξει ο λαός των Μεγάρων, συνήθως ερμηνεύονται σαν οπισθοδρομικές αντιδράσεις, σαν δηλαδή οι Μεγαρίτες να έχουμε μια πάγια θέση ενάντια στην πρόοδο και την ανάπτυξη. Όλοι μας ακούμε ή διαβάζουμε ότι αν η Ελλάδα είναι 100 χρόνια πίσω, τα Μέγαρα είναι 200. Έτσι λοιπόν συμπεραίνεται η οπισθοδρομικότητα της κοινωνίας μας.
Η βασική τεκμηρίωση του χαρακτηρισμού μιας κοινωνίας σαν οπισθοδρομική, είναι ότι δεν μπορεί να είναι “ανοιχτή κοινωνία” (open society), που δεν διακατέχεται από “ανοιχτά μυαλά” (open mind). (*)
Με αυτό το σκεπτικό, για να χαρακτηριστούμε σαν προοδευτική άρα ανοιχτή κοινωνία, θα πρέπει να δεχόμαστε το δόγμα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας που επιβάλει την αποδοχή της νέας τάξης πραγμάτων. Άρα πρέπει υποχρεωτικά να δεχτούμε, σε αντίθεση με την κοινωνική αισθητική, ότι τα ομόφυλα ζευγάρια δικαιούνται να μεγαλώνουν παιδιά, επίσης ότι ο Μυτιληναίος δικαιούται να ισοπεδώσει ένα ολόκληρο βουνό, αφού αυτό συμφωνεί με τους κανόνες των αγορών, που επιθυμούν το μέγιστο κέρδος.
Θα ανατρέξουμε λοιπόν τα σημαντικά ΟΧΙ της πρόσφατης ιστορίας της πόλης μας για να δούμε το πως τεκμηριώνουν οι διάφοροι, ότι είμαστε οπισθοδρομική κοινωνία.
Αυτά είναι τα εξής:
- Όχι, στην κατασκευής της αλουμίνας του Μποδοσάκη, που κατέληξε και σαν ΟΧΙ στην χούντα.
- Όχι, στην άδικη υποβάθμιση της ποδοσφαιρικής ομάδας του Βύζαντα, που κατέληξε σαν <<ΒΙΑ στην ΒΙΑ της εξουσίας>>, που ακόμα και σήμερα να κάνει τις δυνάμεις καταστολής να μην τολμούν να χτυπούν γιατί πάλι θα φεύγουν με τα φορεία.
- Όχι, στην κατασκευή των δεξαμενών στην Ρεβιθούσα, που κατέληξε στην πρόσφατη ολοκλήρωση και της τρίτης δεξαμενής.
- Όχι, στην συγκεκριμένη χάραξη της διέλευσης του αγωγού φυσικού αερίου, που τελικά πέρασε από εκεί που συνέφερε.
- Όχι, στην ανεξέλεγκτη ανάπτυξη στην περιοχή μας , με την σύνταξη της μελέτης για το Γ.Π.Σ, από τι πρώτες 5 πόλεις στην Ελλάδα.
- Όχι, στα μνημόνια, με ποσοστό στα Μέγαρα κατά 70 % που αυτόματα σημαίνει, ΟΧΙ στην Ε.Ε των μνημονίων, που σε 24 ώρες κατέληξε σε ΝΑΙ.
Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι από τα πάρα πάνω τεκμηριώνεται η θέληση του Μεγαρίτη να είναι κυρίαρχος του τόπου του. Ειδικά η εκπόνηση της μελέτης για το Γ.Π.Σ, θα πρέπει να θεωρηθεί σαν μια ξεκάθαρη δήλωση του ότι “εδώ κάμω κουμάντο εγώ”.
Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι στα δυο πρώτα, δηλαδή την αλουμίνα και τον Βύζα, το αποτέλεσμα ήταν θετικό για εμάς, ενώ στα υπόλοιπα χάσαμε παταγωδώς.
Η εξήγηση της διαφοράς αυτής βρίσκεται στον μπροστάρη.
Στις δυο πρώτες ο μπροστάρης ήταν ο Μεγαρικός λαός, όπου η αντίδραση του ήταν αυτόματη και αυθόρμητη, με πρωτοβουλία των πολιτών έναντι στην αδικία, ενώ στις υπόλοιπες μπροστάρηδες ήταν οι εκάστοτε πολιτικοί που σκηνοθέτησαν την αντίδραση του λαού, έχοντας σαν τελικό στόχο τους την κατοχύρωση των συμφερόντων του συστήματος, με την πάγια δικαιολογία, ότι δεν φταίνε αυτοί αλλά οι Μεγαρίτες που δεν αντέδρασαν και χάσαμε. Πόσο μεγάλη παγίδα είναι αυτή που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται.
Έτσι φτάνουμε στο βασικό συμπέρασμα που οι παλιοί Μεγαρίτες γνώριζαν, ότι αν δεν είσαι ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΣ και ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ του τόπου σου δεν μπορείς να μιλάς για πρόοδο και ανάπτυξη. Αυτό θεωρούν οπισθοδρόμηση και πραγματικά είναι <<τιμή μου τσε καμάρι μου>> που ανήκω σε αυτήν την κοινωνία.
Στον ανορθόδοξο πόλεμο που ζούμε ο οποίος έχει θέσει την πατρίδα μας υπό καθεστώς κατοχής ξένων δυνάμεων, η κοινωνία δυσκολεύεται να εντοπίσει τον εχθρό και κατ` επέκταση την μέθοδο που θα τον εξοντώσει.
Αυτό δεν είναι τυχαίο. Προέρχεται από μεθοδευμένη και επιστημονική στόχευση του συστήματος χρόνια τώρα.
Αν συμπεριλάβουμε και την εξαθλίωση που έχει οδηγηθεί η κοινωνία (πάνω από 600 σπίτια είναι δίχως ρεύμα στα Μέγαρα), το παιχνίδι είναι πολύ απλό για το σύστημα.
Να γιατί η κοινωνία δεν αντιδρά και δέχεται παθητικά την μοίρα της.
Έκτος του ότι οι άνθρωποι τρέχουν όλη την ημέρα σαν παλαβοί για να θρέψουν τις οικογένειές τους, το χειρότερο ακόμα είναι ότι δεν θεωρούν καμία θέση ή πράξη είναι ικανή να τους λύσει το πρόβλημα.
Εδώ έρχεται η τεράστια ευθύνη όλων μας που ασχολούμαστε με την πολιτική.
Ο υπογράφων αναγνωρίζει πλήρως την ευθύνη της αναποτελεσματικότητας του να πείσει τον πολίτη ότι ο αγώνας αυτός θα έχει θετικό αποτέλεσμα.
Εγώ φταίω που δεν έχω βρει τον τρόπο να σας πείσω ότι με το να σταματάς τους πλειστηριασμούς αυτόματα συνεισφέρεις στην απελευθέρωση της πατρίδας.
Εγώ φταίω που δεν έχει γίνει αντιληπτό από όλους μας, ότι μπορεί να βρισκόμαστε υπό κατοχή, δίχως να βλέπουμε τα τανκς στους δρόμους.
Αυτό θέλει αυτό το άρθρο, κατ` αρχήν να εντοπίσει τον εχθρό.
Οι εχθροί στην πόλη μας είναι:
- Όλο το πολιτικό σύστημα και αυτοί που το υπηρετούν
- Όλοι αυτοί που δρουν εντός της πόλης και συνηγορούν στην ιδεολογία αυτήν.
Συνήθως είναι οι βολεμένοι του ίδιου συστήματος.
Θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε το μάτι μας να μπορεί να βλέπει τα αόρατα όπλα τους και την αόρατη στρατιωτική φορεσιά τους. Τα αυτοκίνητά τους θα πρέπει να τα βλέπουμε σαν τανκς. Μόνο έτσι θα τους νικήσουμε με το να βάλουμε τον κάθε έναν από αυτούς στην θέση που του αξίζει. Κάποιους που άρπαξαν δημόσιο χρήμα στην φυλακή και τους άλλους στην κοινωνική και οικονομική απομόνωση με οποιονδήποτε τρόπο, όπως άλλωστε ορίζει το άρθρο 120 παράγραφος 4.
Εμπρός λοιπόν, Πίσω.!!!!
Με τιμή
Κώστας Αν. Δέδες
(*) Υποσημείωση
Πολύ επιγραμματικά αναφέρω ότι η θέση αυτή (οπισθοδρομικό = ολοκληρωτικό καθεστώς), πηγάζει από την άποψη του φιλόσοφου ΚΑΡΛ ΠΌΠΕΡ για την ανοιχτή κοινωνία, που χαρακτηρίζεται σαν βασικός θεμελιωτής της ιδεολογίας του φιλελευθερισμού, με το έργο του: Η ΑΝΟΙΧΤΉ ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΊ ΤΗΣ, που θεωρείται ως η “βίβλος” του φιλελευθερισμού.
Η σύλληψή του Πόπερ ήταν η παραγωγή ενός είδους “πνευματικού εμβολίου” που θα εμποδίζει την ανάδειξη οποιουδήποτε ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Για να πετύχει όμως αυτός ο εμβολιασμός χαρακτήρισε σαν ολοκληρωτικές, άρα και εχθρικές στην “ανοιχτή κοινωνία”, τις ιδεολογίες του Πλάτωνα, του Χέγκελ και του Μαρξ.
Του Πλάτωνα και της ιδανικής πολιτείας του που βασίζεται στη δημοκρατία και τους νόμους που προκύπτουν από αυτήν.
Του Χέγκελ για την άποψη του για το “αστικό κράτος” στο οποίο δεσπόζει η κοινωνική ηθική και η πολιτική στην οικονομία.
Τέλος του Μαρξ, που τον χαρακτηρίζει σαν προφήτη της χειρότερης κομουνιστικής ουτοπίας, είτε στον εφαρμοσμένο κομουνισμό είτε στον ιδανικό.