Τρέχεις και την κυνηγάς, την αγγίζεις, έφτασες και δεν την ακούμπησες.
Σε κεραυνώνει, σε μπερδεύει, σου προκαλεί ηλεκτροσόκ κι εσύ πας να την σβήσεις ή δεν πρόλαβες, τρέχεις να μαζέψεις τα αποκαϊδια.
Φοβάμαι το ευπώλητο κι έτσι δεν έχω δει τη «Μικρά Αγγλία». Μου ‘μοιασε σαπουνόπερα όταν η αδερφή μου την περιέγραψε αφού την είχε δει στο σινεμά. Πολύς ντόρος είπα, με το περιτύλιγμα του «κουλτουριάρη» Βούλγαρη. Κακός σύμβουλος ο σνομπισμός.
Όταν διάβασα τρία από τα βιβλία της Ιωάννας Καρυστιάνη το καλοκαίρι που πέρασε, απλώς συγκλονίστηκα.
Τα μεγάλα βαθιά ανθρώπινα γίνονται με απλά υλικά. Έτσι είναι φτιαγμένες οι ιστορίες της Καρυστιάνη. Σου θυμίζουν τη ζωή, αυτά που βλέπεις και ζεις, με νοήματα μεγάλα, με ανατροπές και όση αγωνία μπορεί να σε κρατήσει προσηλωμένο με μανία στις σελίδες της.
Μεγάλα ανθρώπινα και ελληνικά. Περιγράφονται στις σελίδες της δομές της ελληνικής κοινωνίας, παραδόσεις, ήθη, πρακτικές που συνέχουν την ανθρωπότητα.
Η συγγραφέας αυτή, για την οποία έψαξα να βρω στοιχεία, δεν την γνώριζα από περιοδικά ή τηλεόραση, είναι σύντροφος του Παντελή Βούλγαρη.
Τον Παντελή Βούλγαρη που μου σύστησαν σε ένα σκοτεινό υπόγειο στα Εξάρχεια στο πρώτο έτος, ως τον σκηνοθέτη-μύθο, τον βραβευμένο. Και «Όλα είναι δρόμος» είδα και «έμεινα».
Αυτοί οι δύο ζωντανοί (για μένα) Μύθοι είναι ζευγάρι. Και αυτό μου δείχνει τη μαγεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί ζούμε. Γιατί μπορούμε μέσα στην ηλίθια μαυρίλα της σημερινής κοινωνίας να ελπίζουμε ακόμα.
Γιατί υπάρχουν ακόμα «σπινθήρες», όπως είπε ο Βούλγαρης. Που μίλησε για την έμπνευση.
Και οι δύο είπαν τόσα πολλά και μας έδειξαν πώς μπορείς να ‘σαι πραγματικός σύντροφος στη ζωή. Να δίνει ο ένας στον άλλο, όχι απλώς προσφορά, αλλά προσφορά ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ.
Είπαν τόσα για την έμπνευση και πώς αυτή «έρχεται».
Και αυτή η έμπνευση θα σου έρθει από μια μικρή κίνηση, από ένα βλέμμα, από… κάτι, αλλά θα πρέπει να «ωριμάσει» μέσα σου. Να δουλέψει ο εισβολέας της έμπνευσης με τα δικά σου υλικά. Να πάρει το χρόνο του.
Πολυτέλεια στις μέρες μας, θα ‘λεγα.
Ε, αυτό έπαθα μετά από αυτά που άκουσα. Άκουσα τόσα πολλά και δεν ήθελα να κρατήσω σημειώσεις. Δεν έχω να σας πω τι ακριβώς είπαν για το πώς διαβάζουν, γράφουν, γυρίζουν ταινίες.
Πες το υπερβολή αλλά το ότι μίλησα με το ζεύγος Βούλγαρη-Καρυστιάνη στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Μεγάρων, στην εκδήλωση της Λέσχης Ανάγνωσης για τη «Μικρά Αγγλία» μου μοιάζει απίστευτο κι όμως αληθινό.
Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν κάνει τόσα πολλά, βιβλία, ταινίες, βραβεία, έχουν αφήσει μια μεγάλη σφραγίδα στα ελληνικά πράγματα, ήρθαν απλά και μίλησαν απλά για τα πολύ μεγάλα έργα τους.
Και καταλήγω σε αυτό που καταλήγω όταν έχω την μεγάλη τιμή να συναντάω μεγάλους ανθρώπους.
Σοφία είναι η απλότητα.
Στα απλά είναι τα Μεγάλα.
Υ.Γ. Άφησα αυτό το κείμενο χωρίς γκρίνιες για την αίθουσα της εκδήλωσης. Θα επανέλθω.
κάτι δικά της γράφει η Αλέκα Σταματιάδη
