Γράφει ο Στέλιος Γκίνης[clear]
Οι ρομαντικές ψυχές εμπνέονται από τα μενεξεδένια δειλινά, τα ρόδινα πρωινά και προπάντων από το ολόγιομο φεγγάρι. Το ίδιο και τα ερωτευμένα ζευγάρια. Τα βράδια στην ακρογυαλιά θαυμάζουν την πανσέληνο, που καθρεφτίζεται στα ήρεμα νερά και φωτίζει το «δρόμο της αγάπης», τη strata dell’ amore, που λένε και οι Ιταλοί.
Το φεγγάρι όμως το παρατηρούσαν και οι αγρότες, για πρακτικούς λόγους. Φέρνει βροχή, έλεγαν το φεγγάρι το «χλωμό» και μπόρα φέρνει το «κόκκινο» φεγγάρι. Σήμερα βέβαια γνωρίζουμε ότι τις βροχές και τις μπόρες τις φέρνουν στην περιοχή μας τα βαρομετρικά χαμηλά με τα μέτωπα κακοκαιρίας που τα συνοδεύουν και όχι το φεγγάρι. Όμως προηγούνται αυτών των καιρικών συστημάτων, κάποια σύννεφα σε μεγάλα ύψη «ινώδους» μορφής, σαν «αραιό μπαμπάκι» και είναι από παγοκρυστάλλους. Αυτά τα σύννεφα δίνουν αυτούς τους χρωματισμούς στο φεγγάρι και προειδοποιούσαν τους αγρότες, για την επερχόμενη βροχή.
Οι παλίρροιες στις θάλασσες, είναι αποτέλεσμα της ελκτικής δύναμης του φεγγαριού σε συνδυασμό με την μικρότερη δύναμη έλξης του Ήλιου, αφού είναι πάρα πολύ μακριά από τη Γη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επίδρασης του φεγγαριού, είναι τα «τρελά νερά» του πορθμού του Ευρίπου στη Χαλκίδα, που κινούνται τα νερά της θάλασσας κάθε έξι ώρες περιοδικά προς τα πάνω και προς τα κάτω.
Οι αγρότες μέχρι τώρα, δεν κλαδεύουν τ΄ αμπέλια τους άμα το φεγγάρι είναι στη «γέμιση», γιατί τα κλήματα τότε είναι γεμάτα χυμούς και σαπίζουν γρήγορα. Η ελκτική δύναμη του φεγγαριού, στη φάση που γεμίζει, αυξάνει τους χυμούς στα κλαδιά και γίνονται τροφή των σκουληκιών γι’ αυτό σαπίζουν. Αντίθετα, στη χάση του φεγγαριού τα κλαδιά που κόβουν οι αγρότες ξεραίνονται, αλλά διατηρούνται για πολλούς μήνες. Η Αστροφυσική μας διδάσκει ότι το φεγγάρι είναι το πιο κοντινό ουράνιο σώμα και απέχει από τη Γη 385 χιλιάδες χιλιόμετρα. Λόγω της μικρής αυτής απόστασης, σε σύγκριση με τις τεράστιες αποστάσεις των άλλων ουράνιων σωμάτων, φαίνεται μεγάλο και φωτεινό αντανακλώντας το φως του Ήλιου. Αυτά βέβαια είναι γνωστά. Εκείνο που λίγοι γνωρίζουν, είναι ότι η εβδομάδα έχει 7 ημέρες, λόγω των φάσεων του φεγγαριού. Πραγματικά οι άνθρωποι από την αρχαιότητα είχαν παρατηρήσει ότι το μισοφέγγαρο για να γίνει ολόγιομο, πρέπει να περάσουν 7 ημέρες. Από ολόγιομο, δηλαδή από πανσέληνος, για να γίνει πάλι μισοφέγγαρο, περνάνε άλλες 7 μέρες. Για να χαθεί, άλλες 7 μέρες.
Αυτός είναι ο λόγος, που χωρίζεται ο μήνας σε τέσσερις εβδομάδες των 7 ημερών η κάθε μία.
Η Γη περιστρέφεται από τα Δυτικά προς τα Ανατολικά, γι’ αυτό το φεγγάρι και ο Ήλιος φαίνονται να κινούνται από την Ανατολή προς τη Δύση. Όταν το φεγγάρι είναι Πανσέληνος (ολόγιομο), ανατέλει την ώρα που ο Ήλιος βασιλεύει. Μετά την πανσέληνο, καθυστερεί να βγει το βράδυ το φεγγάρι, όλο και περισσότερο. Οι Βυζαντινοί είχαν την ημισέληνο στα νομίσματά τους, όπως φαίνεται στη φωτό, όπως είναι το φεγγάρι τρεις μέρες προτού να χαθεί για τον εξής λόγο. Όταν ο Φίλιππος ο πατέρας του Μ. Αλεξάνδρου επιτέθηκε στο Βυζάντιο, προσπάθησε να τους αιφνιδιάσει, σκάβοντας τα βράδια ένα τούνελ κάτω από τα τείχη του Βυζαντίου. Κατά τις δύο η ώρα μετά τα μεσάνυχτα οι στρατιώτες του Φιλίππου προσπάθησαν να μπούνε στην πόλη από το τούνελ. Όμως εκείνη ήταν η ώρα που βγαίνει το μισοφέγγαρο στην ανατολή και πραγματικά βγήκε, φώτισε διώχνοντας το σκοτάδι και οι φύλακες είδαν τους εχθρούς. Έτσι το μισοφέγγαρο που βγήκε ξαφνικά, αλλά στην ώρα του έσωσε το Βυζάντιο. Σήμερα όπως και τότε, τα κρουασάν, οι κουραμπιέδες και άλλα γλυκίσματα έχουν το σχήμα του φεγγαριού στις διάφορες φάσεις του.