Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Το επίπεδο το πολιτιστικό μιας κοινωνίας κρίνεται από τη μέριμνα προς τους ανίσχυρους, δηλαδή τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, κλπ. Με άλλα λόγια, η «ποιότητα» της κοινωνίας μας προσδιορίζεται από τη συμπεριφορά μας προς όσους έχουν την ανάγκη μας.
Ανέκαθεν οι Μεγαρείς ήσαν έντιμοι, φιλεύσπλαχνοι και φιλόξενοι. Όταν μιλούσαν για «ξένους», εννοούσαν όσους δεν ήσαν Μεγαρίτες και δεν το έλεγαν υποτιμητικά. Ήταν πρόθυμοι να εντάξουν στη μεγαρική κοινωνία, κάθε ξένο, αρκεί να έδειχνε με τη στάση του ότι αποδέχεται και σέβεται τις παραδόσεις μας.
Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις «ξένων», που έχουν εγκατασταθεί στα Μέγαρα και κάνουν προκοπή, γιατί οι συμπολίτες τους προτιμούν στις συναλλαγές τους.
Η ενσωμάτωση λοιπόν κάθε Έλληνα στη μεγαρική κοινωνία είναι εύκολη και καλοδεχούμενη. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με τους αλλοδαπούς. Αιτία δεν είναι ο ρατσισμός των Μεγαριτών, αλλά ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ των αλλοδαπών! Αυτή είναι η αλήθεια. Ο κάθε Ινδός ή Πακιστανός που έρχεται εδώ, δεν το κάνει γιατί μας αγάπησε, αλλά από ανάγκη για επιβίωση. Κουβαλάνε μαζί τους τη θρησκεία και τις συνήθειές τους, όπως έχουν το δικαίωμα. Με σπασμένα φτερά και μαζί με τη φτώχεια τους, κουβάλησαν τα μίση τους και τις προκαταλήψεις τους. Έτσι, στους δικούς μας τσακωμούς, έχουν προστεθεί και οι δικοί τους. Ανάμεσα στους πρόσφυγες, που κατά χιλιάδες έχουν έρθει στη χώρα μας από την Τουρκία, κρύβονται και μετανάστες από το… Μαρόκο! Στις μακρινές αυτές χώρες δημοσιεύουν διαφημίσεις, που υπόσχονται τον παράδεισο στην Ελλάδα και καλούν τους αφελείς να τους δώσουν 3-4 χιλιάδες δολλάρια, για να τους φέρουν εδώ.
Η προσφορά των αλλοδαπών στην πόλη μας είναι μεγάλη και δεν την αμφισβητεί κανείς. Όμως μεγάλες είναι και οι ηθικές επιπτώσεις στην κοινωνία μας.
Όλες οι παραγωγικές και γεωργικές εργασίες πέρασαν στα χέρια των Πακιστανών, Ινδών και των λίγων Αλβανών. Τα δικά μας «βλαστάρια», νομίζουν ότι είναι υποτιμητικό να ασχοληθούν με αγροτικές δουλειές! Προτιμούν να σπαταλάνε το χρόνο τους στα γνωστά στέκια της περιοχής μας και να απολαμβάνουν το φραπέ τους ή το φρέντο τους. Νύχτα και μέρα στα στέκια αυτά συζητάνε, χωρίς να λένε τίποτα! Δηλαδή λόγια πολλά, ουσία καμία για το μέλλον τους. Όσο για τα λεφτά, αρκεί το χαρτζιλίκι του μπαμπά, του παππού και, τα… κρυφά από το μπαμπά, της μαμάς. Όσο για δουλειά, κάποια στιγμή ελπίζουν ότι θα υπάρξει το «παραθυράκι», δηλαδή το μέσο για μια θέση ξεκούραστη. Έχει γεμίσει η Ελλάδα με Σχολές ΑΕΙ και ΤΕΙ, αλλά ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει τι δουλειά θα κάνει αυτός που θα αποφοιτήσει από μια τέτοια Σχολή.
Μοιραία λοιπόν, το κενό που δημιουργήθηκε στο χώρο των χειρωνακτικών εργασιών, ήρθαν και το κάλυψαν οι Πακιστανοί και οι Ινδοί.
Ο ερχομός λοιπόν των «ξένων» στην περιοχή μας ευνόησε και τη ροπή των νέων μας προς το καθισιό και την καλοπέραση. Να δούμε πότε θα καταλάβουν ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά η τεμπελιά.