Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Ως λαός, έχομε πολλά προτερήματα αλλά και ελαττώματα. Είμαστε ευκολόπιστοι, γιατί χρησιμοποιούμε περισσότερο την πονηριά μας, παρά την εξυπνάδα μας. Είναι λοιπόν φυσικό και επόμενο να κάνουμε λάθος στις εκτιμήσεις μας, αφού τα φαινόμενα μας εξαπατούν. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που μπορούν να μας μπερδέψουν. Δεν υπάρχουν μόνο δάκρυα π.χ. λύπης, αλλά και χαράς, ούτε στεναγμοί μόνο από στενοχώρια, αλλά και από… ευχαρίστηση! Ξεχωρίζεις τη διαφορά τους με την εξυπνάδα και όχι με την πονηριά σου. Οι παππούδες μας έλεγαν ότι πάντοτε να σκεπτόμαστε καλά αυτό που θα πούμε, αλλά ΔΕΝ πρέπει να λέμε πάντοτε αυτό που σκεπτόμαστε. Είναι προδοσία να λέμε τα μυστικά των φίλων και των συγγενών μας, ενώ αν λέμε τα δικά μας είναι… βλακεία!
Η αυτογνωσία δεν είναι μόνο υποχρέωσή μας, αλλά ευθύνη και δύναμη προόδου. Άμα ξέρει κανείς τις αρετές και τις δυνατότητές του, μπορεί να τις βελτιώσει και να τις αξιοποιήσει. Επίσης, όταν ξέρουμε τα ελαττώματά μας και τις αδυναμίες μας, μπορούμε ΣΙΓΟΥΡΑ να τα περιορίσουμε ή ακόμα και να τα διορθώσουμε. Τα κύρια και χαρακτηριστικά ελαττώματα του σύγχρονου συμπολίτη μας, είναι τα εξής:
- Διακρίνεται για την προχειρότητα και ενεργεί χωρίς προγραμματισμό, δηλαδή βλέποντας και κάνοντας.
- Δεν προσέχει τις λεπτομέρειες και αρκείται στο «περίπου», δηλαδή στο «πάνω-κάτω».
- Είναι ανυπόμονος, βιαστικός, θίγεται εύκολα και φανατίζεται για το ποδόσφαιρο ως την πολιτική.
- Εκδηλώνει συχνά φθόνο, για όσους τον ξεπερνούν.
- Εύκολα μεταθέτει τις ευθύνες του στους άλλους για τις αποτυχίες του ή τις αποδίδει στις «καταστάσεις» και σε ατυχία.
- Υπερηφανεύεται πολύ για την ιστορία μας, αλλά δεν την… ξέρει.
Όμως άλλα τόσα και περισσότερα, είναι τα προτερήματα του σύγχρονου συμπολίτη μας. Σε όποιο μέρος της γης και να πας θα βρεις άμα ρωτήσεις και ένα Μεγαρίτη, που θα έχει αναδειχθεί σε οικονομικό, πολιτικό ή επιστημονικό παράγοντα του τόπου. Και θα πρωτοπορεί! Είναι έντιμος, φιλότιμος, προκομμένος. Επίσης, δεν αντέχει την καταπίεση, αν και παρουσιάζει περιόδους «ύπνωσης» και μεγάλης υπομονής. Πάντοτε όμως ξεσηκώνεται με απότομα ξεσπάσματα και τότε… φωνή λαού, οργή Θεού.
Κανένας δεν είναι καταδικασμένος να μείνει αυτό που ήταν ή εκεί, όπου οι άλλοι τον έχουν τοποθετήσει. Μία μόνο καταδίκη υπάρχει. Η αυτοκαταδίκη. Πρέπει δηλαδή με άλλα λόγια, ΟΛΟΙ να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Προπάντων να μην είμαστε ευκολόπιστοι σε κακόβουλες προπαγάνδες. Έχετε προσέξει πόσο εύκολα τα μικρά παιδιά παρασύρονται από τις διαφημίσεις στην τηλεόραση; Ζητάνε επίμονα να τους αγοράσουμε ό, τι σαχλό παιχνίδι τους διαφημίσει η τηλεόραση. Το ίδιο παθαίνουμε και εμείς οι μεγάλοι, που πέφτουμε θύματα κάθε είδους προπαγάνδας των κομμάτων, όταν είμαστε ευκολόπιστοι, δηλαδή αφελείς. Βέβαια να μην πάμε στο άλλο άκρο και γίνουμε… καχύποπτοι! Και εδώ ισχύει το μέτρο.
Επικοινωνία με αναγνώστες
Λάβαμε και ευχαρίστως δημοσιεύουμε το γράμμα του καθηγητή κ. Δ. Παναγιωτακόπουλου, με απόψεις και διαφωνίες για το άρθρο μας της προηγούμενης εβδομάδας. Στο άρθρο μας εκείνο περιγράφαμε τη ζωή των ηλικιωμένων, που έχουν περάσει πολλά στη ζωή τους και τώρα ζούνε με τις αναμνήσεις τους στη μοναξιά τους. Τελειώνοντας, τονίζαμε ότι δεν είναι αυτό καλό, όμως η μοναξιά είναι πιο καλή, από μια κακή παρέα.
ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ; Ή ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΗ;
Σχόλιο του Δημήτρη Παναγιωτακόπουλου στο άρθρο του Στέλιου Γκίνη, με τίτλο «Παρέα με τις Αναμνήσεις τους»
Εύγλωττος ο φίλος Στέλιος, πλην αποκαρδιωτικός. Συμπονετικός για τους άλλους, πλην άδικος, ακόμα και για τον εαυτόν του. Αρνείται την πραγματικότητα του σήμερα, που κάθε άλλο παρά κάλπικο είναι. Αλήθεια, οι νέοι σήμερα τα βλέπουν όλα ρόδινα; Αμφιβάλλω. Αλήθεια, ο ηλικιωμένος συνταξιούχος των 65 ή 75 ή και 85 ετών αναπολεί με νοσταλγία τις δεκαετίες του 50, του 60, του 70, όταν «έκανε τα βογγητά του τραγούδι»; Κάθε άλλο. Ονειροπολήματα και Ελπίδες έχουν νόημα και για τον ηλικιωμένο, εφόσον βέβαια έχει παιδεμένη ψυχή και μεγάλη καρδιά. Ελπίδες αντλεί από το εγγόνι, από τους φίλους, από τις αμέτρητες ευκαιρίες να ανταλλάξει τη μοναξιά του με έμπρακτη συμπόνια προς τον δυστυχούντα «πλησίον» του. Ευκαιρίες προσφοράς και ηθικής ανάτασης που προ εικοσαετίας δεν είχε. Η Κοινωνία έχει ανάγκη τους ηλικιωμένους, ιδιαίτερα σήμερα, που το 40% των παιδιών της πατρίδας μας πεινούν (UNICEF, 28-10-14). Αν δεν βλέπουν τη δυστυχία γύρω τους, ή τη βλέπουν και αδιαφορούν, δεν είναι χρηστοί (με το αρχαίο νόημα της προσφοράς στα κοινά) πολίτες.
Τι μπορούν να κάνουν κατ’ ελάχιστον; Να κατανοήσουν το γιατί φτάσαμε εδώ, να νοιώσουν ένοχοι αν εμπιστεύτηκαν αχρείους για τη διαχείριση των κοινών, και να νουθετήσουν τους νεώτερους. Αλίμονο στη νέα γενιά αν οι ηλικιωμένοι μας νοιώθουν ένοχοι στη λογική του «και εγώ έφαγα». Κάθε κρίση γεννά ευκαιρίες. ΑΠΟπροσανατολίζει μεν, ΑΝΑπροσανατολίζει δε. Η κοινή δυστυχία ενώνει περισσότερο από την κοινή ευτυχία. Οι «γέροντες» έχουν υποχρέωση να μιλήσουν για «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Και η πατρίδα μας χρειάζεται τη σοφία τους. Πόσοι και πόσοι συγγραφείς, φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, πολιτικοί δεν άρχισαν την πραγματική ζωή τους και την κοινωνική προσφορά στα 70 τους;