Γράφει ο συμπολίτης μας Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Κουλουριώτης,
Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μαζίου Μεγάρων,
και Ιεροκήρυκας του Καθεδρικού Ιερού Ναού των Αθηνών
«Πιστεύετε», μας λέει ο Κύριος «εις τον Θεόν και εις Εμέ πιστεύετε…
μη ταρασσέσθω υμών η καρδία, μηδέ δειλιάτω!». (πρβλ. Ιω ιδ’, 1 και στ.27)
Δεύτε, λοιπόν, και πάλιν, αδελφοί μου, άπαντες μπορούμε να απολαύσωμεν του συμποσίου της Πίστεως!
«Δεύτε πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος!» (ΠασχάλιοςΚατηχ. Λόγος Ιω. Χρυσοστόμου)
Έχομεν Πάσχα, Πάσχα Κυρίου Πάσχα!
Πάσχα των πιστών!
Άλλωστε σε κάθε λειτουργική Σύναξι έχομε Πάσχα Κυρίου.
Κάθε Θεία Λειτουργία και Ευχαριστία εν πάντι τόπω της Δεσποτείας Κυρίου τελουμένη είναι Πάσχα. Πάσχα πάντας αγιάζων πιστούς!
Διότι, κάθε Αγία Τράπεζα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας όπου γης, είναι ίδια η Τράπεζα του Μυστικού Δείπνου!
«Πιστεύσατε μοι» λέγει ο ιερός Χρυσόστομος «ότι και νυν εκείνο το δείπνον εστιν, εν ω Αυτός ανεκειτο ο τότε τα[υτα ποιήσας εν εκείνω τω δείπνω τω μυστικώ. Αυτός και νυν αυτά εργάζεται, αυτός ο αγιάζων αυτά και μετασκευάζων, ο Αυτός!». (Ομιλ. Εκ του Ευ. Ματθαίου, 50,36 MPG 58,507 κ.θ. και Ομιλία 82,5 σελ. 744 τ. 58 MPG).
«Και αυτή» μας συνεχίζει και βροντοφωνάζει ο Αγιος Ιωάννης, ο Χρυσόστομος.
Εκείνη εστίν η τράπεζα, και ουδέν έλαττον έχει. Ου γαρ εκείνην αυτός. Τούτο εκείνο το ανώγεων, ένθα τότε ήσαν». (Και επίσης στην ομιλία Του εις το Περί Απωλείας του Ιούδα, Ι, 6 PG 49,380 συνεχίζει:) «πάρεστιν ο Χριστός, και νυν εκείνος ο την τράπεζαν διακοσμήσας εκείνη, ούτος και ταύτην διακοσμεί νυν. Ουδέ γαρ άνθρωπος εστιν ο ποιών τα προκείμενα γενέσθαι σώμα και αίμα Χριστού, αλλ’ αυτός ο σταυρωθείς υπέρ ημών Χριστός. Σχήμα πληρών έστηκεν ο ιερεύς, τα ρήματα φθεγγόμενος εκείνα, η δε δύναμις και η χάρις του Θεού εστι».
Όλα αυτά είναι πρωταρχικής σημασίας. Ο Μυστικός Δείπνος ήταν μια προσφορά της θυσίας του Σταυρού. Η προσφορά συνεχίζεται ακόμη. Ο Χριστός δρα ακόμη σαν Αρχιερεύς στην Εκκλησία Του.
Το μυστήριο είναι πάντα το ίδιο.
Η προσφορά μία, η τράπεζα μία, ο ιερεύς ο Ιδιος, Εκείνος ο Μέγας Αρχιερεύς ο Χριστός!!!
Και δεν σφάζεται ή προσφέρεται άλλος Αμνός σήμερα και άλλος τότε, όχι ο ίδιος ο Αμνός του Θεού, «ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου», ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος.
Η Ευχαριστία είναι θυσία, όχι επειδή ο Χριστός σφάζεται ξανά, αλλά επειδή το ίδιο Σώμα και το ίδιο Αίμα της θυσίας υπάρχουν πραγματικά στο Αγιο Θυσιαστήριο, προσφερόμενα και παρόντα. Και το θυσιαστήριο είναι όντως ο ιερός Τάφος, όπου ο Κύριος του Ουρανού κοιμήθηκε και ετάφη και ανέστη.
Η σημασία του θανάτου και η δύναμις της Αναστάσεως του Χριστού φανερώνεται μέσα στην Θεία Ευχαριστία.
Ο αμνός σφάζεται,
το Σώμα κόπτεται,
το Αίμα χύνεται,
και όμως είναι ουράνια τροφή και «φάρμακον αθανασίας, αντίδοτον του μη αποθανείν, αλλά ζην εν Ιησού Χριστώ διά παντός», για να χρησιμοποιήσουμε τη γνωστή φράση του Αγ. Ιγνατίου (Επιστολή προς Εφεσίους ΧΧ, 2).
Έτσι είναι «ο ουράνιος άρτος και το ποτήριον ζωής».
Επειδή ο θάνατος του Χριστού ήταν ο ίδιος η Νίκη και η Ανάστασις, αυτή τη Νίκη και αυτόν τον θρίαμβο τηρούμε και τελούμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Ευχαριστία σημαίνει το «ευχαριστείν», δηλαδή ύμνος ευχαριστίας περισσότερον, παρά προσευχή.
Είναι η λατρεία της θριαμβευτικής χαράς, με το συνεχές Πάσχα, η βασιλική γιορτή του Κυρίου της Ζωής και της Δόξης. Αφού η όλη τέλεσις του Μυστηρίου είναι «εικών της όλης οικονομίας του Κυρίου ημών» (Νικ.Καβάσιλα, Ερμ. Θ. Λειτουργίας, κεφ. 16, ΜPG 150, 404).
Η Θεία Ευχαριστία, λοιπόν, είναι το αποκορύφωμα των επιδιώξεών μας. Η αρχή και το τέλος, εδώ συνδέονται μεταξύ τους: οι αναμνήσεις του Ευαγγελίου και οι Προφητείες της Αποκαλύψεως, δηλαδή το πλήρωμα της Καινής Διαθήκης.
Η Ευχαριστία είναι μια μυστηριακή πρόγευσι της Αναστάσεως, «ο τύπος της Αναστάσεως». Η μυστηριακή ζωή των πιστών είναι η οικοδόμησις της Εκκλησίας. Διά των μυστηρίων και μέσα σ’ αυτά η καινή ζωή του Χριστού εκτείνεται και δωρίζεται στα μέλη του Σώματός Του. Διά του Μυστηρίου της Ευχαριστίας, η Λύτρωσις φανερώνεται και αποκαλύπτεται. (πρβλ. π.Γ. Φλωρόφσκυ, ΘΕΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, εκδ. ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, 1973, εξ. 89,90).
Η Θεία Ευχαριστία, λοιπόν, συγκροτεί την Εκκλησία και η Εκκλησία συγκροτείται στη Θεία Ευχαριστία.
Συνεπώς, επειδή οι πιστοί «εν Σώμα εσμέν» στη Θεία Ευχαριστία, γι΄αυτό και ήτο για τους πιστούς μεγάλη η έλλειψις, μεγίστη η απώλεια, αμέτρητο το χάσιμο, εξαιτίας της μη προσελεύσεως στη Θεία Ευχαριστία, όλο αυτό τον καιρό λόγῳ της καραντινας για την επέλασι της λοιμικής νόσου του κορωνοϊού.
Στην θεία Ευχαριστία έχομε τη Θεία Κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Σωτήρος Χριστού, διότι μόνον εν τη κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Θεανθρώπου έχομε ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος
Δεν μπορεί να υφίσταται η Εκκλησία χωρίς Θεία Κοινωνία. Γι’ αυτό οι πιστοί κοινωνούμε… Διότι θέλουμε και επιθυμούμε και επιδιώκουμε (ει και ανάξιοι όντες) να κοινωνούμε τά ΑΓΙΑ, τα ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ!
Καθόσον αυτό που συμβαίνει στη θεία Ευχαρίστία είναι ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ! Μυστήριον παράδοξον.
Συνέβησαν στην ιερά Ιστορία Μυστήρια, πολλά και παράδοξα…
Μυστήρια άλλωστε τα ονομάζουμε. Μυστήριον είναι και ονομάζουμε καποιο υπερφυσικο γεγονός, που συμβαίνει μεσα στον υλικό κόσμο μας με την αρχαιοελληνική λέξι, που εξάγεται ἀπό το ῥήμα : μυέω, μυούμαι με παράγωγο τη λεξι: μύστης.
Μυστήριον είναι θρησκευτική και θεολογική απόκρυφος και κεκρυμμένη διδασκαλία, συνεσκιασμἐνη αποκάλυψις των θείων Αληθειών και των θείων ενεργειών. Είναι θα λέγαμε τα υπέρ λόγον , υπέρ λογικήν κατάληψιν και εξέτασιν θεία και άκτιστα ενεργήματα, που αποκαλύπτονται μόνον εις όσους ο Θεός ευδοκήση, σε όσους τα αποδέχονται ευλαβως προσκυνούντες.(πρβλ. ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ , Liddell–Scott, δ. Ιω. Σιδέρη ,ΑΘΗΝΑΙ, τ.3, σελ. 203).
Ἐχομεν να κάνωμεν, λοιπόν, στη θεία Λειτουργία, στη θεια Ευχαριστία, στη θεία Κοινωνία με ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΘΕΙΟΝ και ΙΕΡΟΝ και όχι με κτιστές αμθρώπινες ενδοκοσμικές ενέργειες, τις οποίες διερευνά η Επιστήμη.
Γιατί λοιπόν, και προς τι; Οι άνθρωποι σήμερα ψάχνουν να ερμηνεύσουν τα άγια μυστήρια;
Στην ιερά Ιστορία πολλά είναι τα παράδοξα Μυστήρια (ενδεικτικά αναφέρομε):
-Η δημιουργία του κόσμου εκ του μηδενός…
-Η κλήσι υπό τοῦ Θεού και η θυσία του Αβραάμ…
-Η παράδοξος διαβασις της Ερυθράς θαλάσσης…
-Η εν Βαβυλώνι κάμινος και οι τρεις Παίδες…
-Η ζωή και η παρουσία του Προφήτου Ηλιού…
-Η γέννησις του Προδρόμου…
-Η γέννησις της Θεοτόκου Μαρίας
-Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου…
-Η γέννησις του Υιού του Θεού, που Υιός ανθρώπου έγινε,
όταν ο ΛΟΓΟΣ ΣΑΡΞ ΕΓΕΝΕΤΟ ΚΑΙ ΕΣΚΗΝΩΣΕΝ ΕΝ ΗΜΙΝ!
-Η σταύρωσις του Θεανθρώπου
-Η Ανάστασις του Χριστού
-Η Ανάληψις Χριστού του Θεού
– Η Χάρις της Πεντηκοστής
-Η πορεία της Εκκλησίας δια μέσου των αιώνων εώς την συντέλεια του κόσμου…
Όλα αυτά μυστήρια παράδοξα, τα οποία ως μυστήρια «ου φέρουν έρευνα, αλλά πίστει μόνη ταύτα πάντες δοξαζομεν» είναι τα παράδοξα ενεργήματα του Θεού μεσα στον κτιστό και πεπερασμένο κόσμο μας δια την του κόσμου σωτηρίαν.
Συνάμα και η Θεία Ευχαριστία είναι το κατεξοχήν Μυστήριον, το επαναλαμβανόμενον εις ανάμνησιν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού! Πρόκειται για ανάμνησι όμως, οντολογική, πραγματική, συμμετοχική και παραπεμπτική στα έσχατα, και άρα δηλαδή ανάμνησι εσχατολογική, όπου όπως λέγει ο Μεγάλος Θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ: «Κανείς μπορεί να προσθέση ότι στο Μυστήριο της Ευχαριστίας τελειούται η Ενσάρκωσις του Θεού Λόγου. Καθόσον είναι αληθινή επανένωσις του ανθρώπου και του Θεού εν Χριστώ!» (π.Γ. Φλωρόφσκυ, ΘΕΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, εκδ. ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, 1973, εξ. 89,90).
Άρα, η Θεία Ευχαριστία είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ του Χριστού, που κανείς δεν ερευνά, δεν ψάχνει, δεν μπορεί να ερμηνεύση, δεν μπορεί να κατανοήση λογικά.
Δεν ερμηνεύεται, δεν αναλύεται, δεν γίνεται αντικείμενο μελέτης. Κάτι τέτοιο είναι σχολαστικισμός και συνεπώς αίρεσις!..
Γι’ αυτό μπροστά στα ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ «ψαύετω μηδαμώς χειρ αμυήτων!!!»
Δεν κουβεντιάζεται και δεν το κουβεντιάζουμε. Πίστει μόνη τούτω δοξάζομεν και μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσερχόμεθα και Σώμα Χριστού μεταλαμβάνομεν, και συνεπώς πηγής αθανάτου γευόμεθα!
Διότι ο άνθρωπος εξ αρχής πεινά και διψά!
Πείνα και Δίψα είναι το «είναι» του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι όλος ΕΠΙΘΥΜΙΑ… Επιθυμεί κατά βάθος το Δημιουργό και Πατέρα, όμως εξ αιτίας του χωρισμού εκ του Θεού και Πατέρα (και αυτό είναι η αμαρτία οντολογικά και πραγματικά) ξεστρατίζει η επιθυμία του ανθρώπου στη φιλαυτία και στα παράγωγά της, δηλαδή, στη φιλοδοξία, στη φιλαργυρία και στη φιληδονία.
Γιαυτό και συνεχώς έκπεινος και έκδιψος τυγχάνει κάθε άνθρωπος.
Πεινά για τροφή, διψά για νερό! και δυστυχώς καταλήγει στην αδηφαγία και στην υπερκατανάλωσι…
Πεινά για αγάπη, διψά για κοινωνία και σχέσι! Και καταντα στη εκμετάλλευσι του άλλου και στη σαρκολατρεία…
Πεινά για αποδοχή, διψά για συσχέτησι! Και καταντά στη δουλεία και στην φιλαργυρία, και τον πλούτο, με τον οποίο νομίζει ότι θα κατακτήση τον κόσμο και τη ζωή (νομίζει ότι δεν θα πεθάνη!)…
Τελικά ο ανθρωπος, ο καθένας μας,
Πεινά για τον Θεόν Πατέρα, διψά τον Χριστόν, και (όποιος θέλει) λαμβάνει πίνοντας και διψώντας το Άγιον Πνεύμα.
Αυτό το διαχρονικό και πανανθρώπινο αίτημα εξέφρασε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός «κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας» (Ιω. δ’, 6), όταν ως άνθρωπος εδίψησε και είπε στη Σαμαρείτιδα γυναίκα: Δός μοι πιείν!
Κάθε άνθρωπος στην οδοιπορία της ζωής ζητά διψασμένος και πεινασμένος να πίη και να φάγη. Διψά και πεινά τη Ζωή, και επειδή κατά το Μέγα Βασίλειο «Ζωή ο Θεός και πηγή της Ζωής», άρα ζητά ο άνθρωπος, ο καθένας μας τη Ζωή, δηλαδή τον Θεόν!
Και ο Χριστός, η Ζωή, που μας φωνάζει κάθε Κυριακή και εορτή στην Εκκλησία:
Λάβετε φάγετε τούτο εστί το Σώμα μου!
Πίετε εξ αυτού πάντες τούτο εστί το Αίμα μου!
Και ενώ ο άνθρωπος πεινά και διψά και δεν μπορεί να χορτάση την πείνα και τη δίψα του, έρχεται ο κόσμος, ο σύγχρονος κόσμος, και θέλει να ερμηνεύση, να αναλύση, να αποδυναμώση, να καταργήση(;) τελικά το ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ!
Το Μυστήριον, που θεραπεύει την πείνα και τη δίψα του ανθρώπου.
Όχι Κύριοι! Είναι Μυστήριον! Μυστήριον πίστεως και σωτηρίας.
Γιαυτό κρατηθήτε μακρυά. Γλώσσα πολύφθογγος ανθρώπων, ας σταματήση, ας σιωπήση… «ράον σιωπή»…
Δεν πιστεύεις, άνθρωπε, μην έρχεσαι στην Εκκλησία… μην κοινωνάς… ουδείς σε αναγκάζει, όμως κλείσε άνθρωπε μου, το ασεβές στόμα σου, παρακαλώ και σε παρακαλούμε όλοι οι πιστεύοντες: πάψε να ασχολήσε με τα άγια ΜΥΣΤΗΡΙΑ, που άλλωστε αφορούν σ’εμάς και όχι σ’εσένα…
Είναι ο Χριστός, παρών, «ώδε ημίν αοράτως συνών» και Αυτός μας καταξιώνει «τη κραταιά Του χειρί» να μεταλαμβάνωμεν το Τίμιον Σώμα και το Άγιον Αίμα του Λυτρωτού, το εκχυθέν υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.
Εκείνος μας είπε:
«Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ…
Ο τρώγων με κακείνος ζήσεται δι’εμέ…» (Ιω. στ’, 56).
Διότι είναι «ο άρτος, ο ζων, ο εκ του ουρανού καταβάς!».
«Εγώ ειμί ο άρτος της ζωής ο ερχόμενος προς με ου μη πεινάση, και ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση πώποτε» (Ιω. στ’, 35).
Αδελφοί μου,
Έχομεν ενώπιόν μας, -βεβαίως μέσα στην Εκκλησία πάντα- τον Άρτον τον εκ του ουρανού καταβάντα και το ποτήριον της Ζωής! Είμαστε πιστοί μεν, αλλά κεκοπιακότες πάντες εκ της οδοιπορίας της ζωής και πεινάμε και διψάμε…είμαστε αμαρτωλοί μεν, αλλά διψάμε το Χριστό , ο Οποίος είναι η Σωτηρία μας…
Είμαστε ανάξιοι της μεγάλης Δωρεάς τε και Χάριτος, αλλά Εκείνος έγινε Ανθρωπος και Αρχιερεύς για εμάς εχρημάτησε και η Αγιότητα Του μας καταξιώνει, μας επιτρέπει να συμμετέχομε στην Ιδική Του ΑΓΙΟΤΗΤΑ!
Ιδού, λοιπόν, εμπρός μας το ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ!!! το Μυστήριον του Χριστού!
Ο Χριστός «προσέρχεται σφαγιασθήναι και δοθήναι προς βρώσιν τοις πιστοίς», για εμάς δηλαδή προσέρχεται…σφάζεται…και σε εμάς προσφέρεται κατά πάντα και διά πάντα!
Επομένως, είναι δυνατόν να σταθούμε -εάν πραγματικά πιστεύομεν- και να επεξεργαζώμεθα τα ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ; Είναι δυνατόν πιστεύοντες πραγματικά να ζαλισθούμε από τις σειρήνες, της εποχής μας που θέλουν να μας αποπροσανατολίσουν και να αρχίσουμε να ερευνούμε τα Μυστήρια;
Εμπρός εις τα Μυστήρια ίστασαι και προσκυνείς, δοξάζεις τον ποιούντα, μεγάλα και θαυμαστά, ένδοξατε και εξαίσια Θεόν και Σωτήρα του κόσμου!
Λοιπόν, όποιος είναι πράγματι πιστός προσέρχεται και κοινωνεί (χωρίς φόβους, και χωρίς ενδοιασμούς) μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, ελπίζων στη αιώνια ζωή.
Όμως, ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ας μη προσέλθη:
μηδείς των απίστων,
μηδείς των απιστούντων,
μηδείς των περιεργαζόντων, των περιέργων,
μηδείς των αμυήτων,
μηδείς … ας μην εισέλθη πειράζων την πίστιν, την αμώμητον,
ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΗ!
Για το υπερφυές και συνεχές θαύμα της θείας Κοινωνίας δημοσιεύουμε παρακάτω ένα θαυμαστό περιστατικό υπό τον τίτλο «Το φαρμακωμένο νάμα» από το θαυμαστό βίο του μεγάλου Ασκητή και Οσίου Πατέρα Λαζάρου, του Γαλησσιώτου, ο οποίος εζησε διπλα σττο γαλήσιον Ορος της Βυθινίας, για να δουν οι πιστοί τα παράδοξα του Θεού θαύματα και να στηριχθούν, αλλα και να θαυμάσουν και να προβληματισθούν οι καλοπροαίρετοι απιστούντες:
«Ήταν μια γυναίκα, από ένα χωριό κοντά μας (κοντά στο Μοναστήρι του Οσίου Λαζάρου δηλαδή), που είχε ιερέα σύζυγο (Ηταν δηλ. πρεσβυτέρα). Αυτός την έδερνε καθημερινά(!!!), είτε είχε αφορμή είτε αναίτια, και την χτυπούσε και την έβριζε. Και έτσι, η γυναίκα μίσησε τον άντρα της και έψαχνε τρόπο να μπορέση να τον χωρίση. Έτσι ήταν λοιπόν τα πράγματα και αυτή είχε δοθεί ολόψυχα σ’ αυτόν τον σκοπό. Τότε, το λέει σε μιαν άλλη γυναίκα. Και αυτή άρχισε να την συμβουλεύη πονηρά, όπως συμβούλεψε παλαιά ο όφις και την Εύα, εναντίον του άντρα της. Και όσα την εσυμβούλεψε, ήταν βδελυρά και ανόσια. «Αν θέλεις», της λέει, «να τα τελειώσης καλά τα πράγματα, να ανακατέψης αίμα δηλητηριασμένο στο κρασί και να του το δώσης να το πιη. Και μόλις το πιη, θα χάση τα μυαλά του. Και έτσι θα έχης καλή πρόφαση να τον χωρίσης, αφού θα έχητρελαθή». Και πείθεται το γύναιο στην πονηρή αυτή συμβουλάτισσα, γιατί τα γύναια εύκολα τα καταφέρνεις να οδηγηθούν στην απάτη και γιατί την κέντριζε η κακία να πάη προς τα έκει και γιατί έκρινε πώς στην άλλη γυναίκα μπορούσε να έχη εμπιστοσύνη, αφού ήταν και αυτή από το ίδιο γένος, το γυναικείο. Και μόλις δασκαλεύτηκε αυτήν την μυσαρή πράξη, ετοίμασε το πιοτό και το έβαλε στο κανάτι όπου φύλαγε συνήθως ο άντρας της το νάμα.
Και ύστερα, το έκρυψε και περίμενε κατάλληλον καιρό, πώς θα μπορούσε να τον ποτίση δηλητήριο. Αλλά η χάρη του Θεού, που πολλές φορές διορθώνη τα εναντίον με τα εναντίον, έφερε τα πράγματα αλλιώς και τώρα. Όταν λοιπόν ο άντρας της ήταν να τελέση τη θεία λειτουργία, έψαξε το κανάτι με το νάμα. Και επειδη δεν μπορούσε να το βρη, έσκυψε από το παράθυρο και ρώτησε την γυναίκα του, που γυρνούσε έξω από το σπίτι, αν ξέρει που είναι το μπουκάλι. Και αυτή, είτε γιατί είχε ξεχάσει τι είχε πράξει είτε γιατί βγήκε ο λόγος αυτός από το στόμα έτσι απλώς, τυχαία, είτε γιατί έτσι τα κίνησε τα πράγματα και τα κίνησε τα πράγματα και τα οικονόμησε ο Θεός, και αυτό είναι μάλλον το πιο αληθινό, του είπε: «Ψάξε και θα το βρης». Και αυτός μπήκε στο σπίτι και έψαξε καλά και το βρήκε. Και όπως το είδε έτσι γεμάτο, νόμισε πως έχει μέσα άκρατον οίνο-και πού να νιώση τέτοια δράμα πονηρό;- το πήρε λοιπόν και πήγε και έκανε ε αυτό μια ένωση αχράντων και φρικτών μυστηρίων. Και ω του θαύματος! Το δηλητηριασμένο αίμα, με του σεπτού και αγίου Πνεύματος την επιφοίτηση, έγινε άγιο αίμα του Χριστού. Και όσοι κοινώνησαν-γιατί και ο παπάς μετάλαβε από αυτό και όσοι βρέθηκαν εκεί-όχι μονάχα δεν έπαθε τίποτα ο νους τους, καθώς νόμιζε η γυναίκα, αλλά γεύτηκαν σωτήριο αγιασμό. Αλλά η γυναίκα, όταν μπήκε στο σπίτι της και έψαξε εκεί που είχε βάλει το μπουκάλι, δεν το βρήκε. Και αμέσως κατάλαβε τι έγινε. Και δίχως να πη τίποτα σε κανέναν, άφησε το σπίτι της και έφυγε τρέχοντας και ανέβηκε στο μοναστήρι. Και πάει στον Πατέρα (Εννοεί ότι πήγε στον Όσιο Λάζαρο στο Γαλήσειον όρος, τον Ηγούμενο της Μονής, που ήταν μεγάλος Ασκητής και μάλιστα Στυλίτης, δηλαδή κατοικούσε επάνω σε στύλο) και με πολλά κλάμματα και καυτά δάκρυα του φανερώνει τι έγινε. Όχι τι είχε πάθει ο άντρας της και όσοι είχαν μεταλάβει, αλλά ότι νόμιζε, και έτσι το έλεγε, πως είχε μιάνει τα άγια δώρα του Χριστού.
Και ο Πατέρας είπε στη γυναίκα: «Μάθε, γυναίκα, πώς ούτε τα άγια δώρα του Χριστού μιάνθηκαν, ούτε και όσοι κοινώνησαν από αυτά. Γιατί τα σκέπασε το Πανάγιο Πνεύμα και όλα αγιάστηκαν. Πλην, εσύ δεν είσαι ανεύθυνη από την αμαρτία. Γιατί όλα όσα πράττουμε, ο Θεός εξετάζει ποιος είναι ο σκοπός τους». Αυτό και άλλα τέτοια είπε στην γυναίκα ο Πατέρας και της έδωσε επιτίμιο κατ’ αναλογία με την αμαρτία της. Και την πρόσταξε να μην ξανασμίξη με τον άντρα της, και αν μπορή ούτε στο σπίτι της να ξαναγυρίση, αλλά από εκεί να πάη σε μοναστήρι, να καρή. Και ύστερα, της έδωσε την ευχή του και την απέλυσε. Και ο άντρας της, αφού τελείωσε την θεία Λειτουργία, γύρισε στο σπίτι του. Και επειδή δεν βρήκε εκεί την γυναίκα του, ρώτησε και του είπαν ποιον δρόμο πήρε. Την πήρε λοιπόν στο κατόπι και ανέβηκε και αυτός στο μοναστήρι. Και την βρήκε εκεί, την πρόφτασε προτού να φύγη, και την ρωτούσε να μάθη γιατί το έκανε αυτό. Και η γυναίκα δεν του αποκρίθηκε τίποτα για το πράμα, μόνον πήγε μαζί του στον Πατέρα και του είπε: «Ρώτησε τον Πατέρα και αυτός θα σου πη γιατί ήρθα εδώ. Και καθώς ζήτησε αυτός να μάθη, του αποκρίθηκε ο Πατέρας: «Την αιτία που ήρθε εδώ η γυναίκα σου, δεν είναι καλό να σου την πω ούτε θα είναι καλό να την ακούσης. Πλην», του είπε, «να με ακούσετε και οι δύο και να αφήσετε τα του βίου και να αναλάβετε τον μονήρη βίο. Γιατί έτσι κατάλαβα πως σας συμφέρει να κάνετε, από τον λογισμό που μου είπε η γυναίκα σου». Και αυτός, χωρίς να εξετάση παραπάνω και δίχως να ρωτήση τίποτα άλλο, αμεσως πείστηκε στα λόγια του Πατρός. Και αφού γύρισε στο σπίτι του και μοίρασε τα υπάρχοντά του, αναχώρησε από τον κόσμο, μαζί με την γυναίκα του, και πήγανε ο καθένας σε μοναστήρι. Και αφού περιβλήθηκαν το Μοναχικό σχήμα, έζησαν ευχαριστώντας το Θεό και ευαρεστώντας Τον με τη μετάνοιά τους».