Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ Λ. ΜΠΙΣΤΑΡΑΚΗ, ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ’21. ΤΗΣ 1/9/21
Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ο εικαστικός κ. Κόρδης
«Πολύ καλά γνωρίζω πως αλλάζουν και πώς άλλαξαν οι καιροί. Από καιρό ενεδρεύουν και καραδοκούν ελκυστικά θρασύστομα δαιμόνια. Κερνούν μεθυστικό κρασί νεοπρόσφερτων ιδεών. Προς αγιασμένες ή δοκιμασμένες εφέσιες εικόνες χέρια απλώνονται απότομα, χωρίς ευλάβεια για την αναστήλωση αδοκίμαστων ειδώλων. Οι θείες πατρίδες προσβάλλονται, ιερές λατρείες γίνονται σκοποί στα χτυπήματα θρησκευμάτων υπόπτων. Ο κοσμοπολιτισμός παρουσιάζεται αποκλειστικά ως απαρνητής της πατριδολατρείας. Τα περασμένα χωρίς εξαίρεση κηρύττονται ως εξαφανισμένα από προσώπου γής.
Και λησμονείται πως υπάρχουν περασμένα ιδανικά και πράγματα που πάντα και μακρυά από το φώς του ήλιου και στα υποχθόνια , και ως νεκρά θεωρούμενα, εξακολουθούν να είναι οι κυβερνήτες των ζωντανών. Και οι πατρίδες αντέχουν , γιατ΄είναι αδύνατον να λείψουν……..» Κ. Παλαμάς 25/3/1928 .
–Εμάς, μας έστησαν μπροστά στους θεούς μας και την ταυτότητά μας τα δύο ποιήματα του Ποιητή. Πρώτη μας γνώση η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, πρώτος μας γενάρχης ο Όμηρος. Προτελευταία παρηγοριά μας για την γνώση και την απόγνωσή μας ένα συλλογικό ποίημα ενός αριστοκρατικού πολιορκημένου, αλλά μη καθισμένου λαού, Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ.
–Από τότε, λοιπόν, που ο τυφλός Ποιητής, τραγούδησε τη γέννα μας, εκεί στις αμμουδιές του Ομήρου, γνωρίζουμε ,ότι κανένας δεν γεννιέται Έλληνας και αν δεν αυτοδιοριστείς, ή δεν σε διορίσουν ξένα αφεντικά, τότε ξέρουμε ότι να ΄σαι Ελληνορωμηός, είναι τρόπαιο ή αγγαρεία. Κατάσταση, θεσμός, DNA ράτσια, πάντως δεν είναι.
Τι είναι τότε; Είναι ΤΡΟΠΟΣ και ο Τρόπος αυτός ορίστηκε, απ΄ τον Ηράκλειτο ως εξής : « Του Λόγου δε εόντος ξυνού (κοινού) ζώουσιν οι πολλοί, ως ιδίαν έχουσιν φρόνησιν», δηλαδή, εμείς οι πολλοί ζούμε σύμφωνα με τον Κοινόν μας Λόγο, αλλά νομίζουμε ότι φρονούμε ιδιωτικά. Είναι δε, ο Κοινός Λόγος, η εξήγηση του Τρόπου της του Παντός Διοικήσεως. Γι’ αυτό δε, αν κοινωνούμε ΤΟΥ λΌΓΟΥ αληθεύομε, αν δε, ιδιωτεύουμε ψευδόμεθα». Και Εμεις, τότε της Διοικήσεως, προσπαθώντας ν΄αληθεύουμε, του Κοινού μας Λόγου ,κοινωνήσαμε. Και η εντολή ήταν ρητή: « Ο δημιουργός να βγαίνει από την Κυανή και Λευκή Μεγάλη Σχολή του Γένους Σχολή και ν΄αντανακλά όλο το Φώς πάνω στην πίσσα της Ευρώπης που θάβουμε σήμερα εν όψει μιας άλλης που μοιάζει να γεννιέται. Χωρίς διάκριση. Πάνω στους μέλανες δρυμούς, στα τέρατα της chatres και του duomo, τους Καρτέσιους, και τους Καλβίνους, τους Κάντ και τους Μαρξ, τον Πάπα –Θεός σχωρέσει τους. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΣ ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ». Κι εμείς κάναμε υπακοή. Ετσι ο ζωγράφος ( ο ζωή- γράφων)Γ. Κόρδης δημιούργησε αυτές τις ζωγραφιές μετά από επιμελή μελέτη, απόσταξη, θα έλεγα της μυθολογίας και της ιστορίας της Πόλης μας. Ώστε oi ζωγραφιές αυτές ούτε λέγουν, ούτε κρύπτουν, αλλά σημαίνουν, την συνεχή χωρίς καμία διακοπή, προχριστιανική και μεταχριστιανική ΑΡΓΟΣΥΡΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ, κατά την οποία μάθαμε ότι η Πολιτεία μας είναι νόμιμη, μόνον όταν είναι παραδοσιακή.
Είναι μια παράδοση όπου «πεθαμένοι και ζωντανοί», μας έχουν παραδώσει καημούς, χαρές, υλικά και αϋλα. Όλα δε αυτά είναι ,ζώντα, και όλα κοινωνούν μεταξύ τους μέσα από τα «συμφωνημένα υπονοούμενα». Υποθέσεις όπου όλοι μαζί, παράγουμε την συνολική «πολιτεία μας» από ψηφίδες νεκρών πράξεων, που αιωρούνται ζωντανές. Οι ζωντανοί λογοδοτούμε συνεχώς προς τους νεκρούς, όπως και αυτοί ψηφίζουν συνεχώς στις συνάξεις μας, μαζί με τους αγέννητους. Και όλοι μαζί , πλούσιοι και φτωχοί και σοφοί και αμαθείς, και οι πλέον μικρότεροι των ανθρώπων, ζωντανοί, πεθαμένοι και μελλούμενοι, είμαστε αλληλέγγυοι και συνυπεύθυνοι, και αποτελούμε των Ελλήνων τις Κοινότητες μέσα στη Σύναξη.
Η κοινωνιολογία και η επιστημολογία της Πολιτείας μας, δεν γνωρίζουν από πρόοδο ,εκσυγχρονισμούς κλπ. Αλλά στηρίζονται στην εμπειρία τη σαρκωμένη στο ψαχνό της ζωής και τα κόκκαλα των νεκρών και δεν χρειάζεται περισσότερες αποδείξεις. Τι παραπανίσιες αποδείξεις χρειαζόμαστε όταν εμείς γνωρίζουμε ότι το ανώτατο νόημα του Πολιτεύματος «εύδαιμων το ελεύθερον» και η υπέρτατη αιμοδοσία της ζωής η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- είναι πάντοτε από «κόκκαλα βγαλμένη». Κόκκαλα ιερά ή ανίερα, ίσως, αλλά πάντως βγαλμένη από κόκκαλα Ελευθερία.
Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός παρήκμασε, μετά το άλμα στην οικουμένη με τον Αλέξανδρο και ο Ελληνας περιφερόταν «ζωντανός νεκρός», μέχρι τη στιγμή που συνάντησε, στις πρωτοχριστιανικές κοινότητες, το άτρεπτον θεμέλιο, τον ΘΕΟ-ΑΓΑΠΗ, για να στηρίξει την ελευθερία και το εισέπνευσε, μέχρι τα νύχια.
Απόστολος Παύλος:»Επ’ ελευθερία εκλήθειτε αδελφοί, Μηδέν μηδένα οφείλεται ειμή αγαπάν αλλήλους… Μη γίνεσαι δούλοι ανθρώπων».
Και μας χάρισε χίλια χρόνια πρωτοπορίας στον παγκόσμιο πολιτισμό. ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ, καρφί στο μάτι των Δυτικών, το γνωρίζουμε από το 1204 ,με την άλωση της Πόλης, και κατά την τουρκοκρατία.
Οι Βαυαροί, ανέλαβαν το έργο ,να καταστρέψουν τους θεσμούς τις δομές , ώστε να μην ξανα—υπάρξει Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ, Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ.
Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε βαθιά τα κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και αιώνες διωγμών και άδειων λόγων .Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα, μήτε το γύρισμα προς τα πίσω, γυρεύω το νού, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός. Υπακούοντας, λοιπόν στην προτροπή του Λόγου, προχωρήσαμε δημιουργώντας τούτο τον ιερό χώρο, με την ελπίδα ,το όνειρο, να παίρνει εδώ κάποτε η σύναξη του Δημοτικού μας Συμβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ένα δάκρυ όταν διαθλά τις αθλιότητες όλες, και απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο. Να δημιουργηθούν σε τούτο τον ιερό χώρο τέτοια κινήματα ψυχής, μια τέτοιου είδους αρετή, που να μπορέσει μια μέρα να μας οδηγήσει σ΄ένα ιδιότυπο πολίτευμα ,κομμένο στα μέτρα μας, όπου το κοινόν αίσθημα να συμπίπτει με εκείνο των αρίστων.
–Θα αναφερθώ στους Στρατιωτικούς Αγιους ( σκανδάλησαν αρκετούς «εκσυγχρονιστές»). Ο τρόπος ιστορήσεως- αγιογραφήσεως των στρατιωτικών Αγίων ορθοδόξως, αποτελεί μιαν εκπληκτική συμπύκνωση του πολιτεύματος, του πολιτικού τρόπου, όπως τον μαρτυρεί η αργόσυρτη εμμονή του ελληνορωμέηκου πολιτισμού. Η ΖΩΓΡΑΦΙΑ συμπυκνώνει τον πολιτικό μας κύκλο, όπου εκφράζεται , ΑΚΡΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΝΟΠΛΗ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ, που παραιτείται, όμως, από τη δυναμοκεντρική έπαρση. Βλέπετε εδώ οι Στρατιωτικοί Άγιοι, είναι οπλισμένοι με ασπίδες, πανοπλίες, δόρατα ,σπαθιά. Στο βλέμμα τους αστράφτει η νίκη. Τα πόδια τους πατάνε γερά στη γή. Όμως οι Στρατιωτικοί Άγιοι της εκκλησίας μας ηττήθηκαν κατά κράτος, εδώ, από τον κοσμικό Καίσαρα. Η απροσκύνητη ομορφιά των στρατιωτικών αγίων, της άκρας ταπείνωσης, λέγει στον πτωτικό Καίσαρα : «δίδαξόν με τα δικαιώματά σου». Με την αγέρωχη αλαζονεία του στρατιωτικού Αγιου που δεν δέχεται το δίπολο νίκη -ήττα, όπως θέλει πάντα ο Καίσαρας, η εξουσία αρχίζει να υποχωρεί. Υποχωρεί φόβος. Ο στρατιωτικός Άγιος της Ορθοδοξίας, ταπεινός- αλαζών, ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΩΤΑΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ, όπως το περιγράφει ο Μέγας Βασίλειος: «Αλλήλων ισόδουλοι, αλλήλων κύριοι εν τη αμάχω ελευθερία». –Η ζωγραφιά, που βρίσκεται πάνω από την είσοδο της αίθουσας του Δημοτικού μας Συμβουλίου γράφει : Η Πόλις ανήκει στους Μάρτυρές της και τους Ήρωές της». Προέρχεται από το κείμενο του Δημοσθένη «περί Στεφάνου» και γράφει: «Διό δεδόχθαι τη βουλή και τω Δήμω ομώσαντες και θύσαντες τοις θεοίς και ήρωσι τις κατέχουσειν τη πόλιν και τω Δήμω……», αποφάσισαν στη Βουλή και στο Δήμο, αφού προσευχήθηκαν και θυσίασαν στους θεούς και τους Ήρωες ,που κατέχουν την Πόλη κλπ. Δηλαδή, οι μοναδικοί ελεύθεροι δημοκράτες που υπήρξαν, ποτέ στη γή, δεν είναι ελεύθεροι, αλλά κατεχόμενοι, από κάτι περίεργα στρατεύματα που είναι οι θεοί τους και οι ήρωές τους. Ετσι και σε μας σήμερα, ιδιοκτήτες της Πόλης μας είναι οι Μάρτυρες και οι Ήρωες, εμείς είμαστε προσωρινοί «ενοικιαστές», που πρέπει να ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ στους Μάρτυρες και τους Ήρωες. ΤΟΤΕ ΖΟΥΜΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΝ ΜΑΣ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΥΟΥΜΕ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΗ, ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΣΤΕ.
–Στην περιώνυμη Λαϊκή φυλλάδα, ο Αριστοτέλης ρώτησε τον Μ. Αλέξανδρο: «το μάλαμα και τον πλούτο όπού επήρεν από όλον τον Κόσμον, που τα έχει;» ,κι εκείνος αποκρίθηκε: «Οι αγαπημένοι μου σύντροφοι και ο λαός μου είναι το μάλαμα και ο πλούτος μου, αυτοί μου έδωσαν το πολυτιμότερο που έχω, αυτούς τιμάτε σήμερα».
Τα λόγια που σας είπα ήτανε πολλών ανθρώπων ζωντανών και πεθαμένων.
ΛΟΥΚΑΣ ΜΠΙΣΤΑΡΑΚΗΣ