Πάντοτε ακούγεται η φωνή «σώσε την Ελλάδα, σώσε την πόλη». Αυτός ο ένας είναι οι υπηρεσίες που θα λειτουργήσουν αποδοτικά, η παιδεία που θα βγεί από την παρακμή κ.λ.π.
Θέλουμε να έχει πρόσωπο η απρόσωπη εξουσία, να «σπρώξει» το κάθε γρανάζι της παραλυμένης και διεφθαρμένης κρατικής μηχανής. Χαμένη ολότελα η κοινωνική ευθύνη, η επίγνωση ότι το κράτος –ο Δήμος είμαστε εμείς. Οι θεσμοί και η λειτουργία τους εξαρτώνται απόλυτα από τις δικές μας σχέσεις κοινωνίας ή ακοινωνησίας. Και κανένας ηγέτης δεν μπορεί να μας αντικαταστήσει, σε αυτόν τον αγώνα ,σ’ αυτήν την προσωπική ευθύνη.
Λανθασμένη η προσωποποίηση των θεσμών ,η ταύτισή τους με τον ηγέτη που θα τους μεταμορφώσει με «μαγικό ραβδί».
Όταν οι ελπίδες μας και οι θεσμοί ταυτίζονται μ΄έναν «ηγέτη», ο εαυτός μας, η κοινότητα, μένει πάντα απ΄έξω και έτσι αποκλείεται κάθε ενδεχόμενο κοινωνικής ενεργοποίησης.
Και όποιος δημόσιος λόγος καταγγέλλει αυτή τη σήψη και τον παραλογισμό είναι παγιδευμένος στην παγίδα της προσωποποίησης των θεσμών με τους φορείς της εξουσίας.
Λ. ΜΠΙΣΤΑΡΑΚΗΣ