Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Η ζωή μας δεν είναι μια διαδρομή από το μηδέν στο πουθενά ούτε μια πορεία με άγνωστο προορισμό. Ένα ταξίδι είναι η ζωή μας στο χρόνο, χωρίς επιστροφή. Στο ταξίδι αυτό, οι ανηφοριές μας κουράζουν, τα ισιώματα είναι βαρετά, αλλά και οι κατηφοριές μας οδηγούν σε στενοχώριες και αδιέξοδα. Ευτυχώς που υπάρχουν οι λιγοστές ώρες χαράς και αγαλλίασης. Αυτές πολύ θα θέλαμε να τις ξαναζήσουμε, αλλά χάνονται γιατί περνούν οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια και δεν ξαναγυρίζουν!
Με τις αναμνήσεις όμως, μπορούμε να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο, δηλαδή στο παρελθόν και να πάμε σαν άλλοτε εκδρομή, σε πάρτι ή και να ξανακάνουμε τις τρέλες της νιότης.
Όταν ακούμε ένα παλιό τραγούδι, το παρόν παραμερίζει και το χθες ξαναγυρίζει. Ζωντανεύουν σκηνές στα πάρτι που πίναμε βερμούτ και πίπερμαν! Τότε δηλαδή που χορεύαμε ακολουθώντας με τα βήματά μας τους ήχους μιας μελωδίας από το πικάπ ή από το ακορντεόν, χωρίς ηχητικά. Η μουσική απαλή και τα τραγούδια «χάιδευαν» τα αυτιά μας και δεν τα ταλαιπωρούσαν, όπως τώρα με τη δυνατή ένταση. Τότε, που μπορούσαμε να κάνουμε ένα κοπλιμέντο στην κοπέλα που χορεύαμε και να μας… ακούσει. Τώρα θα πρέπει να φωνάξεις δυνατά στο αυτί του διπλανού σου , αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα σε ακούσει με τόσο θόρυβο από τα ηχητικά στο φουλ της έντασης!
Τότε, που το φεγγάρι σκάλωνε στης γαζίας το κλωνάρι και στης τριανταφυλλιάς, άκουγες τους ερωτευμένους νεαρούς να σιγοτραγουδούν με μια κιθάρα το θαυμασμό τους για τις όμορφες της γειτονιάς.
Τώρα, στη σιγαλιά της νύχτας, σε ταράζουν τα μηχανάκια χωρίς εξάτμιση ή ένα τούρκικο τσιφτετέλι από τα μεγάφωνα αυτοκινήτου κάποιου νεαρού. Το ίδιο κάνουν και οι γύφτοι την ημέρα στο καταμεσήμερο !
Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια και ο κόσμος ο παλιός και όσα νομίζουμε αιώνια, όλα τελικά γίνονται αλλιώς.
Έφυγε λοιπόν και η νιότη μας, που μας τα έλεγε αλλιώς, όπως πικραμένος έγραψε o Bάρναλης και μελαγχολώ, γιατί έγινα κι εγώ παλιός.
Ο κόσμος άλλαξε και όλοι είναι βιαστικοί και αγχωμένοι, γιατί το μέλλον είναι τώρα πιο σκοτεινό. Άλλοτε μάθαινες μια τέχνη ή σπούδαζες μια επιστήμη ή είχες μια κτηματική περιουσία και ζούσες με αξιοπρέπεια. Σήμερα είναι πιο πιθανό να μείνεις άνεργος και η περιουσία σου η κτηματική θα είναι… βάρος, γιατί πρέπει να πληρώνεις τον ΕΝΦΙΑ. Χιλιάδες λοιπόν νέοι έφυγαν και προσπαθούν και άλλοι να φύγουν στο εξωτερικό για δουλειά και έρχονται εδώ Πακιστανοί, Ινδοί και γύφτοι. Οι Αλβανοί, φεύγουν τώρα γιατί δεν τους αντέχουν αυτούς τους… επενδυτές. Και αυτό το έχουμε ακούσει, από κυβερνητικά χείλη! Δυστυχώς, πολλοί ελπίζουν στα συσσίτια και στα επιδόματα!!! Αυτά όμως δεν είναι μέτρα για έναν υπερήφανο λαό, που ονειρεύεται και παλεύει για ένα μέλλον που θα ζει με αξιοπρέπεια και από τη δουλειά του. Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα αλλάξει, αφού ό, τι αρχίζει τελειώνει κάποτε.