Γράφει ο Στέλιος Γκίνης[clear]
Ήρθαν τα Χριστούγεννα και χαρμόσυνα χτυπάνε οι καμπάνες. Κάλαντα, πολύχρωμα λαμπάκια αναβοσβήνουν και η γαλοπούλα … μας περιμένει! Είναι μέρες χαράς, αλλά όχι για όλους. Η οικονομική κρίση, η βία και η αγωνία για το αύριο, μας έχουν τρομάξει.
Οι βιτρίνες των καταστημάτων δεν έχουν ούτε τη λάμψη, ούτε και τον ακριβό στολισμό που είχαν τα προηγούμενα χρόνια. Οι λιγοστοί πελάτες, δεν ξανοίγονται να αγοράσουν, γιατί είναι και θέμα ψυχολογίας η αγορά. Διστάζουν ακόμα και εκείνοι που έχουν λεφτά και μάλιστα πολλά, γιατί σκέπτονται: «Σήμερα έχω λεφτά, όμως αύριο θα έχω με αυτή την κατάσταση;».
Αυτές τις άγιες μέρες όμως πρέπει να σκεφτούμε και τους άλλους, που έχουν περισσότερα προβλήματα από τα δικά μας και δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Να νιώσουμε ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Όταν επικοινωνήσουμε με τους άλλους ανθρώπους, θα δούμε ότι τα βάσανα είναι κοινά, γιατί κάθε άνθρωπος κουβαλάει το δικό του σταυρό, ότι ανεβαίνει κι εκείνος τον Γολγοθά του. Και τότε .. ίσως ντραπούμε για τον εγωισμό μας, ακριβώς όπως έγραψε ο Λουντέμης: «Ήμουνα ξυπόλυτος και στενοχωριόμουνα γι’ αυτό. Όταν είδα όμως έναν άνθρωπο χωρίς πόδια, τότε ντράπηκα για την πίκρα μου». Μόνο τότε, σε τέτοιες στιγμές ανθρωπιάς, μπορεί να ξυπνήσει μέσα μας ένας άλλος άνθρωπος, που εκτός από το εγώ του, να έχει δίπλα και το εσύ, τους άλλους και τον κόσμο ολάκερο. Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να σκεπτόμαστε, όπως ο Παλαμάς στους στίχους του:
«Χειμώνας άγριος κι η φωτιά καλοκαιριά
Στην καμάρα μου!
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου
Και για την ανθρωπιά μου!»
Υπάρχουν γύρω μας και ας τους προσέξουμε, πολλοί άνθρωποι, πονεμένοι και δυστυχισμένοι. Στους θρήνους και στους στεναγμούς τους, ούτε οι κάμποι, ούτε τα βουνά, ούτε τα δένδρα απαντούν, γιατί έχουν τη δική τους γλώσσα που δεν καταλαβαίνουμε. Όμως οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τον πόνο του άλλου, όταν έχουν μέσα τους λίγη ανθρωπιά. Και τότε θα βρούμε τον τρόπο να πούνε ένα λόγο παρήγορο, τονωτικό και να δώσουν ένα χέρι βοηθείας, αφού για ΟΛΟΥΣ υπάρχει μια θέση στον Ήλιο. Ας μην τα θέλουμε ΟΛΑ δικά μας!
Θα πάρεις αγάπη, δίνοντας αγάπη. Έτσι είναι η ζωή και δεν πρέπει να γινόμαστε πιο σκληροί και πιο αδιάφοροι από τα άγρια θηρία, που όταν είναι χορτασμένα δε σε τρώνε. Αντίθετα, πολλοί άνθρωποι χορτασμένοι … τρώνε συνανθρώπους τους, για το συμφέρον τους.
Είναι λοιπόν Χριστούγεννα και ήρθε η ώρα να πάμε στη θολόχτιστη και ολόφωτη εκκλησιά με καθάρια φορεσιά, όπως λέει ένα παλιό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι.
Μακάρι το άστρο το λαμπρό, που οδήγησε τότε τους Μάγους στο «Θείο βρέφος», να φωτίσει το δρόμο μέσα μας προς την ανθρωπιά.
Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Πολλά σε όλες και σε όλους τους αναγνώστες μας.