Του Χρίστου Γ. Ρώμα
Στις μέρες μας η πανδημία της φοβερής μάστιγας του κορωνοϊού έχει κυριεύσει απόλυτα τη σκέψη και τις διαθέσεις μας, ώστε οτιδήποτε άλλο να ατονεί μέσα μας ή να περνάει στο περιθώριο. Πολλούς, βέβαια, τους βασανίζει και το οικονομικό πρόβλημα, λόγω του απαγορευτικού που έχει επιβληθεί στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις. Υποκατάστατα ίσως θεωρούν πολλοί τους στολισμούς με λαμπιόνια, δέντρα και λοιπά φανταχτερά στολίδια, που ικανοποιούν τις αισθήσεις και γίνονται «για να μας μοιάσουν οι ημέρες». Όμως, αυτή είναι η ουσία, όταν ακόμη και οι εκκλησίες είναι κλειστές ή λειτουργούν με τους γνωστούς περιορισμούς;
Ας είναι. Αξίζει, πάντως, για λίγο να στρέψουμε τη σκέψη μας στο μεγάλο γεγονός της σαρκώσεως του Θεού Λόγου, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Θεού μας. Ο Ιησούς Χριστός ως θεός «εκένωσε εαυτόν», μας λέει η Αγία Γραφή, και έλαβε την ανθρώπινη σάρκα και την ανθρώπινη μορφή. Το «εκένωσε» σημαίνει ότι άδειασε το μεγαλείο της θεότητάς Του» και έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς, χωρίς όμως αμαρτίες. Και η σάρκωσή Του έγινε με την άκρα ταπείνωση της γέννησης Του μέσα σε ένα ρυπαρό σταύλο ζώων, όπως γνωρίζουμε.
Ας αφήσουμε, όμως, όλα αυτά τα γνωστά, και ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Ποιος είναι ο Χριστός και «πώς είδαν την παρουσία Του στον κόσμο οι σύγχρονοί του;». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού υπήρξε τελείως ασυνήθιστο στα μάτια των συγχρόνων Του. Μάλιστα, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, και ο ίδιος ο Κύριος ρώτησε για το πρόσωπό Του τους μαθητές του: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι» (Οι άνθρωποι ποιος λένε ότι είμαι); Και με βάση τις προφητικές παραδόσεις των Ισραηλιτών οι μαθητές απάντησαν ότι γι’ αυτόν ποικίλλουν οι γνώμες των Εβραίων. Άλλοι θεωρούν ότι είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ο Προφήτης Ηλίας, άλλοι ο Προφήτης Ιερεμίας και άλλοι, τέλος, ότι είναι κάποιος από τους προφήτες. Κανείς από τους ακροατές Του δεν πίστευε ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του ανθρώπου, ο οποίος, κατά τον προφήτη Δανιήλ, θα λύτρωνε το Ισραήλ. Αντίθετα, σύμφωνα με την άποψη πολλών Ισραηλιτών, η απόδειξη της αυθεντίας του Ιησού Χριστού ως προφήτη θα ήταν αν ερχόταν πραγματικά ο Υιός του ανθρώπου, ως ο Μεσσίας, ο απεσταλμένος από τον ίδιο τον Γιαχβέ, τον Θεό.
Πάνω σε αυτή τη βάση, μας εντυπωσιάζουν και κάποια άλλα σημαντικά γεγονότα. Το πρώτο, ότι εκτός από τον Πέτρο, ο οποίος ομολογεί με παρρησία ότι ο Χριστός είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας, οι άλλοι μαθητές του σιωπούν. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι κάποιοι από τους μαθητές του ήταν μαθητές του Προδρόμου και ίσως δεν ήταν απόλυτα πεπεισμένοι για την προσωπικότητα του Ιησού. Ένα άλλο γεγονός είναι η συμπεριφορά των μαθητών μετά τη σύλληψή του στον κήπο της Γεθσημανή. Όλοι, εκτός από τον Ιωάννη και τον Πέτρο, τον εγκατέλειψαν και έφυγαν, όπως μας παραδίδουν οι Ευαγγελιστές (Ματθ. 26,56).
Έτσι, λοιπόν, η επιβεβαίωση της αυθεντίας του Ιησού ως του αναμενόμενου Μεσσία και για τους μαθητές Του.
Ας αφήσουμε, όμως, όλα αυτά τα ως γνωστά, και ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Ποιος είναι ο Χριστός και «πώς είδαν την παρουσία Του στον κόσμο οι σύγχρονοί του;». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού ως του Υιού του Θεού φαινόταν ότι έσβηνε με τη σύλληψή Του, τη δίκη και τον σταυρικό θάνατο. Αν δηλαδή ο Σταυρός ήταν η κατάληξη της ζωής του Ιησού, τότε θα αποδεικνυόταν ότι ο Χριστός δεν είχε τη θεία εξουσία, την οποία διακήρυττε και την οποία αξίωνε ότι έχει. Γι’ αυτό και οι μαθητές Του, φοβισμένοι πια, βρίσκονταν κλεισμένοι στο σπίτι που έγινε ο Μυστικός Δείπνος, ενώ και άλλοι δύο από τον ευρύτερο κύκλο των μαθητών, καθώς βάδιζαν προς Εμμαούς, ήταν βαθιά θλιμμένοι για τον θάνατο του Διδασκάλου τους.
Όμως, όλα τα γεγονότα αυτά ανατρέπονται με την Ανάσταση του Ιησού. Και η ιστορικότητα της Αναστάσεως αποτέλεσε εξ αρχής αντικειμενική βεβαιότητα, καθώς οι μαθητές του, λίγες μόλις εβδομάδες από τη σταύρωση, είχαν πεισθή για το γεγονός με τις αλλεπάλληλες εμφανίσεις του Κυρίου του, καθώς και με τις ξεχωριστές εμφανίσεις Του στον Πέτρο, στη Μαρία, στους οδοιπόρους προς Εμμαούς, αλλά και στους «πεντακοσίους αδελφούς», όπως μας παραδίδουν οι Ευαγγελιστές. Όλα αυτά συμβαίνουν το 33 μ.Χ. και αποτελούν μια σπάνια ομολογία ιστορικού γεγονότος μέσα σε τρία μόλις χρόνια από την πραγματοποίησή του.
Η Ανάσταση, λοιπόν, του Ιησού επιβεβαιώνει τη θεότητά Του και τη θεία εξουσία Του, ενώ επισφραγίζει ολόκληρο το έργο Του. Συγχρόνως, μαζί με τον Σταυρό, γίνεται η βάση της Χριστολογίας ως δογματικής αλήθειας, αλλά και η αφετηρία πραγμάτωσης του Χριστιανισμού μέσα στην ιστορία. Στο εξής ο Χριστός ως Υιός του Θεού θα γίνει ο κριτής της ιστορίας με θεία αυθεντία και εσχατολογικά ως Θεάνθρωπος θα ελκύσει μέσω της θείας Ευχαριστίας, δηλαδή του Σώματος και του Αίματός Του, τους κατά χάριν αδελφούς του πιστούς στη Βασιλεία του Θεού.