Γράφει η Οικονομοπούλου Αγγελική
Απόφοιτος του τμήματος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ
Αριστούχος σε ΠΜΣ Διδασκαλία και Αναλυτικά Προγράμματα
Είναι ωραίο να τρυπώνει κανείς σε συζητήσεις μεγαλύτερων του, διότι μαθαίνει πλείστα πράγματα που δε γνώριζε ή και να έχει διαβάσει, πάντα θα έχουν να του πουν μια επιπλέον λεπτομέρεια που δεν θα βρει και διαβάσει κάπου ποτέ. Έπειτα, όταν τρυπώνει κανείς σ αυτές δέχεται ένα πλήθος νουθεσιών και συμβουλών , βγαλμένες από τις εμπειρίες τους και τα μέχρι τώρα κατορθώματα τους. Αλλά το πιο γοητευτικό από όλα είναι αυτή η χρήση του «εμείς» που κυριαρχεί στις συζητήσεις τους. Αυτή η χρήση του α’ πληθυντικού προσώπου της προσωπικής αντωνυμίας, που εκλείπει από τις συντροφιές των νέων , αγνοείται από το λεξιλόγιο τους και είναι η αιτία πολλών δεινών που μαστίζουν την κοινωνία του σήμερα.
Όταν τυχαίνει να βρίσκομαι ανάμεσα σε παρέες των γονιών μου, των δασκάλων μου ή συναδέλφων αρκετά μεγαλύτερων μου ακούω συνέχεια τη λέξη «εμείς» που πλαισιώνει τόσο τα θετικά , όσο και τα αρνητικά επιτεύγματα της γενιάς τους. Δεν αποποιούνται των ευθυνών τους για τα όποια λάθη τους, αλλά και όταν υπήρξε μια ανάπτυξη και βελτίωση σ ένα κλάδο, μια ομάδα, σ ένα κομμάτι της κοινωνίας τους, ακούς να μιλούν για τη συλλογική προσπάθεια όλων και αναφέρουν τη σημαντική συνεισφορά του κάθε μέλους.
Αντίθετα, στις παρέες συνομιλήκων μου σε κάθε συζήτηση σοβαρή ή μη κυρίαρχο είναι το «εγώ». Ο καθένας αφού υμνήσει τον εαυτό του, αναφέρει λεπτομερώς τι έχει κάνει ως τώρα , παραδίδει τη σκυτάλη στον επόμενο που ανταγωνίζεται να ξεπεράσει σε στόμφο και εμπειρίες τον προηγούμενο και να απαγγείλει το δικό του διθύραμβο προς αυτοικανοποίηση. Όταν δε η συζήτηση μετακινηθεί σε προβλήματα κοινωνικά, πολιτικά ή οικονομικά που ταλανίζουν το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, τότε η απάντηση είναι «Δεν με νοιάζει γιατί εγώ θα φύγω στο εξωτερικό», ή «Τι με νοιάζει εμένα, αφού μου βρήκαν δουλειά είμαι καλά!». Πως λοιπόν, να υπάρξει εξέλιξη σ αυτόν το τόπο; Γιατί να ζητάμε οι πολιτικοί να μην σκέφτονται τη δόξα και την καρέκλα τους, όταν εμείς οι ίδιοι, ο καθένας ξεχωριστά ενδιαφέρεται μονάχα για το «εγώ» του, το άτομο του και την προσωπική καταξίωση;
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή ,είπε ένας σπουδαίος. Αλλά η δουλειά αυτή προϋποθέτει μια συλλογική προσπάθεια και αγώνα. Η ουσία δεν είναι μόνο στην περιουσία που κληρονομείς , αλλά και πως αυτή θα την κληροδοτήσεις στους επόμενους, αν δηλαδή σε ενδιαφέρει για τη συνέχεια σου ως άτομο, αλλά και ως έθνος.
Και αφού λοιπόν Νεοέλληνα 25αρη και 30αρη με τα μάστερ , τα διδακτορικά και τα υπεραντλαντικά ταξίδια έχεις τόσες πολλές γνώσεις και δεξιότητες αναπτύξει, αντί να βαυκαλίζεσαι και να επαίρεσαι μείνε στην χώρα σου που αποκαλείς «Ψωροκώσταινα» και ανέβασε την. Άσε τη βαλίτσα σου στην άκρη και μείνε να παλέψεις και τότε πρόθυμα θα ακούω τους αυτοεπαίνους σου. Εφόσον ,οι νέοι σήμερα κατέχουν τόσα εφόδια πρέπει να τα αξιοποιήσουν προς όφελος του συνόλου. Φυσικά και η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της με αυτό το κράτος που έχει διαμορφώσει ή έχουν αφήσει ορισμένοι να διαμορφωθεί. Αλλά κάποια από αυτά τα παιδιά πριν φύγουν ψήφισαν και καταδίκασαν τους επόμενους ή έφυγαν με λεφτά «κλεμμένα». Και δυστυχώς αυτοί που έφυγαν και φεύγουν δεν διάβασαν προηγουμένως την ιστορία αυτού του τόπου. Γιατί αν είχαν διαβάσει θα συνειδητοποιούσαν ότι για να έχουν αυτά τα γεωγραφικά σύνορα, αυτούς τους τόπους, τα ωραία νησάκια που επιλέγουν για τις διακοπές τους, κάποιοι πολέμησαν γ αυτά. Έμειναν μέχρι τέλους παραδίδοντας και την τελευταία πνοή στον τόπο τους, ακολουθώντας είτε τη Μεγάλη Ιδέα ενός κάποιου Βενιζέλου, είτε αυτό που λέγεται πατριωτική συνείδηση. Όταν μάχονταν δεν επαίρονταν για το ποιος κρατάει καλύτερα το όπλο, αλλά για το πώς καλύπτοντας ο ένας την αδυναμία του άλλου θα ελευθέρωναν την πατρίδα τους. Το αποτέλεσμα κάποιοι δεν το είδαν ποτέ. Χάθηκαν μέσα στην ύλη, άλλα ήξεραν πως άφηναν ένα κόμματι γης στους επόμενους. Ήξεραν πως υπηρέτησαν το καθήκον και πως αυτό που θα κληροδοτούσαν στους επόμενους θα τους βοηθούσε να πάνε ένα βήμα πιο πέρα.
Η ζωή είναι μια αδιάκοπη πάλη προς επιβίωση, αλλά και διατήρηση μιας αξιοπρέπειας. Είναι ένα παιχνίδι που για να βγεις νικητής πρέπει να ενωθείς με τους γύρω σου και να αποκτήσεις συμμάχους. Ζεις για να φθάσεις και να πεις κοιτώντας το μονοπάτι που με κόπο διήνυσες ότι τελικά κάτι κέρδισες. Αλλά αυτό που κέρδισες δεν θα πρέπει να μείνει καθηλωμένο στον τοίχο του σπιτιού σου ή στο προφίλ του facebook, αλλά αντίθετα πρέπει να μπορεί να γίνει εκμεταλλεύσιμο από τον επόμενο, δηλαδή το παιδί σου και το κάθε νέο μέλος της όποιας κοινωνίας.
Η λύση υπάρχει με αντίτιμο μεν, αλλά είναι δυνατή προς εφαρμογή. Πριν αφανισθεί για πάντα αυτή η χώρα θυσιασμένη στο βωμό της εγωπάθειας και του ατομισμού ας προσπαθήσουμε να εντάξουμε στις ζωές μας το «εμείς» και ας αφήσουμε μια κοιτίδα φωτός να εισέλθει στο τούνελ που είμαστε βυθισμένοι. Γιατί δεν πρέπει να σκέφτεται κανείς μόνο το τώρα , αλλά και το αύριο, εάν θέλει να διατηρηθεί αυτή η αέναη κίνηση.