Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Η πρόοδος της τεχνολογίας έχει κατακτήσει τη ζωή μας. Είναι παντού: στην επικοινωνία, στην ψυχαγωγία, στην παραγωγή, στη διακίνηση αγαθών και ιδεών, παντού. Τώρα η τεχνολογία θέλει να μπει και στη γενετική, δηλαδή χτυπάει την πόρτα της ψυχής και του πνεύματος. Δεν είναι μακριά εκείνη η μέρα, που θα αναθέσουμε στην τεχνολογία να σκέπτεται για… εμάς! Αυτό μη σας φαίνεται απίθανο, γιατί ήδη οι κομπιούτερς το έχουν κάνει πράξη μερικώς.
Η πρόοδος βέβαια της τεχνικής επιστήμης προχωρεί με την ταχύτητα πυραύλου, ενώ ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου εξακολουθεί να είναι πεζοπόρος. Η δύναμη δηλαδή γιγαντώνεται και η ευθύνη συρρικνώνεται, οπότε η κατάσταση γίνεται τραγική, όλο και περισσότερο. Με την τεχνολογία σήμερα επεμβαίνουμε ολοένα και πιο απειλητικά μέσα στις φυσικές διαδικασίες κι έτσι διαταράσσεται η φυσική ισορροπία. Ρυπαίνουμε ολοένα και πιο πολύ τον πλανήτη μας, που ήταν παράδεισος και κοντεύει να γίνει ένας βρώμικος χώρος.
Με άλλα λόγια, η ζωή μας έγινε μηχανοκρατούμενη και εμείς γίναμε οι πιο μοναχικοί άνθρωποι της Ιστορίας. Αυτό είναι το πρώτο αποτέλεσμα μέχρι τώρα.
Ο κύκλος του νερού στη Φύση έχει διαταραχθεί με άγνωστες, αλλά καθόλου καλές, προοπτικές για τη ζωή στον πλανήτη μας. Έτσι λοιπόν, ο κύκλος του νερού, ο λεγόμενος και υδρολογικός κύκλος, για χιλιάδες αιώνες συνεχιζόταν αδιατάραχτος στον πλανήτη μας, εξασφαλίζοντας τη ζωή. Με λίγα λόγια, ο κύκλος του νερού στη Γη είναι ο εξής: ο Ήλιος και ο άνεμος εξατμίζουνε νερό από λίμνες κι από θάλασσες που γίνεται ατμός, μετά σύννεφα, για να επιστρέψει πάλι το νερό στις θάλασσες και στις λίμνες, ως βροχή, χαλάζι ή χιόνι. Έτσι κλείνει ένας κύκλος.
Στην εποχή μας, ρυπαίνουμε τα νερά των ποταμών με κάθε είδους ρύπους εργοστασίων. Στην ατμόσφαιρα αιωρούνται διάφορα μικροσωματίδια, αλλά και οξείδια του Αζώτου, του Άνθρακα και του Θείου, που ενώνονται με τους υδρατμούς και σχηματίζουν επικίνδυνα οξέα. Η παρουσία αυτών των ουσιών στην ατμόσφαιρα, είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας των μηχανών, που καίνε πετρέλαιο ή βενζίνη.
Το νερό που πέφτει μέσα στις πόλεις, ως βροχή περιέχει ποσότητες οξέων, γι’ αυτό λέγεται όξινη βροχή. Η φθορά στα υλικά από την όξινη βροχή είναι μεγάλη. Για παράδειγμα τα μάρμαρα τρίβονται, γιατί το θειϊκό οξύ της όξινης βροχής τα μετατρέπει επιφανειακά σε γύψο! Τα απορρυπαντικά επίσης που καταλήγουν στη θάλασσα και αυτά υποβαθμίζουν το νερό και φυσικά τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα.
Στην περιοχή μας έχουμε… εκατοντάδες γεωτρήσεις. Αντλούν από το υπέδαφος πόσιμο νερό, που το σπαταλούν και το ρυπαίνουν με φυτοφάρμακα!
Άλλοτε οι άνθρωποι δεν ήσαν τόσο ασυλλόγιστοι, όπως τώρα και δε σπαταλούσαν το νερό. Είχαν στις αυλές τους στέρνα που μάζευε νερό της βροχής, από τους «καλύφτες» του λιακού Μέσα στη στέρνα τους, για να μη σκουληκιάσει το νερό, έβαζαν ένα χέλι! Το νερό αυτό, που το αντλούσαν με τον «τραβηχτό» δεμένο σε σχοινί, το χρησιμοποιούσαν για λάτρα και πότισμα των λουλουδιών. Για πόσιμο νερό είχαν το πηγάδι και το αντλούσαν με το «μαγκανοπήγαδο». Τα καλοκαίρια το νερό από το πηγάδι ήταν πολύ δροσερό, περισσότερο και από της στάμνας. Τα ψυγεία του πάγου ήρθαν αργότερα και τα ηλεκτρικά ακόμα πιο αργά. Άλλοτε το νερό ήταν καθαρό, ενώ σήμερα με τα διάφορα φίλτρα προσπαθούμε να το καθαρίσουμε. Στην περιοχή μας οι εκατοντάδες γεωτρήσεις και η σπατάλη του νερού είναι η αιτία που στον υδροφόρο ορίζοντα ολοένα εισχωρεί θαλασσινό νερό. Και μη χειρότερα!