γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Στον αγώνα της ζωής πέφτουμε και σε σφάλματα. Αυτό είναι φυσικό, αφού «το σφάλλεσθαι ανθρώπινόν εστί», γι’ αυτό θα πρέπει να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Ο έντιμος και ο υπερήφανος, δεν καταδέχεται ούτε ρίχνει στις πλάτες των άλλων τα δικά του λάθη και δεν ξεπέφτει «στων δειλών τα παρακάλια και παράπονα». Αντίθετα ομολογεί το σφάλμα του, δέχεται τις προσωπικές του ευθύνες για ό,τι έκανε ή είπε και προσπαθεί να διορθώσει την κατάσταση, που προέκυψε από το λάθος του. Αυτό είναι το σωστό, γιατί όπως έλεγε ο Καζαντζάκης: «άντρας μωρέ θα πει τιμή ή ντροπή, όλη δική του». Όποιος αποδέχεται τα λάθη του, προοδεύει, γιατί μαθαίνει από αυτά. Η αναγνώριση της προσωπικής ευθύνης, αποτελεί εκδήλωση ανθρώπου γενναίου, είναι νίκη και είναι επίσης αξιοπρεπής στάση. Πρέπει να κοιτάζουμε μπροστά και να παλεύουμε για τα «πάνω», με πυξίδα την παράδοση, δηλαδή την πείρα αιώνων. Θα κάνουμε και λάθη, αλλά πρέπει να έχουμε τη γενναιότητα της αυτοκριτικής. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί γύρω μας, που δεν παραδέχονται τα λάθη τους από εγωισμό. Κακό του κεφαλιού τους, γιατί δεν προοδεύουν, αφού δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που τα σφάλματα τα δικά τους όχι μόνο δεν τα παραδέχονται, αλλά τα ρίχνουν στους άλλους, στην ατυχία τους ή στις …. περιστάσεις! Αυτοί τελικά δεν προοδεύουν και το χειρότερο είναι αντιπαθείς.
Υπάρχουν στη ζωή μας ώρες πικρές, γεμάτες φοβέρα. Οι άνθρωποι όμως οι υπεύθυνοι και οι φιλότιμοι μένουν ολόρθοι «μέσα στο σεισμό, στο χαλασμό». Γι’ αυτούς ο συμβιβασμός είναι αβάσταχτος. Οι άλλοι, από φόβο ή από συμφέρον συμβιβάζονται και μερικοί, φορτώνουν στους άλλους τα δικά τους λάθη γεγονός απαράδεκτο.
Με άλλα λόγια. Σε περιόδους κρίσης, όπως τώρα, που οι δουλειές δεν πάνε καλά, όσοι κατέχουν μια θέση φοβούνται μήπως την χάσουν. Άμα συμβεί και κάνουν κάποιο λάθος, προσπαθούν να το κρύψουν από τον εργοδότη τους ή τον προϊστάμενό τους κι αυτό είναι φυσικό και κάπως δικαιολογείται. Αυτό που δε δικαιολογείται είναι να φορτώνουν το λάθος τους και τις συνέπειες του, σε άλλο συνάδελφό τους! Αυτό είναι απαράδεκτο και ευτυχώς λίγοι το κάνουν. Οι ασυνείδητοι.
Σε άλλους καιρούς ο δρόμος της συνείδησης ήταν απλά δύσκολος και ανηφορικός. Σήμερα έγινε μονοπάτι δύσβατο, γιατί η θεομηνία του υλισμού και του μηδενισμού έχει προκαλέσει φθορές στο δρόμο αυτό. Όσοι έχουν αποφασίσει να πορευθούν στο δρόμο της συνείδησης, δηλαδή της αρετής, πρέπει να προσπαθήσουν πολύ και να κλείσουν τ’ αφτιά στο τραγούδι των σειρήνων. Τότε θα τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και με το Θεό.
Αυτό το τελευταίο ισχύει και για την νέα Δημοτική αρχή, που ευχόμαστε επιτυχία στο έργο της.