Γράφει η Αλέκα Σταματιάδη
Το εύκολο είναι να πεις ότι φεύγεις. Το δύσκολο είναι να ξέρεις πού πας.
Βλέποντας συνοπτικά και γρήγορα όσα έγιναν μετά το Brexit που κανείς δεν είχε προβλέψει αλλά εκεί πήγαινε το πράγμα, θέλω να σας πω ότι ναι, στενοχωρήθηκα.
Γιατί πλέον πιστεύω ότι τις νίκες τις φέρνουν οι ομάδες και η ισχύς εν τη ενώσει.
Και απέναντι σε μια τιτανομέγιστη Κίνα, μια Αμερική, και γενικότερα συσχετισμούς δυνάμεων η Ευρώπη πρέπει να είναι ισχυρός πόλος.
Ποια Ευρώπη θα πεις.
της λιτότητας, του προσφυγικού.
του λαϊκισμού σήμερα. Αυτό είναι το χειρότερο. Ένα πολιτικό λάθος έσυρε έναν ηγέτη από τον λαϊκιστή αντίπαλό του σε μια διαδικασία που ναι μεν δημοκρατική αλλά με την εγγενή παθογένεια να αντιλαμβάνεται ο κάθε ψηφοφόρος διαφορετικά, ένα δημοψήφισμα.
Και χωρίς να σχολιάσω το δημοψήφισμα του Αλέξη τον περασμένο Ιούλιο, μια τραυματική εμπειρία και για το ναι και για το όχι.
Διχαστικές πολιτικές, εθνολαϊκιστικές νοοτροπίες είναι αυτές που χρειάζεται να λείψουν σήμερα, που εκτός από όλα τα άλλα η Μ. Βρετανία θρηνεί και μία μητέρα, τη βουλευτή Τζο Κοξ.
Αυτό είναι το ακόμα χειρότερο, μια Ευρώπη όραμα των λαών, κατήντησε από λάθος τακτικές των ισχυρών να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Κάτι τέτοιο ίσως γίνεται και με την Ελλάδα: η “κοιτίδα” του πολιτισμού σήμερα παράγει μορφώματα που μόνο “πνευματικά” δεν τα λες…
Το απλό μήνυμα του Brexit είναι ότι το εκλογικό σώμα γύρισε την πλάτη σε πολιτικούς ηγέτες, σε πολιτικές ελίτ και φυσικά στα παραδοσιακά media. Eίναι “μήνυμα” φυσικά εθνικιστικών-εν πολλοίς νοσηρών- τάσεων εντός της Ευρώπης αλλά και μήνυμα “αλλάξτε πολιτική”.
Η ιστορία θα δείξει.