Έχοντας γίνει φυτό από τις ειδήσεις, τη βουλή, τις συνεντεύξεις, τις δηλώσεις, τις διαψεύσεις, τελικά συμπέρανα ότι κακώς δεν πανικοβλήθηκα την νύχτα του διαγγέλματος του δημοψηφίσματος του Αλέξη και δεν πήγα τρέχοντας στο ΑΤΜ παρά συνέχισα το κοκτέιλ μου μιλώντας επί ώρες για τις πολιτικές αναλύσεις…
Μπορεί να φανεί υπερβολικό, αλλά εμείς οι «νέοι» Κατοχή δε ζήσαμε και αίφνης από την εποχή της αφθονίας, του πλαστικού χρήματος, του web banking και των mall, βρισκόμαστε στην ουρά στο σούπερ μάρκετ για μακαρόνια.
Δεν είναι Κατοχή;
Δεν είναι Διχασμός;
Ξεκαθαρίζοντας ότι σιχαίνομαι τη στράτευση, τα κόμματα, τους φανατισμούς εν γένει, οι τελευταίες μέρες με τον βομβαρδισμό πληροφοριών, με το χάος στην κοινωνία, με τη διάλυση της αγοράς, νιώθω ότι η Ελλάδα απομονώθηκε φτάνοντας στο έσχατο σημείο της νεότερης ιστορίας της.
Είχαμε την αμφισβήτηση, την αναξιοπιστία, την αγανάκτηση προς τη δεξιά, είχαμε την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Η αγορά βούλιαζε.
Είχαμε τις διαπραγματεύσεις, είχαμε τα γιουρογκρούπ, είχαμε μια κατάσταση που σερνόταν επί μήνες, σέρνοντας μαζί της την πραγματική οικονομία, τους ανθρώπους των ελληνικών επιχειρήσεων και του ιδιωτικού τομέα να μοχθούν και να παλεύουν με τα θηρία του δημοσίου και την πεσμένη καταναλωτική κίνηση περισσότερο από ποτέ.
Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού στη φαιδρά Πορτοκαλέα του παραλόγου. Κι έτσι ούτε που καταλάβαμε εμείς οι «μικροί», «απλοί» πολίτες τον πανικό που μας περιμένει, τον «όλεθρο» για τον οποίο συζητούν στα παράθυρα, το κλείσιμο των τραπεζών.
Μια κατάσταση σίγουρα πρωτόγνωρη, απίστευτα ρευστή. Όλα μπορούν να αλλάξουν και όλα παίζονται, με το χρόνο να τρέχει, κι εμείς από πίσω να νιώθουμε άβουλα πλάσματα, στις διαθέσεις δανειστών, χρηματοπιστωτικού συστήματος και λοιπών πολιτικών και τεχνοκρατών, οι οποίοι «τα δικά τους τα’χουν κανονισμένα» που θα ‘λεγε και η μάνα μου κι εμείς στο σκότος της άγνοιας, κάναμε φορολογική δήλωση την περασμένη βδομάδα και θα πληρώναμε κιόλας…
Ο διχασμός είναι ο μεγάλος φόβος, εκτός από το ότι θα μείνουμε χωρίς φαγητό, βενζίνη, δουλειά όσοι είχαμε.
Η ανισότητα ως εκ γενετής στοιχείο του καπιταλισμού ανοίγει την ψαλίδα της ισοπεδώνοντας τα μεσαία στρώματα που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, που την έβαλε στο ευρώ για να την βάλει στο μνημόνιο λίγα χρόνια μετά. Κι εμείς ψηφίζαμε το ΠΑΣΟΚ αυτό, με τις ίδιες-ή παρόμοιες-ελπίδες που ψηφίσαμε το ΣΥΡΙΖΑ. Και η Ελπίδα αυτή η πολυταλαίπωρη ένωσε τους Έλληνες που τώρα τους διχάζει.
Και ξεχνούν την πρόσφατη ιστορία. Που έχει γράψει μαύρες σελίδες πολλές για την Ελλάδα, που πάντα οι κυβερνήσεις τυραννούσαν το λαό της που στο τέλος αυτός θα την πληρώσει.
Και το Δημόσιο γιγάντιο να τρώει το Ιδιωτικό, και το Δημόσιο να συνεχίζει με την «πρώτη φορά αριστερά» να κάνει τα ίδια και χειρότερα, βλ. τον τελευταίο διορισμό του συντρόφου της Ρένας Δούρου στην ΕΥΔΑΠ(συγγνώμη, μα την ίδια απαξίωση νιώθω για όλα τα κόμματα).
Δε στρατεύομαι ακόμα γιατί έχουμε να ακούσουμε πολλά μέχρι την Κυριακή του Δημοψηφίσματος, αυτήν την ιστορική 5η Ιουλίου. Η ελπίδα μου ως τότε είναι να μη γίνουν επεισόδια… Γιατί άκουσα και την άλλη πολιτική ανάλυση, ότι είμαστε, λέει, σε φάση επανάστασης και οι επαναστάσεις γίνονται βίαια.
Οι «μεγάλοι», οι «εκλεγμένοι», οι «καλοί πελάτες» των τραπεζών, αυτοί που «ήξεραν» είναι μια χαρά και βολεμένοι αλίμονο σε μας που περιμένουμε από το μεροδούλι-μεροφάι και να κινηθεί η αγορά να δουλέψει και το μαγαζί μας. Αυτό είναι «Κατοχή», «Διχασμός»…
Στις κρίσιμες αυτές ώρες, χρειάζεται ψυχραιμία γιατί κατά το αγαπημένο άσμα «οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» και επίσης «πάνω απ’ όλα υγεία», για όλα τα άλλα υπάρχει η μάστερκαρντ.
Και μιας κι είχα να γράψω καιρό, επιτρέψτε μου κάτι τελευταίο, που λησμονούμε, σοβαρό δομικο-κοινωνιολογικό: η ελληνική κρίση οφείλεται στο Δημόσιο.
Όχι στις τράπεζες, όχι στα δάνεια, όχι στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, όπως έγινε αλλού. Και παραφράζοντας γνωστό κομματικό σύνθημα: Την κρίση να πληρώσει το Δημόσιο.